Ένα από τα πιο αναμενόμενα blockbuster του φετινού καλοκαιριού έκανε πρεμιέρα και γεμίζει τις αίθουσες θερινών κινηματογράφων και multiplex με τους παραμένοντες στις πόλεις. Η επιστροφή του Ντέιβιντ Λιτς (Αtomic Blonde, John Wick, Deadpool 2) είναι γεγονός. Φέρνει στην μεγάλη οθόνη τα γεγονότα του δημοφιλούς manga, “Μaria Beetle” του Κοτάρο Ισάκα. Με τη δική του προσωπική σφραγίδα και σεναριογράφο τον Ζακ Ολκέβιτς οικοδομούν ένα θρίλερ καταδίωξης που μέχρι την τελευταία στάση φαντάζει πως δεν έχει επιστροφή.
Η υπερταχεία ξεκινάει το δρομολόγιό της από Τόκυο για Κιότο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μέσα στο δρομολόγιο γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές μας (Πασχαλίτσα, Μανταρίνι, Λεμόνι, Λύκος, Λευκός Θάνατος, Πριγκίπισσα) και την ιστορία που τους έχει φέρει σε αυτό το ραντεβού μέσω αναδρομών στο πρόσφατο, αλλά και το πιο μακρινό παρελθόν. Δίχως να το γνωρίζουν όλοι τους έχουν παγιδευτεί σε ένα ταξίδι χωρίς διαφυγή. Σταδιακά η αμαξοστοιχία αδειάζει και στην τελική ευθεία μένουν αυτοί που η μοίρα έχει αποφασίσει πως πρέπει να αποκαταστήσουν μία αδικία ετών.
Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα κρεσέντο βίας εσωτερικού – κινούμενου – χώρου. Οι ήρωές μας δεν έχουν εναλλακτική επιλογή κι οι αναμετρήσεις τους σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο είναι διαδοχικές. Προσπαθούν να διαχειριστούν το βάρος της αποστολής τους και να τη φέρουν εις πέρας. Σύντομα όμως αντιλαμβάνονται πως έχουν παγιδευτεί. Οι ευκαιρίες απόδρασης ελάχιστες. Κλιμακωτά στο δεύτερο μέρος η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη και υπάρχουν σκηνές που δικαιώνουν τον ντόρο γύρω από τη συγκεκριμένη ταινία.
Μένει ταυτόχρονα όμως η εντύπωση πως κάτι λείπει. Το εγχείρημα, όπως κι η αμαξοστοιχία κάποια στιγμή εκτροχιάζεται και αναζητεί σανίδα σωτηρίας. Οι χαρακτήρες δεν αποκτούν το βάθος που θα μας δώσει μία “ακτινογραφία” του προφίλ τους. Ίσως ο πιο σκοτεινός να είναι ο φαινομενικά αφελής πράκτορας με το κωδικό όνομα: Ladybug. Οι νότες χιούμορ ανάμεσα στις συγκρούσεις φαντάζουν επιδερμικές. Οι επιρροές του έργου του Ταραντίνο είναι εμφανείς, ενώ δεν αποκλείεται γι΄αυτόν τον λόγο – ως άτυπη γέφυρα – να επιλέχθηκε κι ο Μπραντ Πιτ που έλαβε το OSCAR β΄ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο “Once Upon a Time in Holywood”.
Ο σπουδαίος ηθοποιός στα 58 χρόνια έκανε σκληρή προπόνηση όπως συνηθίζει για να αποδώσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Όπως κι ο Τομ Κρουζ (που είδαμε στο Top Gun: Maverick) μοιάζουν αγέρωχοι. Ζουν για το σινεμά. Κάθε νέα πρόκληση τους αναζωογονεί και τους δίνει κίνητρο να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Στο πλευρό του ένας εξαιρετικός Μπράιαν Τίρι Χένρι. Ίσως ο πιο αποδοτικός από άποψη ατάκας και ευαισθησίας. “Τώρα βρήκα έναν καινούριο αδελφό”. Μαζί τους η Σάντρα Μπούλοκ που αντικατέστησε την Lady Gaga. Συνεχώς στη γραμμή και στο φινάλε σε μία δυναμική εμφάνιση. Στιβαροί οι Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον και Τζόι Κινγκ στους ρόλους-κλειδιά για το ξετύλιγμα της πλοκής και κομβικός ο Χιρογκιούσι Σανάντα που εμφανίζεται στο φινάλε για να μας χαρίσει μία πολύπλευρη λύτρωση.
Σπουδαία τραγούδια όπως το “I will survive” συναντούν την ιαπωνική κουλτούρα και προσδίδουν μία χροιά σασπένς. Η φωτογραφία του Τζόναθαν Σέλα, όπως και το μοντάζ της Ελίζαμπεθ Ρόναλτσντότιρ προσδίδουν την απαιτούμενη ζωντάνια. Το τρένο τρέχει και μαζί του οι καταιγιστικές εξελίξεις κι η ανατροπή των συσχετισμών. Η κάθαρση που έρχεται στο τελείωμα της διαδρομής δικαιώνει τον εκτελεστή δίχως όπλο. Αυτή είναι η ταινία του μήνα που έχει συγκεντρώσει ποικίλα σχόλια για όλους τους παραπάνω λόγους και ο καθένας μας οφείλει να ανακαλύψει τον κόσμο της και να κρίνει αν τελικά άξιζε το δίωρο της θέασής της.
Από σήμερα κυκλοφορούν επίσης, “O Aντικαταστάτης” του Όσκαρ Αϊμπάρ από την Ισπανία, το “Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς” του Ρεζί Ρουανσάρ με τους Βιρζινί Εφιρά και Ρομέν Ντουρίς στους κορυφαίους ρόλους. Μία ακόμα ενδιαφέρουσα επιλογή αποτελεί το “Μικρό Βιβλιοπωλείο στο Παρίσι” του Σέρτζιο Καστελίτο. Μία ρομαντική κωμωδία με την Μπερενίς Μπεζό. Στις αίθουσες συναντάμε επίσης το “SΑS Ειδικές Δυνάμεις: Κόκκινος Συναγερμός” και τέλος την επανέκδοση του “Μπαραβέντο” (1961) του Γκλάουμπερ Ρόχα. Καλές επιλογές και καλή θέαση!
