Ένα παιδί, ένα ζώο, η δύναμη της μάνας Φύσης που μπροστά στο μεγαλείο της όλοι μας είμαστε «αναλώσιμοι» και περαστικοί. Με αυτό το κάδρο ξεκινάει την αφήγησή του ο Φέλιξ Βαν Χρούνιγκεν («Ραγισμένα Όνειρα», «Το Όμορφο Αγόρι»). Σε αυτήν του την ταινία που τιμήθηκε με το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες τη σκηνοθεσία συνυπογράφει με τη σύζυγό του, Σαρλότ Βαντερμίς. Οι δυο τους αποφάσισαν να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Πάολο Κονιέτι, «Le Otto Montagne» (εκδ.Πατάκη). Ένα ταξίδι στον χρόνο γεμάτο συναισθήματα, πληγές, απώλειες και μία ευθραυστότητα που κυριαρχεί στο υπέροχο σκηνικό.

Ο 11χρονος Πιέτρο αφήνει την πόλη του Τορίνο κάθε καλοκαίρι και ταξιδεύει με την οικογένειά του στις ιταλικές Άλπεις. Εκεί θα συναντήσει τον Μπρούνο. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μία αληθινή φιλία, που θα βασιστεί στην απευθείας επαφή, καθώς βρισκόμαστε στο 1980 απουσία τεχνολογίας, κινητών τηλεφώνων και οθονών. Σημείο σύνδεσης για τα δύο παιδιά η έλλειψη του πατρικού προτύπου στην καθημερινότητά τους. Κάθε φθινόπωρο οι δρόμοι τους χωρίζουν και το ραντεβού τους ανανεώνεται για την επόμενη χρονιά. Μία παρεξήγηση θα φέρει «πάγο» σε μία σχέση που θα δοκιμαστεί στον χρόνο. Αφού περάσουν χρόνια, ο Πιέτρο επιστρέφει …

Στο σκηνικό ως ενήλικες μπαίνουν πλέον οι Λούκα Μαρινέλι («Μάρτιν Ίντεν») και Αλεσάντρο Μπόργκι. Πιέτρο και Μπρούνο αντίστοιχα. Από το μακρινό Νεπάλ και τα «7+1 Βουνά», επιστροφή στη βάση. Μία αλληγορία που αναπτύσσεται με αργό ρυθμό και δίνει έναν αέρα να ανασάνει στον θεατή. Μία αίσθηση ελευθερίας με τις μαγευτικές εικόνες (θυμίζει κάτι από τη «Λεοπάρδαλη του Χιονιού») να εναλλάσσονται με τις στιχομυθίες των πρωταγωνιστών. Η ανάβαση είναι πάντα μία κοπιώδης διαδικασία. Όταν φτάσουμε στην κορυφή έρχεται η ώρα την ενδοσκόπησης. Όνειρα απατηλά και μαζί τους οι ματαιώσεις μίας ολόκληρης ζωής. Τα λάθη, η παραδοχή και η σημασία μίας «συγγνώμης» με καρδιά και ψυχή.

Μέσα από διαδοχικές εσωτερικές – εξωτερικές συγκρούσεις και μεγάλες αντιθέσεις δύο άνθρωποι οικοδομούν μία ιδιότυπη επικοινωνία ακόμα κι όταν για 25 περίπου χρόνια βρίσκονται σε απόσταση. Η φωτογραφία του Ρούμπεν Ίμπενς (Titane, Raw) συνδράμει καθοριστικά στην επιτυχία κάθε πορτρέτου που δημιουργεί ο σκηνοθέτης. Το «alabursy» του Ντάνιελ Νόργκεν ντύνει μουσικά το φιλμ. Μοναδικό ψεγάδι η διάρκεια, που αγγίζει τις δυόμισι ώρες και μοιραία δεν αποφεύγει κάποιες επαναλήψεις που μοιραία δίνουν έναν διδακτικό χαρακτήρα. Η δύναμη του ανθρώπου έρχεται να λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία απέναντι στην ευθραυστότητα. Ο Μπρούνο και ο τόπος που του δίνει ασφάλεια, γίνεται μία σταθερά για τον Πιέτρο. «Πάντα επιστρέφεις εκεί που νιώθεις πως ανήκεις».

Οι δύο πρωταγωνιστές βρίσκουν το δικό τους αντίδοτο στην μοναξιά της εποχής. Δεν μπορούν πάντα να εκφραστούν με σαφήνεια, αλλά η γλώσσα τους σώματος δίνει στον θεατή να καταλάβει πως κάτι ειλικρινές υπάρχει. Η Φύση και η φύση του ανθρώπου, που δεν μπορεί να πάει κόντρα για μεγάλο διάστημα. Σε διαφορετική περίπτωση είναι καταδικασμένος σε μία ισόβια δυστυχία, εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο ιλιγγιωδών ρυθμών ζωής. Αυτό μένει ως επιμύθιο της νέας προσπάθειας του Φέλιξ Βαν Χρούνιγκεν, που περιμένουμε να συζητηθεί πολύ περισσότερο από το «Όμορφο Αγόρι».