Το “First Blood” ξετυλίγεται σαν τραγωδία που βρίσκει το αποκορύφωμα στο φινάλε της: στα δάκρυα του πρωταγωνιστή, φαινομενικά χαλκέντερου και απτόητου απο υπέρτερες δυνάμεις που προσπαθούν να τον χαλιναγωγήσουν, στη αγκαλιά του μέντορα του συνταγματάρχη Sam Trautman, o οποίος σχεδόν ψυχρά και αποστασιοποιημένα, όπως προσιδιάζει σε ένα υψηλόβαθμό στρατιωτικό, νιώθει το “παιδί” του να καταρρέει ακρίβως για τό ύψιστο σκοπό που τον κάλεσε να συστρατευτεί και να υπηρετήσει πέρα απο τα ανθρώπινα όρια. Στη συγκεκριμένη σκηνή, ο Sylvester Stallone πρέπει να δίνει τη μεγαλύτερη ερμηνεία του της ζωής του.
Ο χαρακτήρας του Rambo ενώ αρχικά αφορούσε ένα ήρωα που γεννήθηκε μέσα απο τις φλόγες του πολέμου, του πιο αιματηρού που ενεπλάκησε η Αμερική, αποτέλεσε στη συνέχεια το βατήρα για ένα χαρακτήρα που ενηλικιώνεται ως απόστολος της επιβεβλημένης νίκης απέναντι στην “Αυτοκρατορία του Κακού” που με την παρουσία της ορθωνόταν απειλητικά προς τον “Ελεύθερο Κόσμο”. Ο Rambo, απο μια τραγική μορφή, γίνεται με τη πάροδο των κινηματογραφικών χρόνων, ένας διαπρύσιος κήρυκας της διακυβέρνησης του Ronald Reagan για να συνοδεύσει με τη προπαγανδιστική του ματιά (και με τον έτερο του διάσημο ήρωα Rocky) τον Ψυχρό πόλεμο προς τη λήξη του και στον επίλογο της σημαδιακής χρονιάς του 1989.
Ο ήρωας του “First Blood” συγκεφαλαιώνει τη κραυγή των βετεράνων ενός μακρινού σε γεωγραφική απόσταση απο τη γενέτειρα πολέμου, των οποίων η επιστροφή συντελούνταν σε ένα κόσμο που προσπαθούσε να ξεχάσει την ήττα, την αποκαθήλωση της στρατιωτικής υπεροχής στις ζούγκλες του Βιετνάμ. Ο Rambo ανήκει σε αυτά τα περίεργα τσακισμένα όντα που ενώ γλύτωσαν απο τα πυρά και τις κακουχίες του πολέμου (τις βαρβαρότητες που υπέστησαν και σίγουρα και οι ίδιοι προκάλεσαν), οι οποίοι πλέον αδυνατούν να ενσωματωθούν και πάλι πίσω στη πατρίδα. Αυτοί που σήκωσαν το φορτίο της διατράνωσης της Αμερικάνικης υπεροχής σε ένα μακρόσυρτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο αδυνατούν να γίνουν αποδεκτοί -αυτοί και οι πληγές τους- από την Αμερικάνικη κοινωνία.
Η ταινία συνιστά μια βροντερή αντιπολεμική δήλωση εν αντιθέσει ίσως με εκείνες που την ακολούθησαν. Ο ήρωας μεταφέρει τον πόλεμο στην ίδια του τη χώρα και τα όπλα του στρέφονται εναντίον σε όσους κρατούν τη ίδια σημαία με αυτόν. Ο Rambo κινείται με προμετωπίδα πως ο άνθρωπος συνιστά ένα λύκο προς τον συνάνθρωπο του και η επιβίωση, επιστρατεύοντας κάθε μέσο, καθίσταται η μοναδική οδός στις παγίδες και στη μνησικακία του Σερίφη της πόλης. Σε ένα σύμπαν βγαλμένο από τη πένα του Hobbes οι ανθρώπινες σχέσεις διολισθαίνουν σε μια ατέρμονη αδελφοκτόνα αναμέτρηση.
Για αυτό ακριβώς το λόγο δεν είναι σπουδαίο; Καταφέρνει να φανερώσει την ίδια τη φύση του στρατιωτικού καθήκοντος, της εκπαίδευσης που συνεπάγεται και το κυριότερο την ενστάλαξη της θέλησης να εφαρμόσεις με πειθαρχία τα φονικότερα ένστικτα. Ο Rambo οφείλει να αποβάλει την ανθρώπινη υπόσταση του για να μπορεί να σκοτώσει και αυτή η μετατροπή σε πολεμική μηχανή παραμένει μέσα του για πάντα. Ο Rambo επιστρέφει στο κόσμο που τον δημιούργησε και τον κάλεσε να πολεμήσει με τιμή και δόξα αλλά φοβάται πλέον να τον αντικρίσει τι πραγματικά δημιούργησε όταν νιώθει στα σπλάχνα της την οργή του.
Ο Rambo παραμένει, παρά τις ρωγμές από τους ανείπωτους εφιάλτες που βίωσε και δημιούργησε, μέχρι το τέλος στρατιώτης.
Η συνέχεια των επόμενων ταινιών “Rambo” δεν θα μπορούσαν να συνιστουν την ενσωμάτωση του ήρωα με όσα αρνήθηκε να συνθηκολογησει; Η οργή του κατασιγάζει, οι υπαίτιοι φεύγουν απο το στόχαστρο του και είναι πάλι το όνειρο του μεγαλείου της χώρας που επιστρέφει μέσα του για να τον καθοδηγεί στον αχό της μαχης. Οι μετέτεπειτα αναβιώσεις των “Rambo” μέχρι και εκείνη του 2019 ποτέ δεν είχαν τη ποιότητα και το συναισθηματικό φορτίο του πρώτου.
