One-location movies, δηλαδή ταινίες που διαδραματίζονται σε μια και μόνη τοποθεσία, συνήθως σε κλειστό χώρο.

Ακολουθούν οι δέκα καλύτερες εξ’ αυτών.

10 Cloverfield Lane (2016)
Ο θεατής μεταφέρεται σε ένα μυστηριώδες καταφύγιο, όπου η Michelle [Mary Elizabeth Winstead] ξυπνάει και καταλαβαίνει ότι έχει σωθεί από μια εξωγήινη εισβολή από τον Howard [John Goodman]. Μαζί με τον συνάδελφό της, διασώστη Έμετ, η Μισέλ αρχίζει να υποψιάζεται ότι ίσως ο αυταρχικός Χάουαρντ δεν είναι ο «σωτήρας» που ισχυρίζεται ότι είναι. Η ταινία επικεντρώνεται περισσότερο στην αγωνία και την κλιμακούμενη υποψία παρά στην ίδια την δράση καθώς ο θεατής αναρωτιέται γνήσια για το αν η εισβολή των εξωγήινων λαμβάνει πράγματι χώρα, όπως επιμένει ο Howard.

Breakfast Club (1985)
Ένας αθλητής, ένας nerd, ένας «επαναστάτης», μια καλομαθημένη «πριγκίπισσα» και μια αθλήτρια αναγκάζονται να μείνουν κλειδωμένοι μέσα σε μια σχολική βιβλιοθήκη για ένα Σάββατο. Σε αυτή την κλασική ταινία του John Hughes που διαδραματίζεται μέσα σε μια μέρα, η κάμερα και το σενάριο επικεντρώνονται γύρω από τους εφήβους και την «ολιστική» εμπειρία του λυκείου. Οι πέντε μαθητές – από διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές ομάδες – έχουν ξεχωριστά ελαττώματα και δυσκολίες αλλά όταν αναγκάζονται να βρεθούν μαζί, οι εντάσεις που προκύπτουν μεταξύ τους, οδηγούν σε αντιπαραθέσεις τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Εxam (2009)
Αυτό το ψυχολογικό θρίλερ ξεκινά με οκτώ υποψήφιους για δουλειά που συγκεντρώνονται όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο για μια εξέταση που θα μπορούσε να οδηγήσει έναν από αυτούς σε μια εξαιρετικά προνομιούχο εργασιακή θέση. Τους δίνεται ένα κομμάτι χαρτί και 80 λεπτά και όταν ξεκινάει το χρονόμετρο και γυρίζουν τα χαρτιά των εξετάσεών τους για να τα βρουν κενά, ακολουθεί το απόλυτο χάος που σιγά σιγά εξελίσσεται σε πανδαιμόνιο, καθώς οι χαρακτήρες [όπως και οι θεατές], γίνονται όλο και πιο απελπισμένοι ως προς το να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει. Επίσης, κάτι επίσης βασικό, οι θεατές δεν γνωρίζουν το πού και το πότε λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα της ταινίας.

Lifeboat (1944)
Αυτό το κλασικό φιλμ του 1944 από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ – ίσως το πρώτο one-location movie της κινηματογραφικής ιστορίας μαζί με το «Rope», επίσης του «Χιτς» – αφηγείται την περιπέτεια μιας ομάδας ατόμων που βρίσκονται στη θάλασσα, πάνω σε μια σωσίβια λέμβο. Η πλειοψηφία των ναυαγών είναι Βρετανοί και Αμερικανοί, όμως η παρουσία ενός Γερμανού στρατιώτη είναι εκείνη που οδηγεί σε μια πραγματική ένταση ανάμεσά τους, με την χρήση της σωσίβιας λέμβου να μετατρέπει την αχανή θάλασσα σε μια υδάτινη φυλακή. Αυτό που προκύπτει είναι μια ταινία γεμάτη ένταση από τις πρώτες στιγμές της, καθώς ο ωκεανός είναι τεράστιος και η απειλή της πτώσης ενός ναυαγού στη θάλασσα ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη για τον ίδιο.

Buried (2010)
Με μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Ryan Reynolds, αυτή η ταινία διαδραματίζεται στον πιο στενό χώρο που υπάρχει: ένα ξύλινο φέρετρο θαμμένο κάπου στην έρημο του Ιράκ. Μέσα σε αυτό, ο αμερικανός πολίτης Paul Conroy ξυπνάει και ανακαλύπτει ότι τον έχουν απαγάγει τρομοκράτες για λύτρα, έχοντας μόνο έναν αναπτήρα, ένα στυλό και ένα κινητό τηλέφωνο ως σωτήρια μέσα για την επιβίωσή του. Η κλειστοφοβία επιτείνεται και από το ότιο χαρακτήρας του Reynolds, ο Paul, είναι ο μόνος χαρακτήρας που βλέπουμε ποτέ στην οθόνη και μέσω αυτού η ταινία δημιουργεί μια αίσθηση ασφυκτικής απελπισίας, με τον χώρο που είναι παγιδευμένος ο πρωταγωνιστής να είναι βγαλμένος πραγματικά από μια ταινία τρόμου.

12 Angry Men (1957)
Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών, το «12 Angry Men» επικεντρώνεται σε 12 ενόρκους που πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη ενός νεαρού άνδρα που δικάζεται για τη δολοφονία του πατέρα του. Χρειάζονται μια ομόφωνη ψήφο για να φύγουν από την αίθουσα των ενόρκων, αλλά δεν συμφωνούν και η παραμονή τους μέσα εκεί παρατείνεται χρονικά όλο και περισσότερο, σε ένα φιλμ που αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια μελέτη χαρακτήρων. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα – μόνο αριθμούς ενώ η διαλεκτική σύγκρουση των προσωπικοτήτων και των ιδανικών της καθεμιάς εξ’ αυτών είναι αυτή που κάνει την αφήγηση συναρπαστική και την ταινία του Σίντνεϊ Λιούμετ μία ωδή πάνω στην ανθρώπινη φύση και τις προκαταλήψεις του καθενός από εμάς.

Cube (1997)
Μια ομάδα αγνώστων ξυπνάει μέσα σε ένα παράξενο άδειο δωμάτιο φορώντας ίδιες και πανομοιότυπες φόρμες. Όταν σχεδιάζουν τη διαφυγή τους, σύντομα ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται στη μέση ενός ολόκληρου δικτύου παρόμοιων δωματίων, πολλά από τα οποία είναι οπλισμένα με θανάσιμες παγίδες. Η μόνη τους ελπίδα επιβίωσης είναι να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους και να μελετήσουν το περιβάλλον για όλα εκείνα τα πιθανά στοιχεία και εργαλεία που θα τους οδηγήσουν σε μια διέξοδο από την παγίδα αυτή. Το ντεμπούτο του σκηνοθέτη Vincenzo Natali είναι μια εξαιρετική ταινία που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή της από την αρχή ως το τέλος της.

Locke (2013)
Ο μηχανικός Άιβαν Λοκ φεύγει αργά το βράδυ από το εργοτάξιο όπου εργάζεται προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Μία ημέρα πριν από ένα κρίσιμο έργο, ταξιδεύει από το Μπέρμιγχαμ στο Λονδίνο και στην πορεία δέχεται μια σειρά τηλεφωνημάτων από διάφορους ανθρώπους της ζωής του, διακινδυνεύοντας να χάσει την δυνητική οικογένεια και την καριέρα του – και εντέλει έχοντας ως μοναδική του προτεραιότητα το να πράξει το σωστό και το πρέπον. Μαγευτική ερμηνεία από τον Tom Hardy, ο οποίος δεν εγκαταλείπει ποτέ το όχημά του σε ένα τελείως παράδοξο road movie που σου αποκαλύπτει τα μυστικά του μόνο στις τελευταίες του σκηνές.

Τape (2001)
Ο έμπορος ναρκωτικών Vince (Ethan Hawke) επισκέπτεται τη γενέτειρά του και νοικιάζει ένα δωμάτιο μοτέλ για να υποστηρίξει τον φίλο του Jon (Robert Sean Leonard) σε ένα τοπικό φεστιβάλ κινηματογράφου. Όταν όμως ο Jon φτάνει στο δωμάτιο του μοτέλ, οι εντάσεις μεταξύ τους αυξάνονται σιγά-σιγά καθώς  έρχονται στην επιφάνεια οι δαίμονες από το παρελθόν τους, που αφορούν την πρώην του Vince, την Amy (Uma Thurman). Το «Tape» δεν βγαίνει ποτέ από το μικροσκοπικό δωμάτιο του μοτέλ μέσα στο οποίο ξεκινάει, γεγονός που καθιστά συναρπαστική την ολοένα και κλιμακούμενη αλληλεπίδραση μεταξύ των τριών χαρακτήρων, που επιδιδονται σε διαρκώς και πιο άβολες και αμήχανες συζητήσεις.

Rear Window (1954)
Όταν ο φώτορεπορτερ Τζει Μπι Τζεφ Τζέφρις (Τζέιμς Στιούαρτ) σπάει το πόδι του, αναγκάζεται να μείνει σπίτι του καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα μέχρι να γίνει καλά. Έτσι περνάει τις μέρες του παρακολουθώντας από το παράθυρό του με τα κιάλια τις ζωές και τις συνήθειες των γειτόνων του. Μια μέρα, όμως, γίνεται μάρτυρας ενός (φαινομενικού) φόνου και συνεχίζει να ερευνά την υπόθεση από τα παράθυρα του διαμερίσματός του. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ «φλεξάρει» την (και τον) ηδονοβλεψία που κρύβουμε όλοι μέσα μας κατά βάθος. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα κλειστοφοβικού μυστηρίου που συνεχίζει να επηρεάζει σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά είδη μέχρι σήμερα.