Mία ημέρα σαν τη σημερινή, πριν τέσσερα χρόνια, η σπουδαία ηθοποιός αποχαιρετούσε αυτόν τον κόσμο από τη Γαλλία στα 104 της χρόνια. Το μυστικό της μακροζωίας της ήταν τα τρία L: «Love, Laughter and Learning». Ακραία μαχητική, με χαρακτήρα και στόμφο δε δίστασε ποτέ να τα βάλει με κάθε είδους κατεστημένο, αφήνοντας πολύπλευρη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Μία από τις κορυφαίες σταρ του “Χρυσού Αιώνα” του Χόλιγουντ που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ανεξίτηλο στίγμα της στην  ιστορία του Κινηματογράφου.

Ερμήνευσε πάνω από 60 ρόλους σε μία άλλη εποχή, αρκετά διαφορετική από τη σημερινή. Μετράει 18 Βραβεία, εκ των οποίων δύο φορές Όσκαρ Α΄γυναικείου για το “Το Each His Own” (1946) και “Τhe Heiress” (1949). Νωρίτερα έχει συνδεθεί με τον Έρον Φλιν σε οχτώ ταινίες. Σημαντικότερες από αυτές το “Captain Blood” (1935) κι ο “Ρομπέν των Δασών” (1938). Μετά από χρόνια αποκάλυψε μάλιστα πως ήταν αδύνατο να αντισταθεί στη γοητεία του συμπρωταγωνιστή της. Φυσικά δεν μπορεί να απουσιάζει η αναφορά από την ερμηνεία της στο “Όσα Παίρνει ο Άνεμος”. Μία από τις ταινίες που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.

Το όνομά της το πήρε από τη λατρεία που είχε η μητέρα της στον Σαίξπηρ, από την ταινία “Δωδέκατη Νύχτα”. Έζησε σε συνθήκη ακραίου συναγωνισμού με την αδελφή της, Τζόουν Φοντέιν, επίσης ηθοποιό. Στα εννέα της χρόνια (!) γράφοντας τη διαθήκη της σημείωνε πως κληροδοτεί σε αυτήν όλη της την ομορφιά, καθώς δεν έχει καμία. Η σχέση τους θυελλώδης. Παντρεύτηκε αρχικά με τον Μάρκους Γκούντριτς και μαζί έκαναν τον Μπεντζαμίν. Στη συνέχεια χώρισε και προχώρησε με τον Πιερ Γκαλάντ (Paris Match) και “καρπός” τους η Ζιζέλ. Βίωσε τον πόνο να θάψει το παιδί της, καθώς ο Μπεντζαμίν έφυγε στα 42 του, νικημένος από μία μορφή καρκίνου του αίματος.

Αξίζει να γνωρίζουμε πως…

Έλαβε το Μετάλλιο των Τεχνών από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους σε τελετή του Λευκού Οίκου στο East Room στις 17 Νοεμβρίου 2008, «για την πειστική και συναρπαστική της ικανότητα ως ηθοποιού σε ρόλους από την Ερμία του Σαίξπηρ έως τη Μέλανι της Μάργκαρετ Μίτσελ. Η ανεξαρτησία της, η ακεραιότητα και η χάρη κέρδισαν τη δημιουργική ελευθερία για την ίδια και τους συναδέλφους της κινηματογραφικούς ηθοποιούς».

Οι σχέσεις μεταξύ της Olivia και της μικρότερης αδερφής Joan Fontaine δεν ήταν ποτέ ισχυρές και επιδεινώθηκαν το 1941, όταν και οι δύο ήταν υποψήφιοι για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Η αμοιβαία αντιπάθεια και η ζήλια τους κλιμακώθηκε σε μια ολική κόντρα μετά τη νίκη του Φοντέιν για τις Υποψίες (1941). Παρά το γεγονός ότι η De Havilland κέρδισε δύο δικά της βραβεία Όσκαρ, παρέμειναν μόνιμα αποξενωμένες.

Έχει έναν δρόμο με το όνομά της στο Μεξικό. Ο διάσημος Μεξικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Emilio Fernández ζούσε στην πόλη Coyoacan σε έναν δρόμο χωρίς όνομα, οπότε ζήτησε από τις αρχές να ονομάσουν αυτή την οδό “Dulce Olivia”,  δηλαδή “Sweet Olivia”, χαρίζοντας το όνομά της.

Ο νόμος Ντε Χάλιβαντ

Τη δική της ιστορία έγραψε κι εκτός των ερμηνειών της με τη στάση της στα εργασιακά σε πολύ δύσκολα χρόνια. Το 1943 κερδίζει τη μεγάλη μάχη από τον κολοσσό Warner Brothers. Απόφαση σταθμός απέναντι σε ένα αυταρχικό σύστημα. Η νομοθεσία της Καλιφόρνια επιτρέπει πλέον μετά από επτά χρόνια στους ηθοποιούς να ζήσουν νέες προκλήσεις κι αυτή είναι μεγάλη νίκη απέναντι στα Στούντιο. Έγραψε με χρυσά γράμματα ιστορία και ο νόμος αυτός πήρε άτυπα το όνομά της.

Το 1965 γίνεται η πρώτη Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες. Πάντα πρωτοπόρος, πάντα στην πρώτη γραμμή. Μία γυναίκα σύμβολο των αγώνων για τα δικαιώματα. Δοκίμασε μάλιστα εκτός της υποκριτικής, να γράψει και το δικό της βιβλίο το 1962 με τίτλο, “Εvery Frenchman Has One”. Μία αντισυμβατική προσωπικότητα που ποτέ δεν έκανε βήμα πίσω και όρισε έναν κόσμο και γιατί όχι μία σύγχρονη αγορά εργασίας για τους συναδέλφους της.