Τα ριμέικ είναι μια κινηματογραφική ιστορία τόσο παλιά όσο και το ίδιο το Χόλιγουντ, το οποίο πολύ συχνά χρησιμοποιεί τις «νέες αναγνώσεις» παλιών ταινιών επειδή απλά… βαριέται να βρει κάτι καινούργιο. Και πολλοί σκηνοθέτες είναι αυτοί που, συχνά πυκνά, δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε αυτό το είδος, δηλαδή την επανεφεύρεση μιας ήδη υπάρχουσας ταινίας, εγνωσμένης ή όχι αξίας (συνήθως το πρώτο).

Στις παρακάτω οκτώ ταινίες που ακολουθούν δεν θα βρείτε χολιγουντιανά ριμέικ ταινιών από πρωτότυπες αμερικανικές ταινίες. Γι’ αυτό και δεν θα βρείτε στη λίστα κάποιες ταινίες-ριμέικ που αξίζει ασφαλώς να γίνει λόγος γι’ αυτές, όπως το «The Texas Chainsaw Massacre» του 2003, το «The Fly» του 1986 ή το «Invasion of the Body Snatchers» του 1978.

Σε αυτό το άρθρο θα ασχολήθουμε μόνο με τα αμερικανικά εκείνα ριμέικ που προήλθαν από πρωτότυπες ρωσικές, σουηδικές, ιαπωνικές, γαλλικές ή ασιατικές ταινίες και έδωσαν μια φρέσκια πνοή στο αρχικό ύλικό τους.

1. The Birdcage / Το Κλουβί Με Τις Τρελές / La Cage aux Folles (1996)

Το εντελώς… χιλάριους «The Birdcage» βασίζεται στο γαλλικό «La Cage aux Folles» του 1978, σε σκηνοθεσία Édouard Molinaro. Αμφότερες οι ταινίες ξεκινούν από την ίδια βάση, δηλαδή ένα γκέι κλαμπ που το έχουν ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Όταν ο γιος ενός εκ των δυο ζητάει από τον πατέρα του να υποδυθεί ξανά τον στρέιτ (βασικά είναι μπάισέξουαλ) προκειμένου να ικανοποιηθούν οι θρησκόληπτοι και συντηρητικοί γονείς της μελλοντικής συζύγου του, αρχίζει ένα σερί από ανεξέλεγκτα ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Robin Williams, Nathan Lane, Gene Hackman και Dianne Wiest σε ρεσιτάλ ερμηνειών.

2. The Ring / Ringu (2002)

Το ιαπωνικό Ringu του 1998 ήταν εφιαλτικό για όποιον το πρωτοείδε στο σινεμά (αν δεν κάνω λάθος, δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα ή ήρθε σε πολύ περιορισμένες αίθουσες και για περιορισμένες προβολές). Η αμερικανική του βερσιόν, το The Ring, σέβεται το πρωτότυπο, αλλά είναι τόσο καλογραμμένη και σκηνοθετημένη που σχεδόν μοιάζει με αυτόνομη ταινία, δίχως να έχει προηγηθεί η προ πενταετίας έμπνευσή της. Υπάρχουν, ασφαλώς, κάποιες σεναριακές διαφορές ανάμεσα στις δυο, αλλά η παρουσία της πάντα υπέροχης Naomi Watts φροντίζει έτσι ώστε, είκοσι και πλέον χρόνια μετά, το ριμέικ να στέκεται πολύ καλά και να μην έχει γεράσει καθόλου.

3. The Girl with the Dragon Tattoo / Το Κορίτσι με το Τατουάζ / Män som hatar kvinnor (2011)

Το μπεστ σέλερ του σουηδού συγγραφέα Στιγκ Λάρσον μεταφέρθηκε αρχικά στην μεγάλη οθόνη από τον συμπατριώτη του, Νιλς Αρντεν Οπλεβ το 2009 με πρωταγωνιστή τον σπουδαίο και πρόωρα χαμένο σουηδό ηθοποιό Μίκαελ Νίκβιστ. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε η χολιγουντιανή εκδοχή της ταινίας σε σκηνοθεσία του τεράστιου Ντέιβιντ Φίντσερ, με πρωταγωνιστές τον Ντάνιελ Κρεγκ και την Ρούνι Μάρα. Το αμερικανικό ριμέικ είναι πολύ πιο «κομψό» απο την σουηδική του εκδοχή, ενώ διαθέτει και ένα υπέροχο σάουντρακ, με την υπέροχη ηλεκτρονική διασκευή του «Immigrant Song» των Led Zeppelin να ακούγεται στους τίτλους αρχής της ταινίας, ερμηνευόμενη από την Karen O, την τραγουδίστρια των Yeah Yeah Yeahs». Η επιτυχία του ριμέικ οφείλεται, πρωτίστως, στο γεγονός ότι ο Φίντσερ είναι πολύ απλά πολύ καλύτερος σκηνοθέτης σε σχέση με τον Οπλεβ.

4. Ο Tαλαντούχος Kύριος Ρίπλεϊ / The Talented Mr. Ripley / Plein Soleil‎ (1999)

Ο Ρενέ Κλεμάν είχε γυρίσει αρχικά το 1960 το γαλλικό «Γυμνοί στον Ήλιο» [Plein Soleil‎] με τον Αλέν Ντελόν και την Ρόμι Σνάιντερ, σε μια εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Πατρίσια Χάισμιθ. Ωστόσο, στην σύγχρονη χολιγουντιανή βερσιόν του (επίσης πρόωρα χαμένου) σκηνοθέτη Αντονι Μιγκέλα, η υφέρπουσα ομοφυλοφιλική σχέση (και οι εκατέρωθεν δυναμικές που αναπτύσσονται) ανάμεσα στον Τομ Ρίπλεϊ (τον οποίο υποδύεται άψογα ο Ματ Ντέιμον) και τον Ντίκι Γκρίνλιφ (τον οποίο υποδύεται εξίσου εξαιρετικά ο Τζουντ Λο) είναι πολύ πιο προβεβλημένη και εισχωρεί ακόμη καλύτερα στο υποσυνείδητο του θεατή.

5. Ο Πληροφοριοδότης / Infernal Affairs (2005)

Ο Μάρτιν Σκορσέζε πήρε το αστυνομικό θρίλερ «Σατανικές Υποθέσεις» (Χονγκ Κονγκ, 2002) των Andrew Lau και Alan Mak και εκτός του ότι του… άλλαξε τον αδόξαστο, πλέον μπορεί να επαίρεται ότι σχεδόν του «ανήκει» [χωρίς αυτό να μειώνει επ’ ουδενί την αξία του πρωτότυπου]. Οι Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζακ Νίκολσον και Ματ Ντέιμον δίνουν το 110% των υποκριτικών τους ικανοτήτων και κάπως έτσι η ταινία το 2006 κέρδισε τέσσερα Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Μοντάζ, Διασκευασμένου Σεναρίου και Σκηνοθεσίας, που ήταν μάλιστα και το πρώτο στην καριέρα του Σκορσέζε.

6. 12 Monkeys / 12 Πίθηκοι / La Jetée (1995)

Όταν ο γάλλος Κρις Μαρκέρ γύρισε το 1962 την «Πλατφόρμα» [ή «Προβλήτα» ή «Σταθμός Αποχαιρετισμού» / «La Jetée»], μια μεσαίου μήκους και διάρκειας 29 λεπτών θρυλική ταινία επιστημονικής φαντασίας (μια από τις πρώτες που θεωρήθηκαν ως «δυστοπικές»), γυρισμένη σαν ασπρόμαυρο φιλμ με ακίνητες εικόνες, που μεταφέρουν τον θεατή της σ’ ένα ερειπωμένο Παρίσι, σε μια μετα-αποκαλυπτική εποχή, δεν γνώριζε ότι 33 χρόνια μετά, ένας εξίσου οραματιστής σκηνοθέτης θα βασιζόταν πάνω σε αυτήν προκειμένου να κάνει το απόλυτο αριστούργημά του. Ο Τέρι Γκίλιαμ παίρνει τον Μπρους Γουίλις και τον Μπραντ Πιτ σε κεντρικούς ρόλους (και σε ερμηνείες ζωής για τους ίδιους) και μας προσφέρει ένα δίωρο sci-fi έπος που έχει αναπτύξει πλήρως σε κινηματογραφική γλώσσα όλα τα ζητήματα που ψηλαφίζει ο Μαρκέρ από το 1962.

7. The Magnificent Seven / Και Οι Επτά Ήταν Υπέροχοι / Seven Samurai / Shichinin no Samurai (1960)

Ο αμερικανός σκηνοθέτης Τζον Στάρτζες γίνεται ο ίδιος Ταραντίνο πριν τον Ταραντίνο και βάζει τους «Seven Samurai», τους «Επτά Σαμουράι» του Ακιρα Κουροσάβα σε πλαίσιο Αγριας Δύσης. Στο πρωτότυπο, οι Επτά Σαμουράι (συν άλλοι 6 στη συνέχεια) προσλαμβάνονται από ένα χωριό προκειμένου να το προστατεύσουν από τους ληστές. Στο εξαιρετικό ριμέικ (με το εκπληκτικό σάουντρακ του Ελμερ Μπέρνστάιν), οι Επτά Υπέροχοι (το εκπληκτικό καστ των Γιουλ Μπρίνερ, Ίλαϊ Γουάλας, Στηβ ΜακΚουήν, Τσαρλς Μπρόνσον, Ρόμπερτ Βον, Τζέιμς Κόμπερν, Χορστ Μπούχολτζ και Μπραντ Ντέξτερ) προστατεύουν με τα όπλα, τα ρεβόλβερ και την εξυπνάδα τους ένα παρόμοιο χωριό στο Μεξικό, ενώ ταυτόχρονα διδάσκουν στους χωρικούς, ως άλλοι Σουν Τζου, την «αρχαία τέχνη του πολέμου». Καταιγιστικό και αξέχαστο, όπως και το αυθεντικό ιαπωνικό.

8. Solaris (2002)

Ξέρετε γιατί ο Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι μεγάλος σκηνοθέτης; Γιατί δεν φοβήθηκε, πριν από 21 χρόνια, να αναμετρηθεί με τον κινηματογραφικό ογκόλιθο που λέγεται Αντρέι Ταρκόφσκι. Πήρε το αρχικό σενάριο του ρώσου σκηνοθέτη από το μακρινό 1972 και το ανέπτυξε εντελώς διαφορετικά, πάνω σε άλλη βάση, ξεκινώντας από άλλη αφετηρία και φτάνοντας σε άλλο τέρμα, σεβόμενος, ταυτόχρονα, το πρωτότυπο. Σίγουρα το ριμέικ δεν είναι καλύτερο του αυθεντικού, είναι όμως άξιο να συγκριθεί επί ίσοις όροις μαζί του, μιλώντας μια λιγότερο ευρωπαϊκή και περισσότερη χολιγουντιανή γλώσσα.