Από τη μεγάλη ανατροπή της λανθασμένης ανακοίνωσης του “La La Land” του Νταμιέν Σαζέλ, ενώ η νικήτρια ήταν το “Μoonlight” του Μπάρι Τζένκινς για το 2016 μέχρι και σήμερα πέρασαν οχτώ νικητές, τους οποίους πάμε να δούμε αναλυτικά σε αυτό το θέμα που ετοιμάσαμε για τους λάτρεις των Βραβείων της Ακαδημίας.
“Μοonlight” του Μπάρι Τζένκινς (2016)
Το έργο χωρίζεται σε τρεις φάσεις που αφορούν τη ζωή του Σαιρόν. Από το μπούλινγκ στο σχολείο και το παρατσούκλι ” μικρούλης “στην ενηλικίωση και την μεταστροφή ως την απόλυτη αλλαγή και την νέα ζωή στην Ατλάντα, στα χνάρια του ” δασκάλου ” του στη ζωή Χουάν. Και στα τρία αυτά σκέλη κυριαρχεί η προβληματική σχέση με την μητέρα του κι η αναζήτηση της σεξουαλικότητάς του. Τι κρύβεται άραγε πίσω από το στερεότυπο του Black αρσενικού, που έχει συνδυαστεί με λέξεις κι εικόνες, όπως βία, γυναίκες, ναρκωτικά, ραπ μουσική;
Σχέσεις γεμάτες αδιέξοδα, ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα, ένας συνεχής συναισθηματικός εκβιασμός που ενυπάρχει κι η λακωνικότητα του πρωταγωνιστή συνθέτουν το παζλ της ζωής του. Δίνει τη μάχη του ανάμεσα στην ευγένεια, τον φόβο και την αξιοπρέπειά του. Καταφέρνει να επαναστατήσει. “Κάποια στιγμή της ζωής σου, πρέπει να αποφασίσεις, εσύ ο ίδιος, ποιος θέλεις να είσαι“. Καταφέρνει να αποτινάξει τη ρετσινιά. Να κάνει μία νέα αρχή μακριά από τον τόπο που τόσα δεινά του προσέφερε. Κάτι όμως τον κρατά εγκλωβισμένο, δέσμιο. Μία βαθιά αγάπη.
“The Shape of Water” του Γκιγιέρμο Ντε Τόρο (2017)
Στην εποχή του Ψυχρού πολέμου Αμερικανοί και Ρώσοι επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνηγητό για την κυριαρχία στον κόσμο και την εξιχνίαση κάθε μυστικού του αντίπαλου στρατοπέδου. Oι ισορροπίες είναι λεπτές και κάθε λάθος κοστίζει. Κι ενώ το σκηνικό κάθε άλλο παρά ρομαντικό είναι, την εμφάνιση της κάνει μία Η Ελάιζα. Μία νεαρή καθαρίστρια, που δεν μπορεί να μιλήσει. Πλάι της, πιστή συνοδοιπόρος και συνάδελφος η Αφροαμερικανίδα Ζέλντα. Την ηρεμία τους έρχεται να ταράξει η έλευση ενός μυστηριώδους πλάσματος στο εργαστήριο.
H φαντασία αρχίζει να ταξιδεύει. Η πραγματικότητα συμπλέκεται με το μεταφυσικό. Η μουσική του Αλεχάντρο Ντέσπλα μας απογειώνει κι όλοι εμείς κομμάτι του παραμυθιού, βιώνουμε την τραγωδία και την ηδονή μαζί. Γεμίζουμε συναισθήματα και αγωνιούμε, παρατηρώντας την εξέλιξη ενός ανέφικτου έρωτα. Το απαγορευμένο πάντα ελκύει. Άλλωστε εμείς αντιστεκόμαστε, δεν είμαστε αναλώσιμοι, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν κι είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε την “αιώνια” ζωή.
“Green Book” του Πίτερ Φάρελι (2018)
Ο Ντον Σίρλεϊ, ένας εξαιρετικά ταλαντούχος πιανίστας κι ο Τόνι Βαλελόνγκα αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι από κοινή αφετηρία κι ας τους χωρίζουν τόσα πολλά. Ο καλλιτέχνης έχει κάνει ανώτατες σπουδές μουσικής, ψυχολογίας κι είναι έτοιμος για την περιοδεία με το τρίο του. Ο Τόνι ανήκει στη λαϊκή τάξη, ζει με μεροκάματα και καθημερινά δίνει τον αγώνα του για να υπάρχει φαγητό στο σπίτι. Αναλώνεται σε δουλειές που αφορούν κυρίως την ασφάλεια νυχτερινών καταστημάτων, καθώς το παρουσιαστικό του τον βοηθά. Δύο διαφορετικοί κόσμοι στην οθόνη μας κι η γνωριμία του ενός με τον άλλον είναι μία επίπονη διαδικασία, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της.
Η απαλή μουσική μας συντροφεύει σε αυτό το road trip. Μέρα με την μέρα το χάσμα αμβλύνεται κι οι δύο πρωταγωνιστές έρχονται πιο κοντά. Ο Τόνι που πιθανότατα πρώτη φορά φεύγει από το Μπρονξ έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την μαγεία της φύσης στην πατρίδα του και να πάρει ένα μάθημα ζωής από τον Σίρλεϊ, που αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις με ψυχραιμία, δίχως να καταφεύγει στη βία. “Η αξιοπρέπεια πάντα νικάει“. Βίγκο Μόρτενσεν (Τόνι) και Μαχερσάλα Άλι (Σίρλεϊ) είναι οι κινητήριοι μοχλοί της επιτυχίας. Κάθε κίνησή τους μοιάζει τόσο μελετημένη, ώστε να αποδώσουν άριστα.
“Παράσιτα” του Μπονγκ Τζουν-Χο (2019)
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν κι όσο ο καπιταλισμός καλπάζει, τόσο ο άνθρωπος μικραίνει ως οντότητα, μέγεθος κι αξία. Η εικόνα των σκουπιδιών κυριεύει το πλάνο. Μπορείς να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο. Τι κρύβεται όμως στο κελάρι;
Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Όσα αρώματα κι αν βάλει, όσα κουστούμια και φορέματα κι αν αλλάξει. Θα υπάρχει πάντα κάτι που θα του θυμίζει που πραγματικά ανήκει και θα τον εγκλωβίζει σε καθημερινά αδιέξοδα.
“Νomadland” της της Κλόι Ζάο (2020)
Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην ανεργία και τη φτώχεια. Σήμερα με την περιπέτεια του κορονοϊού η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Εμείς ακολουθούμε τη διαδρομή της Φερν. Μία γυναίκα κοντά στα εξήντα χρόνια που ζει σε ένα τροχόσπιτο και μεταφέρεται από τόπο σε τόπο. “Όπου γη και πατρίς“. Από την μία η αίσθηση της ελευθερίας χάρη στην επανένωση με την μάνα φύση κι από την άλλη μία Amazon να καραδοκεί για να σε στύψει και να σου δώσει ένα μεροκάματο παρηγοριάς για να παραμείνεις αυτάρκης και κύριος των υποχρεώσεών σου που τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς. Θέλεις να ξεφύγεις, να επαναστατήσεις, αλλά κάποιος άλλος έχει προ-αποφασίσει για σένα.
Η Φράνσις Μακντόρμαντ αποτελεί καταλύτη της πλοκής. Μετά την αξέχαστη ερμηνεία της στις “Τρεις Πινακίδες” ετοιμάζεται να κερδίσει ένα ακόμα OSCAR α΄γυναικείου ρόλου. “Δεν είμαι άστεγη, απλά δεν έχω σπίτι“. Ψάχνει συνεχώς φως στο τούνελ, ελπίδα να κρατηθεί, αιτία επανεκκίνησης, μα οι ματαιώσεις διαδέχονται η μία την άλλη και ο χρόνος τρέχει. Δεν επαναπαύεται στιγμή. Η απόδραση αφήνει πάντα ένα κενό, το άγνωστο όμως κι η εξερεύνησή του έχουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον.
“CODA” της Σίαν Χέντερ (2021)
Σε μια μικρή ψαράδικη πόλη της Αμερικής ζει η 17χρονη Ρούμπι, το μόνο μέλος μιας οικογένειας κωφών ψαράδων που έχει την ακοή της, και η οποία από πολύ μικρή λειτουργεί ως ο μεταφραστής τους και ο σύνδεσμος τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν η ανάγκη των γονιών της να τους βοηθήσει με το επόμενο επαγγελματικό τους βήμα αυτοοργάνωση των ψαράδων της περιοχής, συγκρουστεί με τα δικά της θέλω για μια μουσική υποτροφία στο πανεπιστήμιο θα έρθει η στιγμή που όλοι θα καταλάβουν πως ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο και πως η δυναμική της οικογένειάς τους θα πρέπει αναγκαστικά να αλλάξει.
“Τα Πάντα Όλα” των Νταν Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ (2022)
Η Έβελιν, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της. Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, βρίσκει την ευκαιρία να διορθώσει τα πράγματα και να ζήσει όλα αυτά που ποτέ δεν έζησε. Σίγουρα όμως δεν περίμενε πως είναι εκείνη που θα πρέπει να σώσει όλη την ύπαρξη από μια τεράστια απειλή που καταφθάνει.
“Οπενχάιμερ” του Κρίστοφερ Νόλαν (2023)
Η επιλογή του ήρωα μόνο τυχαία δε φαντάζει στα δικά μας μάτια. Ο σκηνοθέτης ταυτίζεται με την αδικία που βίωσε ο πρωταγωνιστής του. Κάθε του κίνηση κρύβει τον ψυχισμό του Νόλαν που τόσο πολύ επιθυμεί την καθολική αναγνώριση το έργο του στο κινηματογραφικό πάνθεον. Ο σκηνοθέτης σε κάθε ευκαιρία άλλωστε τονίζει πως ο «πατέρας της ατομικής βόμβας» είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ. Πλέκει το εγκώμιό του, αποθεώνει την εμβληματική του φύση και δίνει μία φιλοσοφική διάσταση στην αφήγησή του. Έχει μελετήσει με ακρίβεια τη δόμηση κάθε του σκηνής και προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κόσμο, ώστε να σκεφτεί σε δύο επίπεδα. Αυτό της επιφάνειας κι αυτό της εμβάθυνσης.
Θεωρείται κοινά αποδεκτό ότι το σινεμά του Νόλαν δεν έχει γραμμικότητα (Interstellar, Dunkirk). Ο Βρετανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με δύσκολα θέματα. Σε κάθε ευκαιρία δείχνει την αγάπη του για την επιστήμη και την ιστορία. Μοιάζει να έχει δώσει ένα ραντεβού «εξιλέωσης» με τον χρόνο. Μέχρι να βρεθεί πιστός σε αυτό θα συνεχίζει τις αγωνιώδεις του απόπειρες. Όλα δείχνουν όμως πως είναι πολύ κοντά σε αυτό που επιθυμεί να αφήσει ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Η υστεροφημία του θα φέρει φαρδιά πλατιά τον τίτλο, “Οppenheimer” («οραματιζόμαστε ένα μέλλον»).
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Από τη μεγάλη ανατροπή της λανθασμένης ανακοίνωσης του “La La Land” του Νταμιέν Σαζέλ, ενώ η νικήτρια ήταν το “Μoonlight” του Μπάρι Τζένκινς για το 2016 μέχρι και σήμερα πέρασαν οχτώ νικητές, τους οποίους πάμε να δούμε αναλυτικά σε αυτό το θέμα που ετοιμάσαμε για τους λάτρεις των Βραβείων της Ακαδημίας.
“Μοonlight” του Μπάρι Τζένκινς (2016)
Το έργο χωρίζεται σε τρεις φάσεις που αφορούν τη ζωή του Σαιρόν. Από το μπούλινγκ στο σχολείο και το παρατσούκλι ” μικρούλης “στην ενηλικίωση και την μεταστροφή ως την απόλυτη αλλαγή και την νέα ζωή στην Ατλάντα, στα χνάρια του ” δασκάλου ” του στη ζωή Χουάν. Και στα τρία αυτά σκέλη κυριαρχεί η προβληματική σχέση με την μητέρα του κι η αναζήτηση της σεξουαλικότητάς του. Τι κρύβεται άραγε πίσω από το στερεότυπο του Black αρσενικού, που έχει συνδυαστεί με λέξεις κι εικόνες, όπως βία, γυναίκες, ναρκωτικά, ραπ μουσική;
Σχέσεις γεμάτες αδιέξοδα, ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα, ένας συνεχής συναισθηματικός εκβιασμός που ενυπάρχει κι η λακωνικότητα του πρωταγωνιστή συνθέτουν το παζλ της ζωής του. Δίνει τη μάχη του ανάμεσα στην ευγένεια, τον φόβο και την αξιοπρέπειά του. Καταφέρνει να επαναστατήσει. “Κάποια στιγμή της ζωής σου, πρέπει να αποφασίσεις, εσύ ο ίδιος, ποιος θέλεις να είσαι“. Καταφέρνει να αποτινάξει τη ρετσινιά. Να κάνει μία νέα αρχή μακριά από τον τόπο που τόσα δεινά του προσέφερε. Κάτι όμως τον κρατά εγκλωβισμένο, δέσμιο. Μία βαθιά αγάπη.
“The Shape of Water” του Γκιγιέρμο Ντε Τόρο (2017)
Στην εποχή του Ψυχρού πολέμου Αμερικανοί και Ρώσοι επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνηγητό για την κυριαρχία στον κόσμο και την εξιχνίαση κάθε μυστικού του αντίπαλου στρατοπέδου. Oι ισορροπίες είναι λεπτές και κάθε λάθος κοστίζει. Κι ενώ το σκηνικό κάθε άλλο παρά ρομαντικό είναι, την εμφάνιση της κάνει μία Η Ελάιζα. Μία νεαρή καθαρίστρια, που δεν μπορεί να μιλήσει. Πλάι της, πιστή συνοδοιπόρος και συνάδελφος η Αφροαμερικανίδα Ζέλντα. Την ηρεμία τους έρχεται να ταράξει η έλευση ενός μυστηριώδους πλάσματος στο εργαστήριο.
H φαντασία αρχίζει να ταξιδεύει. Η πραγματικότητα συμπλέκεται με το μεταφυσικό. Η μουσική του Αλεχάντρο Ντέσπλα μας απογειώνει κι όλοι εμείς κομμάτι του παραμυθιού, βιώνουμε την τραγωδία και την ηδονή μαζί. Γεμίζουμε συναισθήματα και αγωνιούμε, παρατηρώντας την εξέλιξη ενός ανέφικτου έρωτα. Το απαγορευμένο πάντα ελκύει. Άλλωστε εμείς αντιστεκόμαστε, δεν είμαστε αναλώσιμοι, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν κι είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε την “αιώνια” ζωή.
“Green Book” του Πίτερ Φάρελι (2018)
Ο Ντον Σίρλεϊ, ένας εξαιρετικά ταλαντούχος πιανίστας κι ο Τόνι Βαλελόνγκα αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι από κοινή αφετηρία κι ας τους χωρίζουν τόσα πολλά. Ο καλλιτέχνης έχει κάνει ανώτατες σπουδές μουσικής, ψυχολογίας κι είναι έτοιμος για την περιοδεία με το τρίο του. Ο Τόνι ανήκει στη λαϊκή τάξη, ζει με μεροκάματα και καθημερινά δίνει τον αγώνα του για να υπάρχει φαγητό στο σπίτι. Αναλώνεται σε δουλειές που αφορούν κυρίως την ασφάλεια νυχτερινών καταστημάτων, καθώς το παρουσιαστικό του τον βοηθά. Δύο διαφορετικοί κόσμοι στην οθόνη μας κι η γνωριμία του ενός με τον άλλον είναι μία επίπονη διαδικασία, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της.
Η απαλή μουσική μας συντροφεύει σε αυτό το road trip. Μέρα με την μέρα το χάσμα αμβλύνεται κι οι δύο πρωταγωνιστές έρχονται πιο κοντά. Ο Τόνι που πιθανότατα πρώτη φορά φεύγει από το Μπρονξ έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την μαγεία της φύσης στην πατρίδα του και να πάρει ένα μάθημα ζωής από τον Σίρλεϊ, που αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις με ψυχραιμία, δίχως να καταφεύγει στη βία. “Η αξιοπρέπεια πάντα νικάει“. Βίγκο Μόρτενσεν (Τόνι) και Μαχερσάλα Άλι (Σίρλεϊ) είναι οι κινητήριοι μοχλοί της επιτυχίας. Κάθε κίνησή τους μοιάζει τόσο μελετημένη, ώστε να αποδώσουν άριστα.
“Παράσιτα” του Μπονγκ Τζουν-Χο (2019)
Στη Σεούλ των άκρων συγκρούονται και παράλληλα αλληλοτροφοδοτούνται δύο κόσμοι. Η λαμπερή υψηλή τάξη και η κυνική πραγματικότητα του υπογείου. Γέφυρά τους μονάχα η μόρφωση κι η εργασία. Κι όσο φαινομενικά οι αδύναμοι ανελίσσονται, τόσο βαλτώνουν κι όσο ο καπιταλισμός καλπάζει, τόσο ο άνθρωπος μικραίνει ως οντότητα, μέγεθος κι αξία. Η εικόνα των σκουπιδιών κυριεύει το πλάνο. Μπορείς να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο. Τι κρύβεται όμως στο κελάρι;
Τα παράσιτα αναζητούν μία ευκαιρία, έναν ξενιστή να τους φιλοξενήσει. Έτσι ακριβώς κι οι πρωταγωνιστές μας με κάθε μέσο, με κάθε κόστος, δίχως ηθικούς ενδοιασμούς και διλήμματα. Κι ας μην το αξίζουν και το γνωρίζουν, προσπαθούν να εισχωρήσουν με κωμικοτραγικό τρόπο στην ελίτ κι ονειρεύονται πως κάποια στιγμή θα γίνουν κομμάτι της. Η “μυρωδιά” του ανθρώπου όμως δεν αλλάζει. Όσα αρώματα κι αν βάλει, όσα κουστούμια και φορέματα κι αν αλλάξει. Θα υπάρχει πάντα κάτι που θα του θυμίζει που πραγματικά ανήκει και θα τον εγκλωβίζει σε καθημερινά αδιέξοδα.
“Νomadland” της της Κλόι Ζάο (2020)
Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην ανεργία και τη φτώχεια. Σήμερα με την περιπέτεια του κορονοϊού η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Εμείς ακολουθούμε τη διαδρομή της Φερν. Μία γυναίκα κοντά στα εξήντα χρόνια που ζει σε ένα τροχόσπιτο και μεταφέρεται από τόπο σε τόπο. “Όπου γη και πατρίς“. Από την μία η αίσθηση της ελευθερίας χάρη στην επανένωση με την μάνα φύση κι από την άλλη μία Amazon να καραδοκεί για να σε στύψει και να σου δώσει ένα μεροκάματο παρηγοριάς για να παραμείνεις αυτάρκης και κύριος των υποχρεώσεών σου που τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς. Θέλεις να ξεφύγεις, να επαναστατήσεις, αλλά κάποιος άλλος έχει προ-αποφασίσει για σένα.
Η Φράνσις Μακντόρμαντ αποτελεί καταλύτη της πλοκής. Μετά την αξέχαστη ερμηνεία της στις “Τρεις Πινακίδες” ετοιμάζεται να κερδίσει ένα ακόμα OSCAR α΄γυναικείου ρόλου. “Δεν είμαι άστεγη, απλά δεν έχω σπίτι“. Ψάχνει συνεχώς φως στο τούνελ, ελπίδα να κρατηθεί, αιτία επανεκκίνησης, μα οι ματαιώσεις διαδέχονται η μία την άλλη και ο χρόνος τρέχει. Δεν επαναπαύεται στιγμή. Η απόδραση αφήνει πάντα ένα κενό, το άγνωστο όμως κι η εξερεύνησή του έχουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον.
“CODA” της Σίαν Χέντερ (2021)
Σε μια μικρή ψαράδικη πόλη της Αμερικής ζει η 17χρονη Ρούμπι, το μόνο μέλος μιας οικογένειας κωφών ψαράδων που έχει την ακοή της, και η οποία από πολύ μικρή λειτουργεί ως ο μεταφραστής τους και ο σύνδεσμος τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Όταν η ανάγκη των γονιών της να τους βοηθήσει με το επόμενο επαγγελματικό τους βήμα αυτοοργάνωση των ψαράδων της περιοχής, συγκρουστεί με τα δικά της θέλω για μια μουσική υποτροφία στο πανεπιστήμιο θα έρθει η στιγμή που όλοι θα καταλάβουν πως ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο και πως η δυναμική της οικογένειάς τους θα πρέπει αναγκαστικά να αλλάξει.
“Τα Πάντα Όλα” των Νταν Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ (2022)
Η Έβελιν, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της. Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, βρίσκει την ευκαιρία να διορθώσει τα πράγματα και να ζήσει όλα αυτά που ποτέ δεν έζησε. Σίγουρα όμως δεν περίμενε πως είναι εκείνη που θα πρέπει να σώσει όλη την ύπαρξη από μια τεράστια απειλή που καταφθάνει.
“Οπενχάιμερ” του Κρίστοφερ Νόλαν (2023)
Η επιλογή του ήρωα μόνο τυχαία δε φαντάζει στα δικά μας μάτια. Ο σκηνοθέτης ταυτίζεται με την αδικία που βίωσε ο πρωταγωνιστής του. Κάθε του κίνηση κρύβει τον ψυχισμό του Νόλαν που τόσο πολύ επιθυμεί την καθολική αναγνώριση το έργο του στο κινηματογραφικό πάνθεον. Ο σκηνοθέτης σε κάθε ευκαιρία άλλωστε τονίζει πως ο «πατέρας της ατομικής βόμβας» είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ. Πλέκει το εγκώμιό του, αποθεώνει την εμβληματική του φύση και δίνει μία φιλοσοφική διάσταση στην αφήγησή του. Έχει μελετήσει με ακρίβεια τη δόμηση κάθε του σκηνής και προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κόσμο, ώστε να σκεφτεί σε δύο επίπεδα. Αυτό της επιφάνειας κι αυτό της εμβάθυνσης.
Θεωρείται κοινά αποδεκτό ότι το σινεμά του Νόλαν δεν έχει γραμμικότητα (Interstellar, Dunkirk). Ο Βρετανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με δύσκολα θέματα. Σε κάθε ευκαιρία δείχνει την αγάπη του για την επιστήμη και την ιστορία. Μοιάζει να έχει δώσει ένα ραντεβού «εξιλέωσης» με τον χρόνο. Μέχρι να βρεθεί πιστός σε αυτό θα συνεχίζει τις αγωνιώδεις του απόπειρες. Όλα δείχνουν όμως πως είναι πολύ κοντά σε αυτό που επιθυμεί να αφήσει ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Η υστεροφημία του θα φέρει φαρδιά πλατιά τον τίτλο, “Οppenheimer” («οραματιζόμαστε ένα μέλλον»).
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
