Κάποιες χρονιές γεννούν νέες φωνές, φωνές που δε μοιάζουν με τίποτα απ’ ό,τι ξέραμε. Το 2025 είναι η χρονιά που πέντε δημιουργοί πέρασαν για πρώτη φορά το κατώφλι της μεγάλου μήκους αφήγησης και το έκαναν με τρόπο που δεν μπορούμε να αψηφίσουμε με ελαφριά καρδιά. Κάθε ντεμπούτο μοιάζει με πράξη αποκάλυψης: αυτό είναι το βλέμμα μου, αυτός είναι ο κόσμος όπως τον νιώθω …

1. My Father’s Shadow – Το ντεμπούτο που κοιτάζει την Ιστορία μέσα από τα μάτια δύο παιδιών 
Ο Akinola Davies Jr. διαλέγει μια ημερομηνία που πολλοί Νιγηριανοί θυμούνται με πίκρα: 24 Ιουνίου 1993, ημέρα ακύρωσης των πρώτων δημοκρατικών εκλογών της χώρας κι όμως ο Davies δεν κάνει μια αμιγώς πολιτική ταινία. Δημιουργεί κάτι πιο τρυφερό κι ανθρώπινο. Σε αυτή τη μικρή οδύσσεια δύο αδελφών που ταξιδεύουν στη Λάγος με τον πατέρα τους, έναν άντρα φιλόδοξο, απόμακρο, μυθικό στα μάτια του, ο σκηνοθέτης στήνει ένα πορτρέτο ενηλικίωσης που μοιάζει να αναβλύζει κατευθείαν από την παιδική μνήμη. Ο Davies κινηματογραφεί τη Νιγηρία σαν να την κουβαλά μέσα στο σώμα του: τη ζέστη, την αβεβαιότητα, τα πολύβουα χρώματα, τη μυρωδιά της βενζίνης που λείπει και μετατρέπει μια δίωρη διαδρομή σε περιπέτεια. Στο κέντρο όλων αυτών η σχέση παιδιού–πατέρα: μια σχέση φτιαγμένη από θαυμασμό, φόβο και την πρώτη αναλαμπή της κατανόησης ότι οι γονείς είναι άνθρωποι. Το My Father’s Shadow είναι μια τρυφερή τομή στο δέρμα της Ιστορίας.

2. Pillion – Μια ρομαντική ιστορία που ξεπερνά το ίδιο της το σοκ 
Ο Harry Lighton κάνει κάτι δύσκολο: ξεκινά από την υπερβολή (μπάλες, λουριά, κλουβιά, assless στολές) για να φτάσει στη συγκίνηση. Με πρωταγωνιστές τους Alexander Skarsgård και Harry Melling, το Pillion μοιάζει στην αρχή με ένα queer θέαμα φτιαγμένο για να συζητηθεί, αλλά μόλις περάσει το πρώτο κύμα του σοκ, η ταινία ανοίγεται σε κάτι απρόσμενα τρυφερό: μια μελέτη για την εξουσία και την παράδοση, για το φύλο και την επιθυμία. Ο Lighton βλέπει το BDSM όχι σαν φετίχ, αλλά σαν γλώσσα. Μέσα από τον πόνο και την πειθαρχία, αναδύεται ένας έρωτας που ψάχνει τρόπους να αρθρώσει την ανάγκη του για οικειότητα. Το Pillion είναι ένα ντεμπούτο που δε φοβάται την υπερβολή, αλλά την υπηρετεί για να φτάσει στην αλήθεια. Ελάχιστοι σκηνοθέτες θα τολμούσαν κάτι τέτοιο στο πρώτο τους βήμα.

3. East of Wall – Η αλήθεια των μη επαγγελματιών ηθοποιών 
Η Kate Beecroft κάνει κάτι που μοιάζει απλό, αλλά δεν είναι: αφήνει την πραγματικότητα να αναπνεύσει. Το East of Wall, ένα υβρίδιο μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας θυμίζει ότι ο κινηματογράφος δεν είναι πάντα μίμηση της ζωής, πολλές φορές είναι η ζωή η ίδια. Με μη επαγγελματίες ηθοποιούς η Beecroft χτίζει μια ιστορία που δε στηρίζεται στην πλοκή αλλά στη βαρύτητα των πραγματικών ανθρώπων μπροστά στην κάμερα. Κάθε βλέμμα, κάθε παύση, κάθε αδέξια κίνηση μοιάζει φορτωμένη με αυθεντικότητα κι έτσι μια μικρή ιστορία αποκτά το βάρος κοινωνικής τοιχογραφίας. Σε μια εποχή όπου η εικόνα συχνά στιλιζάρεται μέχρι θανάτου, η Beecroft επιστρέφει στο βασικό ένστικτο του σινεμά: να κοιτάζει ήσυχα.

4. One of Them Days – Η Keke Palmer γράφει το δικό της έπος μιας ημέρας 
Ο Lawrence Lamont σκηνοθετεί μια ταινία που μοιάζει με καταιγίδα: γρήγορη, αστεία, πνιγηρή, γεμάτη μικρά θαύματα. Στο κέντρο της η Keke Palmer σε μια ερμηνεία που θα έπρεπε ήδη να της έχει χαρίσει θέση στο πάνθεον των σύγχρονων κωμικών ηθοποιών. Η Palmer μεταμορφώνει κάθε στιγμή. Ένα βλέμμα της γίνεται ρυθμός, μια παύση της γίνεται ιστορία. 

5. Arco – Η κινούμενη εικόνα ως ονειρική γεωμετρία 
Το Arco, το πρώτο μεγάλου μήκους του Ugo Bienvenu μοιάζει με είσοδο σε έναν κόσμο που δεν υπήρχε μέχρι τώρα, έναν κόσμο που ξεδιπλώνεται σαν σελίδα κόμικ, αλλά αναπνέει σαν ποίηση. Ο Bienvenu έχει ήδη περάσει από μουσικά βίντεο, μικρού μήκους, graphic novels και μικρές αλλά λαμπερές δουλειές για τον οίκο Hermès. Στο Arco αυτό το βλέμμα απελευθερώνεται ολοκληρωτικά: λεπτομέρειες που θυμίζουν Ghibli, φανταστικές γραμμές που παραπέμπουν στον μεγάλο Jean Giraud (Mœbius) και μια έκρηξη χρωμάτων που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον παρά μόνο σε εκείνον. Είναι ταινία που κινείται σαν όνειρο: ακριβής όπως η γεωμετρία, άναρχη όπως η φαντασία, γεμάτη με αυτή την αυτοπεποίθηση του δημιουργού που ξέρει πως μόλις άνοιξε μια πόρτα σε έναν προσωπικό του σύμπαν.

Το 2025 μας χάρισε ταινίες που μοιάζουν να λένε: “Να, αυτός είναι ο κόσμος όπως τον βλέπω. Αν έχεις χρόνο, έλα να τον δούμε μαζί.” και ίσως με έναν τρόπο σχεδόν ποιητικό αυτό να είναι η πιο ουσιαστική υπόσχεση του σινεμά. 

*Mε στοιχεία indiewire 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.