Στην παρακάτω δεκάδα ταινιών συμπεριλαμβάνονται αυστηρά επιλογές που βγήκαν στη σκοτεινή αίθουσα με διανομή. Εξαιρούνται δηλαδή όσα έργα παρακολουθήσαμε σε Φεστιβάλ κι ακόμα δεν έχουν κάνει την πρεμιέρα τους, όπως κι όσα αντίστοιχα οι πλατφόρμες δε διέθεσαν ελεύθερα στον ζωτικό τους χώρο προβολής. Η σειρά με την οποία παρατίθενται είναι αξιολογική, προσωπική κι η κορυφαία της λίστας βρίσκεται στο Νο1. Πάμε όμως να δούμε δίχως να χρονοτριβούμε τι κρατήσαμε.

10. “Amira” του Μοχάμεντ Ντιαμπ. Το «ταξίδι του σπέρματος» αποκαλύπτει μία βαθιά συντηρητική κοινωνία που οι αρχές της βασίζονται στη ξενοφοβία και το μίσος. Mία ιστορία πόνου στη ψυχή αναπτύσσεται υποδειγματικά. Οι ευθύνες μετατοπίζονται συνεχώς. «Αν θέλει να ζήσει πρέπει να μιλήσει». Οι ισορροπίες ανατρέπονται, οι σχέσεις δοκιμάζονται. Το δράμα απλώνεται σε ολόκληρη την οικογένεια, θα ειπωθούν αλήθειες που μένουν κρυφές ως επτασφράγιστο μυστικό. Ο σκηνοθέτης δίνει οικουμενικό μήνυμα και καθολικό χαρακτήρα στο περιεχόμενό του. Περιγράφει τη θυσία ενός αμνού, που με τη γέννησή της «παντρεύτηκε» την μοίρα του.

9. “Βαγόνι Αριθμός 6” του Γιούχο Κουόσμανεν. Μία ιστορία βαθιάς αγάπης, κατανόησης, σεβασμού και αντιδότων στην μοναξιά. Ένα ζευγάρι ετοιμάζει ένα ταξίδι, κομμάτι του οποίου θα είναι η επίσκεψη στα πετρογλυφικά της περιοχής του Μουρμάνσκ. Μία ανατροπή της τελευταίας στιγμής θα φέρει μόνη της τη νεαρή αρχαιολόγο, Λάουρα στο βαγόνι νο6 του τρένου. Η επικοινωνία γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Αντιλαμβανόμαστε πως βρίσκεται μέσα σε μία προβληματική ερωτική σχέση. «Όλοι μόνοι είμαστε». Ο ψυχρός καιρός επιτείνει το αδιέξοδο. Οι ισορροπίες ανατρέπονται. Σε έναν κόσμο που όλα μοιάζουν να είναι τόσο μακριά, δύο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί καταφέρνουν να έρθουν κοντά σε ένα έργο που υμνεί το ντελίριο του έρωτα κι αποθεώνει την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία.

8. “Τοp Gun: Maverick” του Τζόζεφ Κοζίνσκι. Για τη δράση που απογειώνει την αδρεναλίνη με τον αγέρωχο Τομ Κρουζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά κυρίως για την ικανότητά του να τοποθετεί στο κέντρο της τον άνθρωπο, με τις αδυναμίες τους. Μία εισπρακτική επιτυχία που συγκίνησε και θύμισε σε όλους πως υπάρχει κι αυτό το σινεμά που αξίζει το βλέμμα και τον χρόνο μας.

7. “Το Γεγονός” της Οντρέ Ντιγουάν. Μία παρέα νεαρών φοιτητριών ονειρεύονται την επόμενη ημέρα σε όλα τα επίπεδα. Μεταφερόμαστε νοερά στη Γαλλία της δεκαετίας του 60΄. Τα κορίτσια μπορεί να έχουν ενηλικιωθεί, αλλά η νομοθεσία κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τους στερούν ελευθερίες. Η «φωτιά» δε θα αργήσει να ανάψει. Ξαφνικά η πρωταγωνίστριά μας χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Νιώθει πως πλέον είναι μόνη. Εκεί είναι το δυσκολότερο σημείο της ακροβασίας της. Μεγάλη αποκάλυψη η Αναμαρία Βαρτολομέι. Γαλλίδα ηθοποιός με καταγωγή από τη Ρουμανία. Ένα φεμινιστικό μανιφέστο, ικανό να ταράξει τα θεμέλια της εποχής.

6. Οι συζητήσεις σε ένα κομμωτήριο δεν είναι πάντα αθώες. Αυτό επιβεβαιώνει η “Παγίδα” του Χάνι Αμπού-Ασάντ. Το πολιτικό θρίλερ κεντράρει στις δύο ηρωίδες του και πασχίζει μέχρι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να τις δικαιώσει, παρ΄ότι η κατάληξη για καθεμιά θα είναι εντελώς διαφορετική. Κρατική εξουσία και πατριαρχία φτιάχνουν τις δικές τους φυλακές, κυριολεκτικές και μεταφορικές, από τις οποίες Ριμ και Χούντα καλούνται να αποδράσουν. Ανθρώπινες ζωές κρέμονται σε μία λεπτή κλωστή. Οι βαθύτατα εσωτερικές ερμηνείες των Maisa Abd Elhadi και Manal Awad αποτελούν οδηγό για το ξεδίπλωμα της πλοκής.

5. Ένα περιβαλλοντικό θρίλερ με στοιχεία καταδίωξης και τον Ραούλ Αρεβάλο στα καλύτερά το αποτελεί η “Υγρή Γη” του Ινιάκι Σάντσεθ Αριέτα. Στην επαρχία της Βαλένθια συναντάμε έναν υδροβιότοπο που τα αποθέματά του συρρικνώνονται δραματικά. Ο βιολόγος Ρικάρντο επιστρέφει στην πατρογονική γη με στόχο να βοηθήσει τους κατοίκους της. Έχει εκπονήσει ένα σχέδιο που απαιτεί «θυσίες» στο παρόν για να υπάρχει… μέλλον. Πασχίζει να πείσει την πλειοψηφία για την έκτακτη κατάσταση και την ορθή διαχείρισή της. Κανείς δεν έχει διάθεση να ακούσει. “Θα μας φέρεις νερό“;

4. O δεύτερος Χρυσός Φοίνικας του Ρούμπεν Έστλουντ με το “Τρίγωνο της Θλίψης” τάραξε συθέμελα κινηματογραφικά την Ευρώπη και σάρωσε στα Βραβεία της Ακαδημίας. Χωρισμένο ουσιαστικά σε τρία διακριτά μέρη ξεκινάει από «νόσους» που μαστίζουν την εποχή μας (εμφάνιση, καταναλωτική μανία, αναγνώριση στα social) και προχωράει αργά και στιβαρά, ώστε να καταθέσει το δικό του κοινωνικό σχόλιο. Γιάγια και Καρλ ακολουθούν αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Η νεαρή influencer αυξάνει συνεχώς τους ακολούθους της, την απήχησή της και τους λογαριασμούς της. Πλάι της ένα μοντέλο που φθίνει στον χρόνο και περνάει μία εσωτερική υπαρξιακή κρίση. Με όπλο τη λεπτή ειρωνεία στηλιτεύεται η ματαιοδοξία των πλουσίων, που νιώθουν ότι αυτός ο κόσμος τους ανήκει. Ένα σινεμά δυνατό, απροσδόκητο και σε κάποια σημεία του τρελό.

3. To “Boy From Heaven” ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης κι εδώ και λίγες ημέρες βρίσκεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η νέα ταινία του Ταρίκ Σαλέχ κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στις Κάννες. Πρόκειται για την ιστορία του «βαθέως κράτους» της Αιγύπτου. Η διαφθορά, οι εξυπηρετήσεις και τα συμφέροντα κυριαρχούν. Η επιλογή του μεγάλου Ιμάμη κρίνει το μέλλον και σε αυτήν την εκλογή δεν πρέπει να γίνει λάθος. Ο Άνταμ, ορφανός από μητέρα, όταν παίρνει την υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Καΐρου δεν μπορεί να γνωρίζει τι τον περιμένει. Η σύγχρονη «φυλακή» του πανεπιστημίου έρχεται σε αντίθεση με την ελευθερία διακίνηση ιδεών. Ίσως όμως αυτός να είναι ο κόσμος που αναπτύσσεται σήμερα και πρέπει να αντισταθούμε δυναμικά στην οικοδόμήση του.

2. Από την αναφορά δε θα μπορούσε να απουσιάζει το “Flee” του Γιόνας Πόερ Ράσμουσεν. Αναζήτηση ταυτότητας που οδήγησε σε τρεις υποψηφιότητες για Oscar. Πρωταγωνιστής μας ο Αμίν (κωδικό όνομα). Ζει στη Δανία πλέον και εργάζεται ως ακαδημαϊκός. Η ζωή του έχει μπει σε τάξη, νιώθει όμως την ανάγκη να μιλήσει για όσα βίωσε στην επώδυνη διαδρομή του μέχρι το παρόν. «Τι είναι σπίτι; Ένα ασφαλές μέρος». Μία εκ βαθέων εξομολόγηση, μία συνέντευξη που προκαλεί συγκίνηση. Κόντρα σε στερεότυπα και προκαταλήψεις ο Αφγανός μας φίλος οικοδόμησε τον δικό του κόσμο με πολλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Ενσωματώνοντας άψογα ντοκιμαντεριστικά στοιχεία και πραγματοποιώντας ένα ψυχογράφημα μέσω μίας ιδιαίτερης διαδικασίας ψυχανάλυσης ο σκηνοθέτης γράφει το όνομά του στην ιστορία του animation.

1. Η ταινία που έλαβε το Oscar Διεθνούς βρίσκεται στην κορυφή της λίστας μας και επιβεβαιώνει στη σταθερή ανοδική πορεία του ασιατικού κινηματογράφου. Ο λόγος για το “Drive my Car” του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι. Η κινηματογραφική μεταφορά του διηγήματος του Μουρακάμι. Ο Γιουσούκε έχει χάσει την αγαπημένη του σύζυγο Ότο αιφνιδιαστικά. Παλεύει να διαχειριστεί την απώλεια. Όταν έρχεται μία νέα επαγγελματική πρόκληση στον δρόμο του θα βρεθεί η Μισάκι. Είναι σοφέρ του, μία έξυπνη εναλλαγή των ρόλων. Ένα τρίγωνο κι ένα μυστικό που ενώνει τα σημεία του. Το ταξίδι προς τη Χιροσίμα αφήνει πολλά μηνύματα. Η σκηνοθεσία του «Θείου Βάνια» του Τσέχωφ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Σοπενχάουερ. Το έργο παίρνει φιλοσοφικές – υπαρξιακές διαστάσεις, μέσα από τους στοχασμούς των πρωταγωνιστών. Κενά βλέμματα, βαθιά νοήματα, ετοιμόλογοι σε κάθε περίπτωση ηθοποιοί, παύσεις, ανάσες και ξανά δράση. Ποιητικότητα, λυρισμός, θεατρικότητα, σύμπραξη και αλληλεπίδραση των τεχνών σε ένα τρίωρο ντελίριο που δε σε αφήνει να αποδράσεις.