Πρωταγωνιστεί στους κινηματογράφους στο “Mickey 17” του Μπονγκ Τζουν-χο και εμείς θυμόμαστε τη διαδρομή του με διαφορετικές στάσεις που μας άγγιξαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Πάμε να ταξιδέψουμε σε αυτόν τον κόσμο και αρκετοί η αίσθησή μας είναι πως θα αναζητήσουν τις ταινίες, είτε για να τις ανακαλύψουν, είτε για μία δεύτερη ματιά μετά από καιρό.
“High Life”
Απλός και εντυπωσιακά πρωτόγονος σε έναν ρόλο που αρχικά προοριζόταν για τον Philip Seymour Hoffman, ο Robert Pattinson δίνει μια μαγνητική ερμηνεία ως ένας διαστημικός ταξιδιώτης σε ένα παρατημένο διαστημόπλοιο στο “High Life” της Claire Denis. Το όνομά του είναι Μόντε και είναι μόνος στο διάστημα, εκτός από μερικά πτώματα και τη χαριτωμένη του κόρη. Κατά τη διάρκεια μιας περιπέτειας που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, τον χώρο και μέχρι την άκρη του γνωστού σύμπαντος ο Pattinson έρχεται αντιμέτωπος με αδιανόητα υπαρξιακά διλήμματα. Στην πραγματικότητα η ταινία καταφέρνει να εξερευνήσει τα ζητήματα που πραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία, επειδή ο Pattinson γειώνει αυτή την παράδοξη περιπέτεια στη βασική ανθρώπινη φύση του. Από την εποχή του Keir Dullea στις τελευταίες σκηνές του “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος” κανένας ηθοποιός δεν έχει κατορθώσει να αντανακλά τόσο μεγάλο μέρος του σύμπαντος μέσα στην έκφραση δέους στο πρόσωπό του.
“The Lighthouse”
Μία αλληγορία διάρκειας δύο ωρών και μία συνεχής προσπάθεια αποκρυπτογράφησης πίσω από τα “φαινόμενα”. Η αρχέγονη πάλη μεταξύ των ανδρών που ελάχιστα τους κάνει να διαφέρουν από το υπόλοιπο ζωϊκό βασιλείο. Αυτή είναι η φύση του αρσενικού. Στοιχεία αρχαίας τραγωδίας (ύβρις-νέμεσις-τίσις), η ιστορία του Προμηθέα που δώρισε τη φωτιά στους ανθρώπους, πλήρωσε με τη χειρότερη μορφή τιμωρίας κι ο επακόλουθος κατακλυσμός, ο μύθος του Σίσυφου που είναι αναγκασμένος να κουβαλάει βάρη τόνων καθημερινά. Κι από εκεί στον Φρόιντ, στη σύγχρονη ψυχανάλυση και φόρος τιμής σε κινηματογραφιστές που σημάδεψαν την ιστορία της έβδομης τέχνης. Η επιτυχία έγκειται στο άρτιο δέσιμο, τόσων πολυδιάστατων ιδεών κι αρωγοί της προσπάθειας είναι οι πρωταγωνιστές Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον. Σε ασπρόμαυρο φόντο δυσκολεύεσαι πια να ξεχωρίσεις την ημέρα από τη νύχτα. Χάνεται κάθε έννοια του χρόνου και μαζί της η ελπίδα. Έλλειψη χρωμάτων, έλλειψη συναισθημάτων. Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιάριν Μπλάσκε ζωγραφίζει. Η επαφή είναι τόσο στενή που ο Τόμας μετατρέπεται σε Εφραίμ κι ο Εφραίμ σε Τόμ. Δε διαφέρουν σε τίποτα πια. Έχουν αποκτηνωθεί. Η λογική τους έχει νικηθεί από το θυμικό. Τους οδηγούν τα ένστικτα. Εμείς κοινωνοί του δράματος καθηλωμένοι σε μία καρέκλα. Αναζητούμε διαφυγή για εμάς και γι΄αυτούς. Οι προμήθειες τελειώνουν, η υπομονή εξαντλείται, η κλεψύδρα αδειάζει. Θα επιβιώσει μονάχα ο πραγματικά δυνατός.
“Good Time”
Yποδυόμενος έναν μικροεγκληματία του οποίου η συνήθεια να ληστεύει τράπεζες με τον αδερφό του, που έχει αναπτυξιακή αναπηρία, παίρνει μια αναπόφευκτα άσχημη τροπή λόγω μιας χρωστικής βόμβας. Με πλατινέ ξανθά μαλλιά και μια υποψία προφοράς που δεν τον έχουμε ξανακούσει να χρησιμοποιεί, η ερμηνεία του Pattinson είναι άλλη μια υπενθύμιση της εντυπωσιακής του γκάμας και ευρύτητας ανταπόκρισης σε δύσκολους ρόλους, καθώς και της εξαιρετικής αίσθησης που έχει στην επιλογή συνεργατών.
“Μickey 17”
Το “Mickey 17″ του Bong Joon Ho έχει ίσως υπερβολικά πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα, αλλά περιλαμβάνει μια εντυπωσιακή διπλή ερμηνεία από τον Pattinson, που συγκαταλέγεται στις καλύτερες της καριέρας του. Δείχνοντας για άλλη μια φορά το εντυπωσιακό ερμηνευτικό του εύρος—λέγεται ότι εμπνεύστηκε από το Ren & Stimpy για να υποδυθεί τους δύο κλώνους του Mickey—ο Pattinson είναι απίστευτα αξιαγάπητος ως ο αδέξιος και καλόκαρδος Mickey 17, και πραγματικά τρομακτικός και επιβλητικός ως ο σκληρότερος, πιο κακόβουλος Mickey 18. Και οι δύο ερμηνείες είναι διασκεδαστικές με τον δικό τους τρόπο και ο Pattinson αποδίδει άψογα το μαύρο χιούμορ της σκοτεινής σάτιρας. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι κλώνοι λειτουργούν ακόμη καλύτερα μαζί, καθώς αλληλεπιδρούν και μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας του αρχικού Mickey.
“Το Αγόρι κι ο Ερώδιος”
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρίσματα του Pattinson ως ηθοποιού είναι η ευελιξία της φωνής του, καθώς καταφέρνει να υιοθετεί μια ευρεία γκάμα προφορών που κάνουν κάθε χαρακτήρα του να φαίνεται μοναδικός. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι έχει φυσικό ταλέντο στη μεταγλώττιση. Η ερμηνεία του στη μεταγλωττισμένη στα αγγλικά εκδοχή του “The Boy and the Heron” του Hayao Miyazaki είναι εκπληκτική. Υποδυόμενος τον ομώνυμο Ερωδιό, ένα παράξενο πνεύμα που παρασύρει τον πρωταγωνιστή Mahito σε μια μεταφυσική περιπέτεια ο Pattinson μεταμορφώνει τη φωνή του σε μία τραχιά γερασμένη κραυγή που ακούγεται σχεδόν ανατριχιαστικά προερχόμενη από ένα παράξενο πουλί. Η ερμηνεία του είναι τόσο καλή που μπορεί να την μπερδέψεις με τη δουλειά ενός έμπειρου επαγγελματία ηθοποιού μεταγλώττισης, αντί για μία ακόμη φωνητική συμμετοχή ενός διάσημου ηθοποιού.
*Με στοιχεία από το IndieWire.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Πρωταγωνιστεί στους κινηματογράφους στο “Mickey 17” του Μπονγκ Τζουν-χο και εμείς θυμόμαστε τη διαδρομή του με διαφορετικές στάσεις που μας άγγιξαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Πάμε να ταξιδέψουμε σε αυτόν τον κόσμο και αρκετοί η αίσθησή μας είναι πως θα αναζητήσουν τις ταινίες, είτε για να τις ανακαλύψουν, είτε για μία δεύτερη ματιά μετά από καιρό.
“High Life”
Απλός και εντυπωσιακά πρωτόγονος σε έναν ρόλο που αρχικά προοριζόταν για τον Philip Seymour Hoffman, ο Robert Pattinson δίνει μια μαγνητική ερμηνεία ως ένας διαστημικός ταξιδιώτης σε ένα παρατημένο διαστημόπλοιο στο “High Life” της Claire Denis. Το όνομά του είναι Μόντε και είναι μόνος στο διάστημα, εκτός από μερικά πτώματα και τη χαριτωμένη του κόρη. Κατά τη διάρκεια μιας περιπέτειας που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, τον χώρο και μέχρι την άκρη του γνωστού σύμπαντος ο Pattinson έρχεται αντιμέτωπος με αδιανόητα υπαρξιακά διλήμματα. Στην πραγματικότητα η ταινία καταφέρνει να εξερευνήσει τα ζητήματα που πραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία, επειδή ο Pattinson γειώνει αυτή την παράδοξη περιπέτεια στη βασική ανθρώπινη φύση του. Από την εποχή του Keir Dullea στις τελευταίες σκηνές του “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος” κανένας ηθοποιός δεν έχει κατορθώσει να αντανακλά τόσο μεγάλο μέρος του σύμπαντος μέσα στην έκφραση δέους στο πρόσωπό του.
“The Lighthouse”
Μία αλληγορία διάρκειας δύο ωρών και μία συνεχής προσπάθεια αποκρυπτογράφησης πίσω από τα “φαινόμενα”. Η αρχέγονη πάλη μεταξύ των ανδρών που ελάχιστα τους κάνει να διαφέρουν από το υπόλοιπο ζωϊκό βασιλείο. Αυτή είναι η φύση του αρσενικού. Στοιχεία αρχαίας τραγωδίας (ύβρις-νέμεσις-τίσις), η ιστορία του Προμηθέα που δώρισε τη φωτιά στους ανθρώπους, πλήρωσε με τη χειρότερη μορφή τιμωρίας κι ο επακόλουθος κατακλυσμός, ο μύθος του Σίσυφου που είναι αναγκασμένος να κουβαλάει βάρη τόνων καθημερινά. Κι από εκεί στον Φρόιντ, στη σύγχρονη ψυχανάλυση και φόρος τιμής σε κινηματογραφιστές που σημάδεψαν την ιστορία της έβδομης τέχνης. Η επιτυχία έγκειται στο άρτιο δέσιμο, τόσων πολυδιάστατων ιδεών κι αρωγοί της προσπάθειας είναι οι πρωταγωνιστές Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον. Σε ασπρόμαυρο φόντο δυσκολεύεσαι πια να ξεχωρίσεις την ημέρα από τη νύχτα. Χάνεται κάθε έννοια του χρόνου και μαζί της η ελπίδα. Έλλειψη χρωμάτων, έλλειψη συναισθημάτων. Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιάριν Μπλάσκε ζωγραφίζει. Η επαφή είναι τόσο στενή που ο Τόμας μετατρέπεται σε Εφραίμ κι ο Εφραίμ σε Τόμ. Δε διαφέρουν σε τίποτα πια. Έχουν αποκτηνωθεί. Η λογική τους έχει νικηθεί από το θυμικό. Τους οδηγούν τα ένστικτα. Εμείς κοινωνοί του δράματος καθηλωμένοι σε μία καρέκλα. Αναζητούμε διαφυγή για εμάς και γι΄αυτούς. Οι προμήθειες τελειώνουν, η υπομονή εξαντλείται, η κλεψύδρα αδειάζει. Θα επιβιώσει μονάχα ο πραγματικά δυνατός.
“Good Time”
Yποδυόμενος έναν μικροεγκληματία του οποίου η συνήθεια να ληστεύει τράπεζες με τον αδερφό του, που έχει αναπτυξιακή αναπηρία, παίρνει μια αναπόφευκτα άσχημη τροπή λόγω μιας χρωστικής βόμβας. Με πλατινέ ξανθά μαλλιά και μια υποψία προφοράς που δεν τον έχουμε ξανακούσει να χρησιμοποιεί, η ερμηνεία του Pattinson είναι άλλη μια υπενθύμιση της εντυπωσιακής του γκάμας και ευρύτητας ανταπόκρισης σε δύσκολους ρόλους, καθώς και της εξαιρετικής αίσθησης που έχει στην επιλογή συνεργατών.
“Μickey 17”
Το “Mickey 17″ του Bong Joon Ho έχει ίσως υπερβολικά πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα, αλλά περιλαμβάνει μια εντυπωσιακή διπλή ερμηνεία από τον Pattinson, που συγκαταλέγεται στις καλύτερες της καριέρας του. Δείχνοντας για άλλη μια φορά το εντυπωσιακό ερμηνευτικό του εύρος—λέγεται ότι εμπνεύστηκε από το Ren & Stimpy για να υποδυθεί τους δύο κλώνους του Mickey—ο Pattinson είναι απίστευτα αξιαγάπητος ως ο αδέξιος και καλόκαρδος Mickey 17, και πραγματικά τρομακτικός και επιβλητικός ως ο σκληρότερος, πιο κακόβουλος Mickey 18. Και οι δύο ερμηνείες είναι διασκεδαστικές με τον δικό τους τρόπο και ο Pattinson αποδίδει άψογα το μαύρο χιούμορ της σκοτεινής σάτιρας. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι κλώνοι λειτουργούν ακόμη καλύτερα μαζί, καθώς αλληλεπιδρούν και μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας του αρχικού Mickey.
“Το Αγόρι κι ο Ερώδιος”
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρίσματα του Pattinson ως ηθοποιού είναι η ευελιξία της φωνής του, καθώς καταφέρνει να υιοθετεί μια ευρεία γκάμα προφορών που κάνουν κάθε χαρακτήρα του να φαίνεται μοναδικός. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι έχει φυσικό ταλέντο στη μεταγλώττιση. Η ερμηνεία του στη μεταγλωττισμένη στα αγγλικά εκδοχή του “The Boy and the Heron” του Hayao Miyazaki είναι εκπληκτική. Υποδυόμενος τον ομώνυμο Ερωδιό, ένα παράξενο πνεύμα που παρασύρει τον πρωταγωνιστή Mahito σε μια μεταφυσική περιπέτεια ο Pattinson μεταμορφώνει τη φωνή του σε μία τραχιά γερασμένη κραυγή που ακούγεται σχεδόν ανατριχιαστικά προερχόμενη από ένα παράξενο πουλί. Η ερμηνεία του είναι τόσο καλή που μπορεί να την μπερδέψεις με τη δουλειά ενός έμπειρου επαγγελματία ηθοποιού μεταγλώττισης, αντί για μία ακόμη φωνητική συμμετοχή ενός διάσημου ηθοποιού.
*Με στοιχεία από το IndieWire.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
