Ο Ισπανός Πάμπλο Μπέργκερ υφαίνει με έξυπνο τρόπο όσα έζησε για χρόνια και έχοντας ως βάση του το graphic novel της Σάρα Βάιρον, “Robot Dreams” δημιουργεί το δικό του πόνημα για την εποχή κι αφήνει ένα ευχαριστήριο γράμμα στην πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που τον καθόρισε, καθώς παρέμεινε εκεί για περίπου δέκα χρόνια και πήρε την απόφαση να γίνει σκηνοθέτης. Βραβεία καλύτερου animation από την ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου και καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ του Ανεσί.

Για τον μοναχικό DOG που μοιάζει να υποφέρει από συμπτώματα κατάθλιψης η συντροφιά κι οι νέες προκλήσεις είναι θεμελιώδους σημασίας για τη διατήρηση της ισορροπίας του. Μία διαφήμιση αρκεί για να του δώσει ξανά κίνητρο για ζωή. Η νέα του παρέα θα υποκαταστήσει το κενό επικοινωνίας. Η αίσθηση του ανήκειν θα δώσει μία ψευδαίσθηση πληρότητας και ελευθερίας. Σύντομα όμως τα γεγονότα θα έρθουν να ανατρέψουν αυτή την πρόσκαιρη ευτυχία. Το καλοκαίρι ολοκληρώνεται και μαζί του ακολουθεί ένα διάστημα που χωρίζει φίλους. Οι επόμενοι μήνες δε θα εύκολοι και οι δοκιμασίες θα είναι συνεχείς.

Το ονειρικό στοιχείο κυριαρχεί για το εγκλωβισμένο Ρομπότ, ενώ ο έτερος πρωταγωνιστής προσπαθεί να βρει διεξόδους διαφυγής, ώστε να μη σκέφτεται τα προβλήματά του. Οι προκλήσεις αρκετές, περισσότερες όμως οι ματαιώσεις που θα βιώσει και το ημερολόγιο κολλημένο με τον επόμενο Ιούνιο να αργεί. Η διαχείριση αποτελεί σημείο κλειδί σε ανάλογες περιπτώσεις. Μπορεί να βλέπουμε ζώα και ανθρωποειδή, ωστόσο η αναγωγή είναι απλή υπόθεση. Ο Μπέργκερ μεταφέρει τα δικά μας προβλήματα στη Νέα Υόρκη του 80΄τους δίνει επίκαιρο και καθολικό χαρακτήρα. Υπενθυμίζει την αξία της αλληλεγγύης, του σεβασμού και του “μαζί” σε μία περίοδο τοξικών διαιρέσεων και συνεχιζόμενων διενέξεων από την καθημερινή επαφή μέχρι τα social media με κάθε πιθανή ή απίθανη φαινομενικά αιτία.

Συνειδητά επιλέγεται να μην υπάρχουν διάλογοι. Το συναίσθημα κυριαρχεί μαζί με τη γλώσσα του σώματος. Συνειρμικά στο μυαλό μου ήρθε η “Κόκκινη Χελώνα” του Μίκαελ Ντούντοκ ντε Βιτ. Ανάλογης ευαισθησίας και αισθητικής ομορφιάς animation. Η συντροφικότητα ανάγεται σε πρωταρχική αξία. Το μήνυμα για τη νίκη της ζωής είναι συνεχές σε κάθε ευκαιρία. Η φύση από την μεριά της έχει τον δικό της ρόλο. Η επανένωση θα περάσει κυριολεκτικά από σαράντα κύματα. Ο δρόμος προς τη λύτρωση αποτελεί ένα είδος εξιλέωσης και για τον ίδιο τον σκηνοθέτη που μέσα από το έργο του συμφιλιώνεται με την έννοια της απώλειας.

Διακρίνουμε ένα μωσαϊκό διαφορετικών ειδών που παλεύουν να επιβιώσουν. Συχνά οι σχέσεις είναι ανταγωνιστικές. Κάτι ανάλογο προφανώς συμβαίνει και στην κοινωνία των ανθρώπων. Ο προβληματισμός που θέτει καίρια η ταινία είναι αν αξίζει να θυσιάσουμε τα πάντα στον βωμό του εφήμερου. Ο δημιουργός βασανίζεται και ταλανίζει μαζί του και τον θεατή, ώστε ο τελευταίος να απαντήσει και να κοιταχτεί με σιγουριά στον καθρέφτη μόλις επιστρέψει στο σπίτι. Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχει και ξεκάθαρα λάθος και σωστό. Η διαδρομή είναι ένας μαραθώνιος και οι καθημερινές επιλογές των χρωματίζουν και γράφουν τα χιλιόμετρά του.

Σε ένα έργο όπως αυτό αρκετοί θα περίμεναν ένα happy end στη λογική περάσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ο Μπέργκερ όμως δεν παρεκκλίνει από τη φιλοσοφία του. Η μουσική του Αλφόνσο ντε Βιλαλόνγκα έρχεται να δέσει αρμονικά και να καλύψει τα όποια κενά που προκύπτουν από την έλλειψη στιχομυθιών. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαφή κι ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου που μπορεί να λειανθεί μέσα από μία ζεστή αγκαλιά. Μέσα σε πράγματα απλά, στη μαγεία της στιγμής βρίσκεται η πραγματική ευτυχία κι όχι εκεί που μας έκαναν όλους τεχνητά να την αναζητούμε και συνεχώς να απογοητευόμαστε. Δίχως άλλο η ταινία της εβδομάδας και μία από τις πιο ευαίσθητες της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου.