Ο Γιώργος Γούσης καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων της Τέχνης ως δημιουργός κόμικς. Το 2020 έκανε την μετάβασή του στην μεγάλη οθόνη με τον μικρό μήκους, «Χειροπαλαιστή» που βραβεύτηκε σε Δράμα και Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτή η επιτυχία άνοιξε την όρεξη του νεαρού σκηνοθέτη που δούλεψε σκληρά και μετά το μεγάλο κύμα της πανδημίας επέστρεψε με μία μεγάλου μήκους ταινία και ένα ντοκιμαντέρ που κέρδισαν κοινό και κριτικούς. Τα «Μαγνητικά Πεδία» μάλιστα αποτελούν την πρόταση της Ελλάδας για το OSCAR ξενόγλωσσης.
Στον μεγάλου μήκους «Χειροπαλαιστή» που ακολούθησε χρονικά, η κάμερα του Γιώργου Κουτσαλιάρη παρατηρεί ημέρες από τη ζωή του Παναγιώτη. Ένας νέος άνθρωπος μεταξύ 25-30 που αποφασίζει να αφήσει τη ζωή και το χωριό του στην Ήπειρο για να ζήσει το όνειρό του στην Αθήνα. Η μετάβαση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο πρωταγωνιστής μας με στοχαστική διάθεση και νότες χιούμορ προσπαθεί να γίνει κομμάτι της νέας του πραγματικότητας. Ο βιοπορισμός, οι δυναμικές σχέσεις που αναπτύσσονται και ο πρωταθλητισμός. Αυτός είναι το κλειδί όσον αφορά τη δόμηση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του.
Δημιουργεί ένα σφιχτό πρόγραμμα, δίχως πολλά περιθώρια ευελιξίας και αλλαγών. «Πρέπει ακόμα να κοιμάμαι νωρίς». Αισθάνεται ταυτόχρονα την ασφυξία και το κενό, αλλά στο βάθος βλέπει την προοπτική και την ελπίδα. Δε βιάζεται να κρίνει, δίνει χρόνο. Αφήνει τις ημέρες να κυλούν και προσπαθεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Παρατηρεί, αφουγκράζεται τους άλλους, δίνει τον δικό του εσωτερικό αγώνα καταξίωσης και βρίσκεται σε μία διαρκή πορεία ταλάντευσης προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει. Η πυξίδα του τον κρατάει όρθιο και με σωστό προσανατολισμό.
Το παιχνίδι με τον καθρέφτη δείχνει έναν άνθρωπο ευάλωτο και ανασφαλή παρά την επιβλητική του εξωτερική εμφάνιση. Το μικρόβιο του πρωταθλητισμού πολλές φορές οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που βιώνουν κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Τη συνέχεια της πορείας κρίνει το «μέταλλο» και η αίσθηση του «ανήκειν». Να νιώσεις πως έχεις δίπλα σου τους κατάλληλους να σε στηρίξουν και στο κρίσιμο σημείο να σε κάνουν ικανό για την απογείωση. Ο μοναχικός δρόμος είναι πάντα δυσκολότερος.
«Στη ζωή ό,τι κάνεις, πρέπει να το κάνεις ως πρωταθλητής». Αυτή η φράση είναι το επιμύθιο του συγκινητικού ντοκιμαντέρ των αδελφών Γούση (σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής). Ο Πάνος αναρωτιέται αν έκανε το σωστό. Οι σκέψεις του αρκετές φορές θολώνουν, όπως τα τζάμια από την υγρασία. Η τελευταία εικόνα με το λεωφορείο φέρνει στο μυαλό μας τη ζωή του. Τώρα πρέπει να πάρει μία κρίσιμη απόφαση και να προχωρήσει. Οι τρεις βραβεύσεις στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Μάρτιο δείχνουν πως υπάρχει συνέχεια στο έργο του σκηνοθέτη και αξίζει να πάμε στην αίθουσα να παρακολουθήσουμε το νέο του εγχείρημα, που ευαισθητοποιεί κι αφήνει ένα μήνυμα διαρκούς επαγρύπνησης και ενεργοποίησης για τους νέους ανθρώπους.
