Περίπου 40 χρόνια πίσω… Χριστούγεννα του 1985. Η μεταφορά του βιβλίου της Κλερ Κίγκαν (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) γίνεται ιδανικά στη μεγάλη οθόνη. «Για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε αυτή τη ζωή πρέπει να κάνεις ότι δεν βλέπεις κάποια πράγματα». Αυτή η φράση που ακούγεται στην ταινία μας στοιχειώνει και μας απομακρύνει από την ιστορία. Μας φέρνει αντιμέτωπους με καθημερινά παραπτώματα μέχρι με εγκλήματα που πολέμου. Τα βλέπουμε, αλλά τα προσπερνάμε εθελοτυφλώντας. Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη αμαρτία στον σύγχρονο κόσμο κι αυτό που μας κάνει να «πέφτουμε» καθημερινά κι ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα.
Η μονή συμβολίζει ταυτόχρονα την εξουσία και το σκοτάδι. Ο διευθυντής φωτογραφίας Φρανκ βαν ντε Ίντεν κάνει εξαιρετική δουλειά στο να μας περάσει μέσα από τις λήψεις του τον αντικατοπτρισμό της ψυχής του βασικού μας ήρωα, αλλά και των 30.000 θυμάτων που για περίπου είκοσι χρόνια έδιναν ραντεβού με τη «Μαγδαληνή». Ο θολός ρόλος του άβατου των μοναστηριών, η σιωπή, η ομερτά, η κουρτίνα που οι κάτοικοι στη Βόρεια Ιρλανδία αρνούνται να τραβήξουν και να παλέψουν συλλογική στην ουσία κι όσον αφορά τη μνήμη και τα ανεξίτηλα τραύματά της.
Το «bastard» είναι βαθιά τυπωμένο για τον Μπιλ. Σε κάθε του βήμα ο οικογενειάρχης και εργατικός άνδρας θυμάται από που ξεκίνησε. Συνηθίζει να σκύβει το κεφάλι και να προχωράει μπροστά. Φτάνει όμως η ημέρα που δεν μπορεί άλλο να αντέξει το βάρος της κύρτωσης του σώματος προς τα μπροστά. Νιώθει την ανάγκη να υψώσει το ανάστημά του και να φωνάξει ως εδώ… Εκείνη τη στιγμή το μέγιστο υπαρξιακό δίλημμα αφορά την τύχη που μπορεί να έχει η οικογένειά του. Ο ίδιος έχει πάρει την απόφασή του, ωστόσο κουβαλάει την ευθύνη κι άλλων ανθρώπων. Ο χρόνος αμείλικτος, όπως και το αίσθημα της ευθύνης. Μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί, αλλά πρέπει να αποφασίσει.
Με έναν δικό του τρόπο νιώθω πως ο Κίλιαν Μέρφι μετά τον Οσκαρικό θρίαμβο του “Οπενχάιμερ” επιστρέφει σε κάτι που μοιάζει ιδιαίτερα σε επίπεδο χρωμάτων, κοινωνικού χαρακτήρα, αλλά και γεωγραφικά με το “Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι”. Τον Χρυσό Φοίνικα του Κεν Λόουτς που ανέδειξε τον σπουδαίο ηθοποιό. Μαζί του σε αυτήν την προσπάθεια έχει τον σκηνοθέτη του “Peaky Blinders”, Τιμ Μίλαντς που βάζει τη σφραγίδα του στην επιτυχία. Είναι ένα στοίχημα για τον πρωταγωνιστή η μεταφορά αυτού του βιβλίου στον κινηματογράφο.
Τα Χριστούγεννα η γιορτή της αγάπης και των ονείρων. Ταυτόχρονα όμως η περίοδος της περισυλλογής και του συνολικού ταμείου. Σε όποια εποχή κι αν ζεις κι αν μεγαλώνεις είναι αδύνατον να υπερβείς αυτή τη διπλή συνθήκη. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει κάποια έκρηξη, υπάρχει όμως και πάλι ένα ραντεβού με την ιστορία και ο Μέρφι καλείται χαμηλότονα να κουβαλήσει την ευθύνη να μη ξεχαστεί ένα επώδυνο κεφάλαιο. Δίνεται το μήνυμα πως η κυριαρχία του μαύρου πρέπει αρχικά να γκριζάρει και στη συνέχεια να βρεθούν τα μονοπάτια προς το λευκό, προς το φως και την ελπίδα.
Η ιδέα της μεταφοράς ανήκει στη σύζυγο του Κίλιαν Μέρφι που αφουγκράστηκε πόσο άγγιξε το περιεχόμενο του βιβλίου τον άντρα της. Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2024. Ικανή να ευαισθητοποιήσει και να μας κρατήσει σε εγρήγορση, καθώς όλα αυτά δεν ανήκουν δυστυχώς μόνο στο παρελθόν. Είναι μεγάλη υπόθεση αστέρες αυτής της εμβέλειας να διατηρούν το ανθρώπινο πρόσωπό τους και να κάνουν γνωστά αυτά τα γεγονότα σε παγκόσμια κλίμακα. Το “Μικρά Πράγματα σαν κι αυτά” είναι αδιαμφισβήτητα η ταινία της εβδομάδας και μία από τις σημαντικότερες της σεζόν, που θα άξιζε να φέρει και πάλι τον Μέρφι στην πεντάδα για το Όσκαρ ανδρικής ερμηνείας σε λίγους μήνες.
☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
