“Δυναμική επιστροφή για τον Νίκολας Κέιτζ σε μία ταινία τρόμου που θα συζητηθεί πολύ”. Aυτός ήταν ο υπότιτλος, καθώς επέλεγα το “Longlegs” για ταινία της εβδομάδας στην εβδομαδιαία μου στήλη στο OLAFAQ. Λίγο καιρό μετά έρχεται η πραγματικότητα να μας επιβεβαιώσει εμφατικά. Η επιστροφή του Οζ Πέρκινς μετά το ατυχές “Γκρέτελ και Χάνσελ” σπάει τα ταμεία. Αυτή τη φορά δένει αρμονικά την καλλιτεχνική ατμόσφαιρα με τη δράση και δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην ουσία, αποφεύγοντας τα κακώς κείμενα της προηγούμενής του προσπάθειας.
Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτή τη σκηνοθετική προσπάθεια. Ενδεικτικό είναι πως τα έσοδα ξεπερνούν τα 100.000.000 δολάρια κι αφήνουν αρκετά πίσω τους και την οσκαρική επιτυχία της Νeon, “Τα Παράσιτα” του Μπονγκ Τζουν-χο. Στην Ελλάδα η συγκεκριμένη επιλογή παίζεται για κάτι περισσότερο από έναν μήνα στις θερινές αίθουσες κι έχει ξεπεράσει τα 60.000 εισιτήρια. Αξιοπρεπέστατη συγκομιδή. Μιλώντας για ένα έργο του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της επιτυχίας του εγχειρήματος.
Η υπόθεση
Ένας serial killer σκορπάει φόβο και λειτουργεί με “χειρουργική” ακρίβεια. Φέρνει εις πέρας τις αποστολές του και συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό το “ξεκαθάρισμα”. Οι αρχές αναζητούν τρόπο να φτάσουν στα ίχνη του, καθώς γνωρίζει να εκτελεί πιο γρήγορα από τη σκιά του. Το δύσκολο έργο αναλαμβάνει η πράκτορας του FBI, Λι Χάρκερ. Σε σύγκριση με άλλους ανάλογους χαρακτήρες η Λι μοιάζει ευάλωτη. Δεν είναι μία “αποστειρωμένη” ύπαρξη που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να πετύχει τον στόχο. Σύντομα θα γοητευτεί από το μαύρο του σκοταδιού και τους πειρασμούς που την καλούν σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Η διαρκής ακροβασία την εξαντλεί και φέρνει στην επιφάνεια το στίγμα του παρελθόντος. Η μνήμη και τα ανεξίτηλα τραύματα μας κυνηγούν κι αρκεί μία στιγμή για να ξυπνήσουν.
Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής σε συνέντευξή του στο IndieWire, είπε: «Ξέρω ότι το τηλέφωνο θα χτυπάει συνεχώς για να παίξω κατά συρροή δολοφόνους μετά το “Longlegs”. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά κάτι που μου αρέσει να κάνω. Δεν μου αρέσει η βία. Δεν θέλω να υποδύομαι ανθρώπους που πληγώνουν άλλους ανθρώπους». Aξίζει να σημειωθεί επίσης πως τόσο ο ηθοποιός, όσο κι ο σκηνοθέτης αφιέρωσαν την ταινία στις μητέρες τους.
Ο Νίκολας Κέιτζ επιστρέφει με μία σαρωτική ερμηνεία, τόσο εσωτερική που μας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό τα “Σταυροδρόμια της Ψυχής” του Μάρτιν Σκορσέζε (1999). Μία ταινία που εκτιμήθηκε χρόνια μετά την προβολή της. Μοιάζει ο χρόνος να σταμάτησε εκεί και τώρα ο σπουδαίος ηθοποιός παίρνει ξανά τη σκυτάλη και μεγαλουργεί. Στο πλευρό του η Μάικα Μονρό. Τον συμπληρώνει ιδανικά και αποτελεί τον ορισμό της ευχάριστης αποκάλυψης.
Πέρα από τη δράση, τα στοιχεία αστυνομικής περιπέτειας και horror film, ο Πέρκινς μοιάζει να έχει βρει τον δικό του κώδικά για να αφήσει μία χροιά κοινωνικής κριτικής για την οπλοκατοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Θυμήθηκα το “Αιματοβαμμένο Έθνος” του Πωλ Όστερ. Ο κινηματογράφος συναντάει με έναν μοναδικό τρόπο τη λογοτεχνία και στέλνουν ένα παγκόσμιο μήνυμα. Παράλληλα αναπτύσσεται πολυδιάστατα η αρχέγονη πάλη του καλού με το κακό, που έχει ταλαιπωρήσει το ανθρώπινο είδος για χρόνια. Σταδιακά δημιουργείται μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Το οξυγόνο εξαντλείται και το μονοξείδιο του άνθρακα οδηγεί θέλοντας και μη σε ένα επώδυνο τέλος.
Στόχος του δημιουργού είναι να κρατήσει τους θεατές σε εγρήγορση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το πετυχαίνει. Η σύγχρονη αποξένωση οδηγεί σε παραίτηση, εδώ όμως σε όλα τα μονοπάτια κρύβεται και μία αλήθεια που ανατρέπει την πρότερη κατάσταση και δημιουργεί μοχλό πίεσης για τα επόμενα βήματα.
Μία ταινία-στοίχημα που τόλμησε ως “γνήσιο τέκνο” του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά και πέτυχε να γεμίσει τις αίθουσες σε παγκόσμια κλίμακα κι οι συντελεστές του απολαμβάνουν την επιτυχία. Αποδεικνύεται περίτρανα πως ο τολμών νικά αν έχει όραμα κι αν πραγματικά θέλει να αφήσει με το έργο του το στίγμα σε μία κινηματογραφική σεζόν που έλειψαν μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες όπως οι αντίστοιχες περσινές με τη “Barbie” και το “Oppenheimer”.
➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Twitter και Instagram.
“Δυναμική επιστροφή για τον Νίκολας Κέιτζ σε μία ταινία τρόμου που θα συζητηθεί πολύ”. Aυτός ήταν ο υπότιτλος, καθώς επέλεγα το “Longlegs” για ταινία της εβδομάδας στην εβδομαδιαία μου στήλη στο OLAFAQ. Λίγο καιρό μετά έρχεται η πραγματικότητα να μας επιβεβαιώσει εμφατικά. Η επιστροφή του Οζ Πέρκινς μετά το ατυχές “Γκρέτελ και Χάνσελ” σπάει τα ταμεία. Αυτή τη φορά δένει αρμονικά την καλλιτεχνική ατμόσφαιρα με τη δράση και δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην ουσία, αποφεύγοντας τα κακώς κείμενα της προηγούμενής του προσπάθειας.
Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτή τη σκηνοθετική προσπάθεια. Ενδεικτικό είναι πως τα έσοδα ξεπερνούν τα 100.000.000 δολάρια κι αφήνουν αρκετά πίσω τους και την οσκαρική επιτυχία της Νeon, “Τα Παράσιτα” του Μπονγκ Τζουν-χο. Στην Ελλάδα η συγκεκριμένη επιλογή παίζεται για κάτι περισσότερο από έναν μήνα στις θερινές αίθουσες κι έχει ξεπεράσει τα 60.000 εισιτήρια. Αξιοπρεπέστατη συγκομιδή. Μιλώντας για ένα έργο του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της επιτυχίας του εγχειρήματος.
Η υπόθεση
Ένας serial killer σκορπάει φόβο και λειτουργεί με “χειρουργική” ακρίβεια. Φέρνει εις πέρας τις αποστολές του και συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό το “ξεκαθάρισμα”. Οι αρχές αναζητούν τρόπο να φτάσουν στα ίχνη του, καθώς γνωρίζει να εκτελεί πιο γρήγορα από τη σκιά του. Το δύσκολο έργο αναλαμβάνει η πράκτορας του FBI, Λι Χάρκερ. Σε σύγκριση με άλλους ανάλογους χαρακτήρες η Λι μοιάζει ευάλωτη. Δεν είναι μία “αποστειρωμένη” ύπαρξη που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να πετύχει τον στόχο. Σύντομα θα γοητευτεί από το μαύρο του σκοταδιού και τους πειρασμούς που την καλούν σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Η διαρκής ακροβασία την εξαντλεί και φέρνει στην επιφάνεια το στίγμα του παρελθόντος. Η μνήμη και τα ανεξίτηλα τραύματα μας κυνηγούν κι αρκεί μία στιγμή για να ξυπνήσουν.
Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής σε συνέντευξή του στο IndieWire, είπε: «Ξέρω ότι το τηλέφωνο θα χτυπάει συνεχώς για να παίξω κατά συρροή δολοφόνους μετά το “Longlegs”. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά κάτι που μου αρέσει να κάνω. Δεν μου αρέσει η βία. Δεν θέλω να υποδύομαι ανθρώπους που πληγώνουν άλλους ανθρώπους». Aξίζει να σημειωθεί επίσης πως τόσο ο ηθοποιός, όσο κι ο σκηνοθέτης αφιέρωσαν την ταινία στις μητέρες τους.
Ο Νίκολας Κέιτζ επιστρέφει με μία σαρωτική ερμηνεία, τόσο εσωτερική που μας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό τα “Σταυροδρόμια της Ψυχής” του Μάρτιν Σκορσέζε (1999). Μία ταινία που εκτιμήθηκε χρόνια μετά την προβολή της. Μοιάζει ο χρόνος να σταμάτησε εκεί και τώρα ο σπουδαίος ηθοποιός παίρνει ξανά τη σκυτάλη και μεγαλουργεί. Στο πλευρό του η Μάικα Μονρό. Τον συμπληρώνει ιδανικά και αποτελεί τον ορισμό της ευχάριστης αποκάλυψης.
Πέρα από τη δράση, τα στοιχεία αστυνομικής περιπέτειας και horror film, ο Πέρκινς μοιάζει να έχει βρει τον δικό του κώδικά για να αφήσει μία χροιά κοινωνικής κριτικής για την οπλοκατοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Θυμήθηκα το “Αιματοβαμμένο Έθνος” του Πωλ Όστερ. Ο κινηματογράφος συναντάει με έναν μοναδικό τρόπο τη λογοτεχνία και στέλνουν ένα παγκόσμιο μήνυμα. Παράλληλα αναπτύσσεται πολυδιάστατα η αρχέγονη πάλη του καλού με το κακό, που έχει ταλαιπωρήσει το ανθρώπινο είδος για χρόνια. Σταδιακά δημιουργείται μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Το οξυγόνο εξαντλείται και το μονοξείδιο του άνθρακα οδηγεί θέλοντας και μη σε ένα επώδυνο τέλος.
Στόχος του δημιουργού είναι να κρατήσει τους θεατές σε εγρήγορση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το πετυχαίνει. Η σύγχρονη αποξένωση οδηγεί σε παραίτηση, εδώ όμως σε όλα τα μονοπάτια κρύβεται και μία αλήθεια που ανατρέπει την πρότερη κατάσταση και δημιουργεί μοχλό πίεσης για τα επόμενα βήματα.
Μία ταινία-στοίχημα που τόλμησε ως “γνήσιο τέκνο” του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά και πέτυχε να γεμίσει τις αίθουσες σε παγκόσμια κλίμακα κι οι συντελεστές του απολαμβάνουν την επιτυχία. Αποδεικνύεται περίτρανα πως ο τολμών νικά αν έχει όραμα κι αν πραγματικά θέλει να αφήσει με το έργο του το στίγμα σε μία κινηματογραφική σεζόν που έλειψαν μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες όπως οι αντίστοιχες περσινές με τη “Barbie” και το “Oppenheimer”.
➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Twitter και Instagram.
