Η Μάγκι Τζίλενχαλ διαπερνά τον φακό και με μια εσωτερικότητα που σπάνια συναντάς στο Χόλιγουντ σε μαγνητίζει. Δε χρειάζεται φωνές ούτε υπερβολές, παίζει με τη λεπτομέρεια, με τις παύσεις, με τα βλέμματα που διαρκούν λίγο περισσότερο απ’ όσο αντέχεις. Κόρη του σκηνοθέτη Στίβεν Τζίλενχαλ και της σεναριογράφου Ναόμι Φόνερ, αδελφή του Τζέικ Τζίλενχαλ, η Μάγκι μεγάλωσε μέσα στα σενάρια και τις κάμερες, αλλά ποτέ δεν εγκλωβίστηκε στην οικογενειακή σκιά. Δημιούργησε μια δική της διαδρομή, μακριά από τα μεγάλα blockbusters, με επιλογές που ισορροπούν ανάμεσα στη διανόηση και τη συναισθηματικότητα. Οι ρόλοι της αφορούν γυναίκες που παλεύουν να συμφιλιωθούν με την ευαισθησία και τη δύναμή τους ταυτόχρονα. 

1. Η Νηπιαγωγός (2019)
Μία 40άρα νηπιαγωγός λάτρης της Τέχνης, προσπαθεί να βρει κάτι το οποίο θα δώσει χρώμα στη συμβατική καθημερινότητά της. Ξεκινάει μαθήματα Ποίησης σε πρόγραμμα διά βίου μάθησης τα απογεύματα κι αναζητά τη λύτρωση της ψυχής. Παράλληλα τα πρωινά αποτελεί μία υποδειγματική δασκάλα στο σχολείο. Μπορεί να μην ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές, αλλά είναι ικανή να διαπλάσει αδαμάντινες προσωπικότητες στην ευαίσθητη ηλικία που βρίσκονται. Παιχνίδια, ζωγραφική, τραγούδι και συνεχή δημιουργικά ερεθίσματα, ώστε κάθε παιδί να ξετυλίξει το ταλέντο  και να ανακαλύψει τις κλίσεις του. Σύντομα θα ξεχωρίσει ο Τζίμυ… Η Μάγκι Τζίλενχαλ είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια. Πραγματικά μαγνητίζει. Δε φοβάται να μείνει γυμνή. Το σώμα της μπορεί να μεγάλωσε, αλλά η ψυχή της, το πνεύμα της έχουν μεγάλα κενά κι επιδιώκει πάλι από την αρχή να τα γεμίσει. Στο πρόσωπο του νεαρού μαθητή της, βλέπει όχι μόνο έναν τρομερά ταλαντούχο ποιητή που πρέπει να αναδειχθεί, αλλά και τον δρόμο της διαφυγής, το ξεκίνημα μίας νέας περιπέτειας μακριά από το τετριμμένο, από τη ρουτίνα της. Κανείς δε φαντάζεται την μεγάλη ανατροπή και το δραματικό φινάλε.

2. Secretary (2002)
Ο ρόλος της Λι Χόλογουεϊ στο Secretary του Στίβεν Σάινμπεργκ είναι αυτός που την καθιέρωσε και που ακόμη προκαλεί συζητήσεις. Ένα κορίτσι που βγαίνει από ψυχιατρική κλινική βρίσκει δουλειά ως γραμματέας σ’ έναν αυστηρό δικηγόρο (Τζέιμς Σπέιντερ) και σύντομα μπαίνει σε μια σχέση εξουσίας και επιθυμίας που ξεπερνά τις συμβάσεις.  Η Τζίλενχαλ θα μπορούσε εύκολα να κάνει τον ρόλο μια φτηνά προκλητική απεικόνιση. Αντί γι’ αυτό τον μετατρέπει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Κάθε της έκφραση είναι σαν παραδοχή φόβου, ντροπής, αλλά και βαθιάς αποδοχής του εαυτού. Η ερμηνεία της έχει κάτι το απροσδόκητο: μετατρέπει μια σχέση εξουσίας σε ιστορία απελευθέρωσης. Το Secretary έγινε cult, αλλά κυρίως έδειξε κάτι σπάνιο ότι η ερωτική επιθυμία μπορεί να είναι ταυτόχρονα πράξη χειραφέτησης.

3. Sherrybaby (2006)
Στο Sherrybaby της Λόρι Κόλιερ η Τζίλενχαλ υποδύεται τη Σέρι, μια νεαρή γυναίκα που βγαίνει από τη φυλακή και προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή της και τη σχέση με την κόρη της. Δεν υπάρχει ίχνος εξωραϊσμού, ο ρόλος της είναι σχεδόν ανελέητος. Η Τζίλενχαλ δε “παίζει” την τοξικοεξαρτημένη μητέρα, τη βιώνει, σωματικοποιώντας τον ρόλο της. Στο βλέμμα της διακρίνεις την αγωνία της αποτυχίας, τη λαχτάρα της λύτρωσης, το σπάραγμα μιας γυναίκας που θέλει να αγαπήσει αλλά δεν ξέρει πως. Είναι ένας ρόλος που απαιτεί απόλυτη εκγύμνωση, ψυχική και σωματική.

4. The Lost Daughter (2021)
Η ταινία “The Lost Daughter” δεν είναι ρόλος της, αλλά το σκηνοθετικό της ντεμπούτο και δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα, γιατί εδώ η Τζίλενχαλ περνάει πίσω από την κάμερα για να κάνει αυτό που πάντα έκανε ως ηθοποιός: να δείξει τα μέρη της γυναικείας ψυχής που οι άλλοι φοβούνται να κοιτάξουν. 

Με τη μεταφορά του βιβλίου της Έλενα Φεράντε, η Τζίλενχαλ σκηνοθετεί μια ιστορία μητρότητας χωρίς εξιδανικεύσεις. Η ηρωίδα (Ολίβια Κόλμαν) δεν είναι “κακή μητέρα”· είναι μια γυναίκα που ασφυκτιά ανάμεσα στην αγάπη και στην ενοχή. Η σκηνοθεσία της Μάγκι είναι συγκλονιστική. Η ταινία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, όχι μόνο γιατί είναι κινηματογραφικά άρτια, αλλά γιατί έχει κάτι που λείπει από το σύγχρονο σινεμά: ειλικρίνεια.

Η Μάγκι Τζίλενχαλ δεν έχει την αίγλη των σταρ ούτε την ψυχρότητα των “τεχνικά άρτιων” ηθοποιών. Είναι κάτι πιο σπάνιο: έχει ψυχή. Σε έναν κόσμο που λατρεύει την ταχύτητα και την επιφάνεια, εκείνη επιμένει στη σιωπή και στο βλέμμα. Κάθε ρόλος της μοιάζει να έχει κάτι το διαχρονικό: μια υπενθύμιση ότι η αληθινή δύναμη του κινηματογράφου δε βρίσκεται στην εικόνα, αλλά στο συναίσθημα που αφήνει πίσω της. Η Μάγκι Τζίλενχαλ δεν “παίζει” τις γυναίκες, τις καταλαβαίνει κι αυτό είναι μία σπάνια μορφή τέχνης. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.