Μεγάλες συγκινήσεις προκάλεσε το διήμερο που προηγήθηκε στο σπουδαίο πολιτιστικό γεγονός της πόλης. Κάθε ταινία του Κεν Λόουτς αποτελεί μία επαναστατική πράξη με κέντρο της τον άνθρωπο. Ανεξαρτήτως επιμέρους κινηματογραφικής αξίας, το μήνυμα που περνάει ο αειθαλής δημιουργός με το σύνολο του έργου αποτελεί παρακαταθήκη σε μία εποχή ματαιώσεων και κοσμογονικών θα λέγαμε αλλαγών. Από την άλλη πλευρά η παρουσία της Μόνικα Μπελούτσι προσέλκυσε πλήθος κόσμου πέριξ του Ολύμπιον. Άνθρωποι κάθε ηλικίας –ακόμα και χωρίς εισιτήριο για τις δύο προβολές που βρέθηκε– ήταν εκεί προκειμένου να τη δουν από κοντινή απόσταση και να τη φωτογραφίσουν.
«Αν οι εργάτες καταλάβαιναν πόση δύναμη έχουν, θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το καταφέραμε ποτέ». Αποτελεί τη φράση καταλύτη για το ξεδίπλωμα της πλοκής. Η φιλμογραφία του Βρετανού έχει ηχηρό μήνυμα, αδιαπραγμάτευτα -πάντα- στο πλευρό των αδυνάτων. Στην εποχή του Brexit και της προσφυγικής κρίσης οικοδομείται ένα… για την αξία του “μαζί”, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό μεταξύ των ανθρώπων. Για μία ακόμα αφορά επιδιώκεται η αφύπνιση συνειδήσεων κι ο ενεργός αγώνας, καθώς «όσο ο κόσμος δεν κάνει τίποτα, τόσο αναπτύσσεται το καθεστώς».
Εξαιρετική η Ebla Mari στον ρόλο της Γιάρα. Άτυχη, μα ταυτόχρονα τόσο δυνατή. Δε το βάζει κάτω, προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, δεν μεμψιμοιρεί και προσπαθεί να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας με το νέο της περιβάλλον. Αυτή η διαδρομή δεν είναι μία εύκολη διαδικασία και συνήθως απαιτεί χρόνο για να ωριμάσουν οι συνθήκες. Μάλιστα δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το Φεστιβάλ έκανε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στους πρόσφυγες, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή, Ορέστη Ανδρεαδάκη, να συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις. Στην μνήμη μας έχει μείνει ένα γεύμα που διοργανώθηκε στο λιμάνι, έξω από τις αίθουσες προβολών με γεύσεις που έφεραν μαζί τους οι κατατρεγμένοι του κόσμου.
Κοινή συνισταμένη για Λόουτς και Μπελούτσι το ανθρώπινο πρόσωπο. Η σπουδαία καλεσμένη του Φεστιβάλ έκανε την εμφάνιση στο κόκκινο χαλί του Ολύμπιον και με την ταπεινότητά της κέρδισε ακόμα και τον επιφυλακτικό σινεφίλ, που πάντα είναι επιφυλακτικός με τις επικοινωνιακές φιέστες. Βρέθηκε αρχικά στο “Mαρία Κάλλας: Επιστολές κι Αναμνήσεις” των Τομ Βολφ και Γιάννη Δημολίτσα την Τετάρτη, στη συνέχεια έδωσε μία εξαιρετική συνέντευξη τύπου το πρωί της Πέμπτης και το βράδυ της ίδιας ημέρας τιμήθηκε σε ατμόσφαιρα συναισθηματικής φόρτισης από το Φεστιβάλ με τον Χρυσό Αλέξανδρο πριν την προβολή του “Μαλένα” του Τζιουζέπε Τορνατόρε.
Από την επίσκεψή της στην πόλη κρατώ το «Love is Everything». Το επανέλαβε θέλοντας να τονίσει πως η ουσία της ζωής βρίσκεται σε μικρά, καθημερινά πράγματα. Έχει κατανοήσει βαθιά πως η μάχη με τον χρόνο είναι εκ προοιμίου χαμένη και προσπαθεί να κερδίσει κάθε στιγμή με ηρεμία, γαλήνη και πραότητα. Δεν έχει παρασυρθεί από το ρεύμα της εποχής, δεν τρέχει για να προλάβει. Έχει υιοθετήσει τη δική της ανθρώπινη στάση βαθιά φιλοσοφικά και πορεύεται με τον δικό της αξιακό κώδικα. Ο ερχομός της διευρύνει τους ορίζοντες του Φεστιβάλ κι αναβαθμίζει το κύρος του, καθώς έγινε θέμα διεθνώς.
Στην επόμενη μας ανταπόκριση θα έχουμε την ευκαιρία να αναλύσουμε το ελληνικό τμήμα και τις μεγάλου μήκους προσπάθειες της φετινής χρονιάς. Εκεί ξεχωρίζει η “Φόνισσα” της Εύας Νάθενα. Όμορφες προσπάθειες είχαμε επίσης από τη Σοφία Εξάρχου (Αnimal), τον Ιωακείμ Μυλωνά (Μονοκατοικία), τον Στέργιο Πάσχο (Ο Τελευταίος Ταξιτζής) και τον Αλέξανδρο Βούλγαρη (Πολύδροσο). Για όλα αυτά ραντεβού στην επόμενή μας στήλη.
