Η Κάθριν Χέπμπορν, η οποία γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1907 και την οποία το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατατάσσει ως τη “νούμερο ένα γυναίκα σταρ όλων των εποχών”, ήταν απαράμιλλη στην ικανότητά της να επινοεί και να διατηρεί τη δική της εικόνα ενός φωτεινού άστρου. Η έντονα στυλιζαρισμένη προσωπικότητά της και η ισχνή σωματική της διάπλαση σηματοδότησαν μια ριζική απομάκρυνση από σειρήνες της οθόνης όπως η Jean Harlow και η Carole Lombard. Αντίθετα, η Χέπμπορν μετέφερε την ουσία του μοντερνισμού – μια γυναίκα που κοίταζε τη ζωή κατάματα.

Σαν σήμερα πριν από δεκαπέντε ακριβώς χρόνια μία τεράστια ηθοποιός αποχαιρετούσε τον μάταιο αυτόν κόσμο. Η Κάθριν Χέπμπορν σημάδεψε το παγκόσμιο σινεμά, ενώ ποτέ δεν έκρυψε την μεγάλη αγάπη της για το θέατρο. Γεννήθηκε στο Χάρτφορν του Κονέκτικατ σε ένα περιβάλλον με προοδευτικές απόψεις. Ο πατέρας ήταν γιατρός κι η μητέρα της έδινε μάχες για τα δικαιώματα των γυναικών, μία αληθινή φεμινίστρια. Από μικρή αγάπησε τα σπορ. Η κολύμβηση και το καλλιτεχνικό πατινάζ συνόδεψαν τα χρόνια της πρώιμης ενηλικίωσής της. Στη ζωή όμως οι δυσάρεστες εκπλήξεις υπάρχουν πάντα για να ταράζουν τη ζωή ενός παιδιού.

Από τον κανόνα δε ξέφυγε κι η Κάθριν που αντίκρισε τον αδελφό της κρεμασμένο σε ηλικία 13 ετών. Ένα τρομερά ισχυρό σοκ! Συνέχισε τη διαδρομή της με πόνο ψυχής και το καθοριστικό σημείο καμπής που οδήγησε στην τεράστια καριέρας της ήταν το γεγονός ότι φοίτησε στο κολλέγιο Bryn Mawr. Εκεί συνάντησε τον Λούντυ Όγκντεν Σμιμ, με τον οποίο παντρεύτηκαν. Γρήγορα το άστρο της ανέτειλε. Το 1933, σε ηλικία 27 ετών κερδίζει το πρώτο της OSCAR με το “Ξημέρωμα της Δόξας” του Λόουελ Σέρμαν. Ο δρόμος όμως δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Το αντισυστημικό πορτραίτο της (τολμούσε να φοράει παντελόνι) κι εισπρακτικές αποτυχίες, όπως το Αιδεσιμότατος Γκάβεν, Quality Street, Spifire, Break of Hearts, A Woman Rebels έβαλαν την καριέρα της σε μεγάλες περιπέτειες.

Σε δημοσιεύματα της εποχής χαρακτηρίστηκε ως “δηλητήριο των ταμείων“. O Άντριου Μπρίτον έγραψε εκείνη την περίοδο πως κανένας αστέρας δεν έφτασε τόσο γρήγορα στο απόγειο της δόξας, με τόσο ευρεία αποδοχή και κανείς άλλος δεν έχασε εξίσου σύντομα τη δημοτικότητά του για τόσο καιρό. Η ίδια ενδιαφέρθηκε για τον ρόλο της Σκάρλετ Ο΄Χάρα στο “Όσα παίρνει ο άνεμος“. Η απάντηση που έλαβε ήταν πως δε φαντάζονται τον Ρετ Μπάτλερ να την κυνηγάει για δώδεκα χρόνια. Βιώσε έναν άτυπο ρατσισμό. Μία ασυμβίβαστη προσωπικότητα, με μία ιδιαίτερη θηλυκότητα, που έγινε σύμβολο για αρκετές γυναίκες. Γενναιόδωρη και ταυτόχρονα καταπιεστική, με μία λέξη θυελλώδης.

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Θα ήταν άδικο, άλλωστε. Το θέατρο κι η παράσταση “Philadelphia Story” αποτελεί την μεγάλη επανεκκίνηση. Σύντομα θα μεταφερθεί και στην μεγάλη οθόνη. Η επιστροφή της κι η δυναμική σχέση που αναπτύσσει με τον Σπένσερ Τρέισι την επαναφέρει στο προσκήνιο. Η ερμηνεία της στο “Μάντεψε ποιος θα έρθει το βράδυ” (1967) του Στάνλεϊ Κράμερ της δίνει το δεύτερο OSCAR κι έναν χρόνο μετά έρχεται η τρίτη επιτυχία στο “Λιοντάρι τον Χειμώνα” (1968) του Άντονι Χάρβεϊ, εξ ημισείας με την Μπάρμπρα Στρέιτζαντ για το “Ένα αστείο κορίτσι”. Η απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε με τη “Χρυσή Λίμνη” (1981) του Μαρκ Ρίντελ …

Το ταβάνι της όμως ήταν η δημιουργία, μέχρι το 1994 δε σταμάτησε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες. Αυτό ήταν το πάθος της. Δύο χρόνια μετά την τεράστιά της απώλεια (1999), το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την τοποθέτησε στην κορυφή όλων των εποχών. Το όνομά της γράφτηκε στο πάνθεον της ιστορίας με χρυσά γράμματα κι η ανυπότακτη διαδρομή της δικαιώθηκε. Τα έργα που συμμετείχε θα μνημονεύονται για πάντα. Αυτή ήταν η ταραχώδης πορεία μίας γεννημένης νικήτριας. Την κέρδισε η Τέχνη. Το Θέατρο και το Σινεμά. Η παρακαταθήκη που αφήνει κειμήλιο που πρέπει να διαδώσουμε από γενιά σε γενιά, ώστε να μη σβήσει αυτή η φλόγα.