Όλοι οι παρακάτω σκηνοθέτες που αναφέρονται στο άρθρο έχουν προσφέρει πολλές από τις πλέον σημαντικές και εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά.

Όπως όλοι μας όμως, κάποια στιγμή έκαναν λάθος επιλογές ή έκαναν λάθος χειρισμούς και είχαν και μερικές αποτυχίες που κατέληξαν σε μερικές πολύ κακές ταινίες.

Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα με 25 ταινίες από ισάριθμους σπουδαίους σκηνοθέτες, οι οποίες πραγματικά… δεν βλέπονται.

Guillermo del Toro — Blade II (2002)

Ενα οπτικοακουστικό χάος με κακό CGI σε μια ταινία που ουδέποτε σε τρομάζει ή σε κρατάει σε ένταση, αλλά αντιθέτως σε «κριντζάρει» και σε αναγκάζει να γελάς με τα χάλια της.

Federico Fellini — La Casanova de Fellini (1976)

Ο Φελίνι δεν είναι σκηνοθέτης. Είναι ένας ποιητής της εικόνας. Σε αυτή του την ταινία όμως αποδεικνύεται ένας «ποιητής εκ του προχείρου, έχων την μορφή του χοίρου». Απλά κακόγουστο.

Joel και Ethan Coen — The Ladykillers (2004)

Οταν έχεις παραδώσει τόσα noir αριστουργήματα και μετά καταπιάνεσαι – άγνωστο γιατί – με remakes βρετανικών κωμωδιών, αυτά παθαίνεις.

George Lucas — Star Wars: Episode I: The Phantom Menace (1999)

H – μακράν και με διαφορά – χειρότερη ταινία του τεράστιου αυτού κινηματογραφικού franchise, που σε βάζει σε διαδικασία χασμουρητών από το πρώτο της κιόλας λεπτό.

Richard Linklater — Bad News Bears (2005)

Κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει με αυτή του την ταινία ο πολύ καλός αμερικανός σκηνοθέτης. Πιθανώς, μετά την ολοκλήρωσή της, να μην κατάλαβε ούτε καν ο ίδιος ο Λινκλέιτερ.

David Fincher — Alien 3 (1992)

Είσαι ο γαμημένος ο Φίντσερ του «Fight Club» και του «Se7en». Και πας να αναμετρηθείς με το κινηματογραφικό «τέρας» που λέγεται Alien. Ε, αν είσαι και πρωτόπειρος, μάλλον θα συντριβείς.

Terrence Malick — Song to Song (2017)

Όλες οι ταινίες του Μάλικ διαθέτουν πάντα φοβερή κινηματογράφηση – photography, που είναι και ο σχετικός όρος. Αυτή η ταινία έχει όντως καταπληκτική «φωτογραφία» από τον πάντα σταθερά ποιοτικό Emmanuel Lubezki. Και απολύτως τίποτα άλλο.

David Cronenberg — M. Butterfly (1993)

Διάολε, είσαι ο Κρόνενμπεργκ, υπάρχουν εκεί έξω ταινίες που χαρακτηρίζονται με το επώνυμό σου, έχεις ξεκινήσει ολόκληρα κινηματογραφικά ρεύματα και κάνεις αυτό το ανοσιούργημα; Έλεος.

Alfonso Cuarón — Great Expectations (1998)

25 χρόνια μετά, συνεχίζουμε να γελάμε με αυτή την δήθεν ταινία εποχής, πιο βαρετής και ανούσιας από παθητικό αόριστο β’.

Tim Burton — Dark Shadows (2012)

Ο Τιμ Μπάρτον κατ΄εμέ το έχει χάσει τελείως μετά το «Big Fish». Και αυτό εδώ το γελοίο κατασκεύασμα είναι μακράν η χειρότερη ταινία του.

Robert Zemeckis — Welcome to Marwen (2018)

Μια ταινία χωρίς σενάριο, ερμηνείες, σκηνοθετική ματιά, καλή φωτογραφία και κυρίως δίχως απολύτως κανέναν λόγο ύπαρξης.

Peter Jackson — The Lovely Bones (2009)

Τζάκσον, πιάσε τους «Αρχοντες» και τα ντοκιμαντέρ για τους Beatles, όπου είσαι όντως «άρχοντας» και άσε κάτι τέτοια σεναριάκια της πλάκας να τα διεκπεραιώσει κανάς δευτεροετής σπουδαστής σε σχολή κινηματογράφου. Γιατί τέτοια είναι η ταινία που έκανες.

Woody Allen — Wonder Wheel (2017)

Είναι μέχρι σήμερα η μόνη ταινία του Γούντι που δεν άντεξα να δω ως το τέλος της και την παράτησα λίγο μετά την πρώτη ώρα.

Miloš Forman — Goya’s Ghost (2007)

Πήγε να ξανακάνει κάτι σαν το «Amadeus», αλλά του γύρισε μπούμερανγκ. Απλά απάλευτη.

Ingmar Bergman — The Serpent’s Egg (1977)

Ακατάληπτη ταινία, δίχως αρχή, μέση και τέλος. Ευτυχώς, τον ίδιο τίτλο τον έκαναν άλμπουμ μετά από κάποια χρόνια οι Dead Can Dance.

Steven Spielberg — 1941 (1979)

Στίβεν, σε αγαπάμε, είσαι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, αλλά έλα, παραδέξου το, τι μαλακία είναι αυτή;

Alfred Hitchcock — Juno and the Paycock (1930)

Κανένας τρόμος, κανένας φόβος, μόνο αμήχανες σιωπές και άβολα βλέμματα σε αυτή την ταινία, την οποία ξεχνάς ότι είναι του Χίτσκοκ με το που την είδες.

Ridley Scott — A Good Year (2006)

Ο Russell Crowe είναι οπτικά μεν λίγο ατσούμπαλος, αλλά είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Δεν το αποδεικνύει σε αυτή την ταινία, γιατί δεν τον βοηθάει ούτε καν ο ίδιος ο σκηνοθέτης της.

Clint Eastwood — The 15:17 to Paris (2018)

Κλιντ, νομίζω ότι αυτή η ταινία απέδειξε ότι ίσως ήρθε η ώρα να αφήσεις για λίγο την σκηνοθεσία και να ξαναγίνεις, ίσως, ηθοποιός ξανά.

Robert Altman — Beyond Therapy (1987)

Κάτι σαν κωμωδία πήγε να κάνει εδώ ο Altman, δεν του βγήκε όμως. Βασικά, δεν του βγήκε τίποτα, με αποτέλεσμα η ταινία να μην βλέπεται ή έστω να βλέπεται στο σταμάτα/ξεκίνα και με διάφορες παύσεις για φαγητό, βόλτες και ενδιάμεσα τηλεφωνήματα.

Spike Lee — She Hate Me (2004)

Η ταινία που έκανε μετά την φοβερή «25η Ώρα» είναι το απόλυτο ναδίρ του ως σκηνοθέτης. Σχεδόν προσβλητικά κακοφτιαγμένη,

Francis Ford Coppola — Jack (1996)

Σοβαρά τώρα; ΚΑΙ κάνεις αυτή την μαλακία ΚΑΙ «καις» και τον Ρόμπιν Γουίλιαμς; Πόσα faux pas να αντέξει μια ταινία;

 

Oliver Stone — Alexander (2004)

Ακόμη θυμάμαι να το βλέπω σε μεγάλη αίθουσα και όλο το σινεμά να γελάει με τα πάντα: τις ερμηνείες, την πλοκή, το σενάριο, την Αντζελίνα, τον Κόλιν. Τι απύθμενο κινηματογραφικό χάος ήταν αυτό.

Sydney Pollack — Random Hearts (1999)

«Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν», «Τα καλύτερά μας χρόνια», «Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα», «Χωρίς Δόλο», «Τούτσι», «Η Φίρμα» και μετά αυτό; Κρίμα. Πολύ κρίμα.

Sidney Lumet — Gloria (1999)

Σαν ταινία του John Cassavetes, αλλά δίχως κανένα από τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Αβυσσαλέα βαρετή.