Ο Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιαρίτου αποτελεί έναν από τους τρεις σπουδαίους Μεξικανούς σκηνοθέτες, μαζί με τον Αλφόνσο Κουαρόν και τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (γνωστοί ως “Οι Τρεις Αμίγκος”) που έχουν κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση και οι δάφνες που συνοδεύουν τα ονόματά τους δε θα τα αφήσουν να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου. Ο καθένας με τη δική στόφα κι έμπνευση έχει σημαδέψει τον Κινηματογράφο.
Τα παιδικά χρόνια του Αλεχάντρο δεν ήταν ρόδινα. Οι οικογενειακές περιπέτειες κι η πτώχευση της εταιρείας του πατέρα του δεν του άφησε περιθώρια. Από νεαρή ηλικία βρέθηκε να ασχολείται με τις τηλεπικοινωνίες και μόλις βρήκε την πρώτη ευκαιρία μεταπήδησε στη μουσική (συνέθεσε μουσική για έξι μεξικανικές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του 1980) που λατρεύει και τη διαφήμιση. Όπως κι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί που ασχολήθηκαν με αυτόν τον κλάδο είχαν στην πορεία την ικανότητα να αφουγκράζονται τον παλμό των θεατών. Πώς όμως καταφέρνει να έρθει σε επαφή με το σινεμά;
Σπούδασε σκηνοθεσία υπό τον Πολωνό σκηνοθέτη Λούντβικ Μάργουλες. Η ταινία “Αντρέι Ρουμπλιόφ” (1966) είναι η αγαπημένη του όλων των εποχών. Ήταν 37 ετών όταν σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία (“Χαμένες Αγάπες”) που τιμήθηκε με BAFTA. Η τριλογία συμπληρώνεται με τα “21 γραμμάρια” και τη “Βαβέλ” που κερδίζει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες και τη Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία της. Στην προσωπική του ζωή αξίζει να σημειωθεί πως ήταν το μικρότερο παιδί ανάμεσα σε επτά αδέλφια κι έχει δύο παιδιά τη Μαρία Ελάντια και τον Ελισέο.
Ήταν ο πρώτος Μεξικανός πολίτης που έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Έχει σχηματίσει δίνοντας σάρκα κι οστά δέκα ερμηνείες που ήταν υποψήφιες για Όσκαρ: Μάικλ Κίτον, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χάρντι, Ναόμι Γουότς, Έντουαρντ Νόρτον, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Αντριάνα Μπαράζα, Ρίνκο Κικούτσι, Έμμα Στόουν και Χαβιέρ Μπαρδέμ. Αποτελεί έναν από τους τρεις σκηνοθέτες που έχουν κερδίσει Όσκαρ για δύο συνεχόμενες χρονιές. Έλαβε μάλιστα το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για δύο σερί χρονιές 2014-2015 κι ήταν ο πρώτος που το κατάφερε από το 1950-51. Διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής στο διαγωνιστικό τμήμα του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2007.
Φυσικά “Birdman” και “The Revenant” έχουν την τιμητική τους. Στην ομιλία αποδοχής του Όσκαρ του, ο Ινιαρίτου δήλωσε ότι η συνεργασία του με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής του. Ήταν αυτός που έστρωσε τον δρόμο για το Χρυσό Αγαλματίδιο που τόσο ήθελε ο Ντι Κάπριο στη λαμπρή του καριέρα. Μία καθηλωτική ερμηνεία που για περίπου τρεις ώρες κρατάει καθηλωμένο τον θεατή. Κάνει να κινηθεί και μία ανώτερη δύναμη δεν τον αφήνει. Είναι ακριβώς αυτή η δύναμη της Τέχνης που μπορεί να μας κάνει δέσμιούς της και να μας ταξιδέψει σε μονοπάτια που ο εγκέφαλός μου δεν πίστευε ποτέ πως θα είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε. Τη διετία 2014-15 κερδίζει διθυραμβικές κριτικές, 4 Όσκαρ και συνολικά φτάνει τα 135 Βραβεία σε Φεστιβάλ του κόσμου. Καθιερώνεται στις συνειδήσεις όλων ως ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής.
Δε δίστασε να πάρει ξεκάθαρα θέση το 2023 για τη νέα εποχή και τη μετάβαση στις πλατφόρμες και τις μικρότερες οθόνες και υποστήριξε με σθένος πως αυτό που τον απασχολεί είναι λιγότερο η τεχνολογία και οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι παρακολουθούν σινεμά, αλλά ότι πίσω από αυτό κρύβεται μια δικτατορία ιδεών. «Αφορά τις ταινίες που γίνονται για να ευχαριστήσουν αυτά τα μέσα». Ο προβληματισμός σήκωσε μία συζήτηση που έκανε έναν κύκλο σε ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα.
Η τελευταία του σκηνοθετική απόπειρα το “Bardo” που παρουσιάζει τη βαθιά προσωπική ιστορία ενός δημοσιογράφου και κινηματογραφιστή που επιστρέφει στη γενέτειρά του την Πόλη του Μεξικού μετά από δεκαετίες που έζησε στις ΗΠΑ δίχασε κοινό και κριτικούς. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο όμως έσπευσε να πλέξει το εγκώμιο του συμπατριώτη και φίλου του μιλώντας για εκπληκτική κινηματογράφηση και το παιχνίδι με τον όρο “αβεβαιότητα”. Δε δίστασε να τονίσει πως κάθε πλάνο και κάθε σκηνή έχει εξαιρετική αισθητική κι υποστήριξε πως αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κινηματογράφο.
Τι νέο ξημερώνει;
Υπάρχει έντονη φημολογία για συνεργασία του με τον Τομ Κρουζ. Ο τίτλος της νέας ταινίας και οι λεπτομέρειες της πλοκής δεν έχουν αποκαλυφθεί, ωστόσο φαίνεται πως η συμφωνία έχει κλειδώσει και με αγωνία περιμένουν να μάθουμε το περιεχόμενό της. Την παραγωγή και τη σκηνοθεσία της ταινίας θα αναλάβει ο Ινιαρίτου σε σενάριο που έγραψε το 2023 με τους συν-σεναριογράφους του “Birdman”, Νικολά Τζιακομπόν και Αλεξάντερ Ντινελάρις και τη Σαμπίνα Μπέρμαν. Μένουμε στις θέσεις μας λοιπόν κι αναμένουμε…
Ο Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιαρίτου αποτελεί έναν από τους τρεις σπουδαίους Μεξικανούς σκηνοθέτες, μαζί με τον Αλφόνσο Κουαρόν και τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (γνωστοί ως “Οι Τρεις Αμίγκος”) που έχουν κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση και οι δάφνες που συνοδεύουν τα ονόματά τους δε θα τα αφήσουν να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου. Ο καθένας με τη δική στόφα κι έμπνευση έχει σημαδέψει τον Κινηματογράφο.
Τα παιδικά χρόνια του Αλεχάντρο δεν ήταν ρόδινα. Οι οικογενειακές περιπέτειες κι η πτώχευση της εταιρείας του πατέρα του δεν του άφησε περιθώρια. Από νεαρή ηλικία βρέθηκε να ασχολείται με τις τηλεπικοινωνίες και μόλις βρήκε την πρώτη ευκαιρία μεταπήδησε στη μουσική (συνέθεσε μουσική για έξι μεξικανικές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του 1980) που λατρεύει και τη διαφήμιση. Όπως κι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί που ασχολήθηκαν με αυτόν τον κλάδο είχαν στην πορεία την ικανότητα να αφουγκράζονται τον παλμό των θεατών. Πώς όμως καταφέρνει να έρθει σε επαφή με το σινεμά;
Σπούδασε σκηνοθεσία υπό τον Πολωνό σκηνοθέτη Λούντβικ Μάργουλες. Η ταινία “Αντρέι Ρουμπλιόφ” (1966) είναι η αγαπημένη του όλων των εποχών. Ήταν 37 ετών όταν σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία (“Χαμένες Αγάπες”) που τιμήθηκε με BAFTA. Η τριλογία συμπληρώνεται με τα “21 γραμμάρια” και τη “Βαβέλ” που κερδίζει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες και τη Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία της. Στην προσωπική του ζωή αξίζει να σημειωθεί πως ήταν το μικρότερο παιδί ανάμεσα σε επτά αδέλφια κι έχει δύο παιδιά τη Μαρία Ελάντια και τον Ελισέο.
Ήταν ο πρώτος Μεξικανός πολίτης που έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Έχει σχηματίσει δίνοντας σάρκα κι οστά δέκα ερμηνείες που ήταν υποψήφιες για Όσκαρ: Μάικλ Κίτον, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χάρντι, Ναόμι Γουότς, Έντουαρντ Νόρτον, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Αντριάνα Μπαράζα, Ρίνκο Κικούτσι, Έμμα Στόουν και Χαβιέρ Μπαρδέμ. Αποτελεί έναν από τους τρεις σκηνοθέτες που έχουν κερδίσει Όσκαρ για δύο συνεχόμενες χρονιές. Έλαβε μάλιστα το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για δύο σερί χρονιές 2014-2015 κι ήταν ο πρώτος που το κατάφερε από το 1950-51. Διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής στο διαγωνιστικό τμήμα του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2007.
Φυσικά “Birdman” και “The Revenant” έχουν την τιμητική τους. Στην ομιλία αποδοχής του Όσκαρ του, ο Ινιαρίτου δήλωσε ότι η συνεργασία του με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής του. Ήταν αυτός που έστρωσε τον δρόμο για το Χρυσό Αγαλματίδιο που τόσο ήθελε ο Ντι Κάπριο στη λαμπρή του καριέρα. Μία καθηλωτική ερμηνεία που για περίπου τρεις ώρες κρατάει καθηλωμένο τον θεατή. Κάνει να κινηθεί και μία ανώτερη δύναμη δεν τον αφήνει. Είναι ακριβώς αυτή η δύναμη της Τέχνης που μπορεί να μας κάνει δέσμιούς της και να μας ταξιδέψει σε μονοπάτια που ο εγκέφαλός μου δεν πίστευε ποτέ πως θα είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε. Τη διετία 2014-15 κερδίζει διθυραμβικές κριτικές, 4 Όσκαρ και συνολικά φτάνει τα 135 Βραβεία σε Φεστιβάλ του κόσμου. Καθιερώνεται στις συνειδήσεις όλων ως ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής.
Δε δίστασε να πάρει ξεκάθαρα θέση το 2023 για τη νέα εποχή και τη μετάβαση στις πλατφόρμες και τις μικρότερες οθόνες και υποστήριξε με σθένος πως αυτό που τον απασχολεί είναι λιγότερο η τεχνολογία και οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι παρακολουθούν σινεμά, αλλά ότι πίσω από αυτό κρύβεται μια δικτατορία ιδεών. «Αφορά τις ταινίες που γίνονται για να ευχαριστήσουν αυτά τα μέσα». Ο προβληματισμός σήκωσε μία συζήτηση που έκανε έναν κύκλο σε ολόκληρη την κινηματογραφική κοινότητα.
Η τελευταία του σκηνοθετική απόπειρα το “Bardo” που παρουσιάζει τη βαθιά προσωπική ιστορία ενός δημοσιογράφου και κινηματογραφιστή που επιστρέφει στη γενέτειρά του την Πόλη του Μεξικού μετά από δεκαετίες που έζησε στις ΗΠΑ δίχασε κοινό και κριτικούς. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο όμως έσπευσε να πλέξει το εγκώμιο του συμπατριώτη και φίλου του μιλώντας για εκπληκτική κινηματογράφηση και το παιχνίδι με τον όρο “αβεβαιότητα”. Δε δίστασε να τονίσει πως κάθε πλάνο και κάθε σκηνή έχει εξαιρετική αισθητική κι υποστήριξε πως αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κινηματογράφο.
Τι νέο ξημερώνει;
Υπάρχει έντονη φημολογία για συνεργασία του με τον Τομ Κρουζ. Ο τίτλος της νέας ταινίας και οι λεπτομέρειες της πλοκής δεν έχουν αποκαλυφθεί, ωστόσο φαίνεται πως η συμφωνία έχει κλειδώσει και με αγωνία περιμένουν να μάθουμε το περιεχόμενό της. Την παραγωγή και τη σκηνοθεσία της ταινίας θα αναλάβει ο Ινιαρίτου σε σενάριο που έγραψε το 2023 με τους συν-σεναριογράφους του “Birdman”, Νικολά Τζιακομπόν και Αλεξάντερ Ντινελάρις και τη Σαμπίνα Μπέρμαν. Μένουμε στις θέσεις μας λοιπόν κι αναμένουμε…
