Το σκηνοθετικό ντεμπούτο μυθοπλασίας του Κόλουμ Μπερέιντ έκανε πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Αθήνας και συγκίνησε τους θεατές. Λίγες ημέρες πριν την τελετή απονομής Βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας επιστρέφει στις αίθουσες και μας μεταφέρει στο 1981 και τις σελίδες του βιβλίου «Foster» της Κλερ Κίγκαν (πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά και το «Μικρά Πράγματα σαν κι αυτά» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Το έργο διαγωνίζεται μαζί με τα «Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο», «ΕΟ», «Αrgentina 1984», «Close» για το Oscar Διεθνούς. Αποτελεί μάλιστα τη δεύτερη σπουδαία ταινία της χρονιάς που μας έρχεται από την Ιρλανδία μετά τα «Πνεύματα του Ινισέριν».
Μία πολυμελής οικογένεια στην ύπαιθρο αποφασίζει να στείλει την εννιάχρονη κόρη σε συγγενείς μέχρι η μητέρα να φέρει στον κόσμο ένα ακόμα παιδί. Το σκηνικό μας φέρνει στο μυαλό ίσως και ελληνικές οικογένειες της εποχής μακριά από το κέντρο. Μία κατάσταση στην οποία κυριαρχούν τα ένστικτα. Μπορεί να μη λέγεται, αλλά είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε τη σημασία της παιδείας, της μόρφωσης, της καλλιέργειας και του σεβασμού. Η πατριαρχία κυριαρχεί απέναντι σε όλα αυτά. Η γυναίκα – σύζυγος μοιάζει αδύναμη να αντιδράσει, καθώς αυτές είναι οι επιταγές της κοινωνίας της εποχής.
Η αλλαγή περιβάλλοντος βοηθάει την Κάιτ, την απελευθερώνει. Μετά τις αρχικές δυσκολίες προσαρμογής αρχίζει να αναπτύσσει αληθινούς δεσμούς. Νιώθει επιτέλους «ελεύθερη» να είναι ο εαυτό της. Ακόμα και η γλώσσα (τα «ιρλανδικά» που χάνονται στον χρόνο) δείχνει μία πορεία γεμάτη αγκάθια για το νεαρό κορίτσι, που αναπόφευκτα τη φέρνει σε απόσταση στο πρώτο κομμάτι του φιλμ. Έρχεται όμως η στιγμή που κι αυτή βρίσκει την Ιθάκη της. Θα αισθανθεί πως κάποιοι ενδιαφέρονται πραγματικά για αυτήν και το τέλος θα έρθει ως μία «αποζημίωση» στον θεατή για τη διαδρομή του.
“Καλή σαν χρυσάφι”, η ερμηνεία της Κάθριν Κλιντς γεννά συναισθήματα. Η αίσθηση του «ανήκειν» για τον άνθρωπο από την αρχαιότητα είναι ζωτικής σημασίας. Κάθε παιδί έχει ανάγκη να τραβήξει την προσοχή, να παίξει, να είναι σημαντικό για όσους βρίσκονται γύρω του. Η νέα «οικογένεια» εξασφαλίζει τον θεμελιώδη όρο της «ασφάλειας» για την Κάιτ. Αυτό είναι το κλειδί για την εξέλιξη της πλοκής. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
Στα μάτια έρχεται το φως. Ένα «μυστικό». Μία ικανοποίηση που αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά και τις πράξεις της. Αξίζει να παρακολουθήστε αυτή τη δημιουργία στην μεγάλη οθόνη. Να αφεθείτε και να κάνετε ένα ταξίδι στην μνήμη σας, παράλληλα με το κινηματογραφικό που θα αναπτύσσεται απέναντί σας. Μία ιδιαίτερη διαδικασία ενδοσκόπησης…