Μία παρέα νεαρών φοιτητριών ονειρεύονται την επόμενη ημέρα σε όλα τα επίπεδα. Μεταφερόμαστε νοερά στη Γαλλία της δεκαετίας του 60΄. Τα κορίτσια μπορεί να έχουν ενηλικιωθεί, αλλά η νομοθεσία κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τους στερούν ελευθερίες. Η αριστούχος Ανν αποτελεί παράδειγμα για τις συμμαθήτριες και φίλες της. Οι γονείς της είναι περήφανοι γι’ αυτήν και προσδοκούν να αποφοιτήσει με άριστα. Η “φωτιά” δε θα αργήσει να ανάψει. Ξαφνικά χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.
Αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά δε γνωρίζει που πρέπει να απευθυνθεί. Οι μέρες περνούν, το ίδιο κι οι εβδομάδες. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας και συνοδοιπόρος στη διαδρομή της. Η συμπεριφορά της σταδιακά αλλάζει. Ο περίγυρός της προσπαθεί να αντιληφθεί τι έχει συμβεί. Δε θέλουν ούτε να περνάει από το μυαλό τους το “απεχθές … σενάριο”. Μόλις καταφέρει να αρθρώσει δύο λέξεις, οι άνθρωποι απομακρύνονται. Φοβούνται, φιλίες ετών δοκιμάζονται, τη στιγματίζουν και τελικά τίθεται στο περιθώριο. Νιώθει πως πλέον είναι μόνη. Εκεί είναι το δυσκολότερο σημείο της ακροβασίας της.
Ψύχραιμη αναζητά τη λύση. Δε χάνει την πίστη και την ελπίδα της. Είναι αποφασισμένη να επιστρέψει στις δραστηριότητές της αφού λύσει τον “γόρδιο δεσμό”. Θα πονέσει χαμηλόφωνα, θα υποφέρει οδυνηρά, θα ρισκάρει σαν να μην υπάρχει αύριο, θα τιμωρήσει τον εαυτό της. Ήδη από νωρίς και τη στιχομυθία μπροστά στον καθρέφτη ένιωσα να υπάρχει μία έμμεση προοικονομία. Επιβεβαιώθηκε με σαφήνεια στην εξέλιξη. Με ψηλά το κεφάλι και ψυχή χιλίων λεόντων θα φτάσει στα άκρα κόντρα στην καθεστηκυία ηθική με στόχο να πάρει πίσω τη ζωής της κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες.
Μεγάλη αποκάλυψη η Αναμαρία Βαρτολομέι. Γαλλίδα ηθοποιός με καταγωγή από τη Ρουμανία (βάλτε στο μυαλό σας το “4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες” του Κριστιάν Μουντζίου). Κάνει τον ρόλο κομμάτι του εαυτού της. Στο πρόσωπό της, στο σώμα της, στις κινήσεις της αντικατοπτρίζεται το “βάρος” που κουβαλάει. Άλλες φορές σωπαίνει (υπόκωφα), άλλες φορές είναι έτοιμη να ξεσπάσει, άλλες τολμάει … Έχει ένα καλά κρυμμένο μυστικό που όμως έχει την ανάγκη να το μοιραστεί με τα κατάλληλα άτομα. “Έχει την αρρώστια που μετατρέπει τις γυναίκες σε νοικοκυρές”. Ένα φεμινιστικό μανιφέστο, ικανό να ταράξει τα θεμέλια της εποχής.
Τόσο ο Χρυσός Λέοντας, όσο κι ο Χρυσός Φοίνικας (Τitane) θέτουν ξεκάθαρα το κεκτημένο δικαίωμα στην άμβλωση και τη δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να αποφασίζει για το σώμα του. Πολυδιάστατο θέμα που έχει αποκτήσει επίκαιρο χαρακτήρα, καθώς στην Ευρώπη και σε χώρες όπως η Ουγγαρία κι η Πολωνία έχει αφαιρεθεί, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες το Ανώτατο Δικαστήριο υπό τη συντηρητική του πλειοψηφία οδεύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Η οπισθοδρόμηση αυτή είναι από μόνη της λυπηρή και φυσικά πολύ επικίνδυνη για το μέλλον.
