Μία ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα δεκαετιών, έρχεται στην επιφάνεια και μεταφέρει παθογένειες χρόνων της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης της Παλαιστίνης από έναν σπουδαίο δημιουργό. Το πολιτικό θρίλερ του Χάνι Αμπού-Ασάντ («Παράδεισος Τώρα», «Όμαρ» – Υποψήφια για OSCAR Διεθνούς) κεντράρει στις δύο ηρωίδες του και πασχίζει μέχρι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να τις δικαιώσει, παρ΄ότι η κατάληξη για καθεμιά θα είναι εντελώς διαφορετική. Κρατική εξουσία και πατριαρχία φτιάχνουν τις δικές τους φυλακές, κυριολεκτικές και μεταφορικές, από τις οποίες Ριμ και Χούντα καλούνται να αποδράσουν.
Βηθλέεμ, 2021. Μία σύντομη εισαγωγή. Το τείχος που χωρίζει τους ανθρώπους και απευθείας στην ανάπτυξη της δράσης σε ένα κομμωτήριο (ενδεικτικός ο αγγλικός τίτλος Huda΄s Salon). Εκεί παρουσιάζεται ένα φαινομενικά τυπικό ραντεβού. Κουβέντα για τη ζωή των καλλιτεχνών, τα social media, τα παιδιά, το γήρας, τη συζυγική καταπίεση. Ξαφνικά το σκηνικό αλλάζει κι αυτό αποτελεί ένα πρώτο σοκ για τον θεατή. H μυστική υπηρεσία παρακολουθήσεων έχει βάλει το χέρι της και μένει μία φωτογραφία, δίπλα σε αρκετές άλλες να δημιουργεί ένα αδιέξοδο, που συνοδεύεται από στυγνούς εκβιασμούς.
Την ώρα που το θύμα τρέχει μέσα στην απελπισία της, με το μωρό στην αγκαλιά εμφανίζεται η πιο δυνατή εικόνα της ταινίας, με την Παναγία να έχει αγκαλιά τον Υιό της στο φόντο. Το παρακράτος έχει δράσει. Η οικογένεια σιγά σιγά διαλύεται. Οι δεσμοί της δοκιμάζονται. Η εμπιστοσύνη χάνεται μέρα την ημέρα. Η σύζυγος βιώνει τον εφιάλτη του στιγματισμού, της «ανήθικης» γυναίκας που θα βρεθεί προ των ευθυνών της μόλις αποκαλυφθεί η αλήθεια. Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. «Βρες τρόπο να καθαρίσεις το όνομά σου, στο πλευρό κινδυνεύουμε». Φόβος, απόγνωση, τέλμα. Ένα παιχνίδι νεύρων δίχως διέξοδο διαφυγής.
Παράλληλα ένας από τους κομβικούς συνδετικούς κρίκους έχει ήδη συλληφθεί. Η Χούντα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο με την ειλικρίνειά της. Αναγνωρίζει τα λάθη της, παίρνει την ευθύνη κι ακούει τον επιθεωρητή των δυνάμεων αντίστασης να της κάνει την κομβική παρομοίωση της κοινωνίας με το ανθρώπινο σώμα και τις μεταστάσεις του καρκίνου. Τα όρια μεταξύ θύτη και παθόντος γίνονται δυσδιάκριτα. Κλειδί αποτελεί ο όρος προδοσία. Δημιουργείται μία αντίθεση συναισθημάτων με συνεχή εναλλαγή πλάνων από το υπόγειο και την κατοικία της Ριμ. Το κλειστοφοβικό σκηνικό επιτείνει τη δράση και εγκλωβίζει τους πάντες.
Ανθρώπινες ζωές κρέμονται σε μία λεπτή κλωστή. Οι βαθύτατα εσωτερικές ερμηνείες των Maisa Abd Elhadi και Manal Awad αποτελούν οδηγό για το ξεδίπλωμα της πλοκής. Το Υπουργείο Πολιτισμού της Παλαιστίνης κατακεραύνωσε και φυσικά απέρριψε κάθε προοπτική ανάδειξης του έργου. Σε μία θεοκρατική, ανδροκρατούμενη κοινότητα κανείς δε θέλει να σηκώσει το χαλάκι και να αντικρίσει κατάματα όσα κρύβονται από κάτω. Μάλιστα οι δύο πρωταγωνίστριες αναγκάστηκαν να ζητήσουν άσυλο στην Ευρώπη και κατέληξαν η μία στη Γαλλία κι η άλλη στην Ελλάδα. Ως επιμύθιο μένει η προσπάθεια του σκηνοθέτη να επικοινωνήσει το πρόβλημα , να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη και να προειδοποιήσει όσο είναι δυνατόν τις γυναίκες στην πατρίδα του, για τις παγίδες της καθημερινότητάς τους.
