O Kρίστοφερ Νόλαν επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με την πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς “Oppenheimer”. Πατάει στο βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο “American Prometheus” των Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σέργουιν και δημιουργεί με βάση τα δικά του στάνταρ, παίζοντας συνεχώς με τον χωροχρόνο. Μπορεί με το “Τenet” να μην κατάφερε να βρει την απήχηση που ονειρευόταν, ωστόσο τα νούμερα της νέας του προσπάθειας ζαλίζουν κι αυτό το καλοκαίρι χτίζεται ο μύθος του Βarbenheimer. Η τρίωρη περιπλάνηση στο σύμπαν του είναι μία επώδυνη διαδικασία με το τελευταίο μέρος να αποζημιώνει το κοινό σε κάθε περίπτωση. Ένα αληθινό μανιφέστο του Νόλαν με ποικίλες προεκτάσεις που προσπαθεί να αποκαταστήσει τόσο τον βασικό του ήρωα, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.

Η επιλογή του ήρωα μόνο τυχαία δε φαντάζει στα δικά μας μάτια. Ο σκηνοθέτης ταυτίζεται με την αδικία που βίωσε ο πρωταγωνιστής του. Κάθε του κίνηση κρύβει τον ψυχισμό του Νόλαν που τόσο πολύ επιθυμεί την καθολική αναγνώριση το έργο του στο κινηματογραφικό πάνθεον. Ο σκηνοθέτης σε κάθε ευκαιρία άλλωστε τονίζει πως ο «πατέρας της ατομικής βόμβας» είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ. Πλέκει το εγκώμιό του, αποθεώνει την εμβληματική του φύση και δίνει μία φιλοσοφική διάσταση στην αφήγησή του. Έχει μελετήσει με ακρίβεια τη δόμηση κάθε του σκηνής και προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κόσμο, ώστε να σκεφτεί σε δύο επίπεδα. Αυτό της επιφάνειας κι αυτό της εμβάθυνσης.

Θεωρείται κοινά αποδεκτό ότι το σινεμά του Νόλαν δεν έχει γραμμικότητα (Interstellar, Dunkirk). Ο Βρετανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με δύσκολα θέματα. Σε κάθε ευκαιρία δείχνει την αγάπη του για την επιστήμη και την ιστορία. Μοιάζει να έχει δώσει ένα ραντεβού «εξιλέωσης» με τον χρόνο. Μέχρι να βρεθεί πιστός σε αυτό θα συνεχίζει τις αγωνιώδεις του απόπειρες. Όλα δείχνουν όμως πως είναι πολύ κοντά σε αυτό που επιθυμεί να αφήσει ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Η υστεροφημία του θα φέρει φαρδιά πλατιά τον τίτλο, “Οppenheimer” («οραματιζόμαστε ένα μέλλον»).

Ένας σπουδαίος φυσικός που ασχολήθηκε με τη κβαντική μηχανική, αλλά το μεγαλειώδες δημιούργημα του χρησιμοποίησε η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Μπορεί η καταστροφή των Χιροσίμα και Ναγκασάκι να μη φαίνονται πουθενά στο φιλμ (ορθώς), ωστόσο ο επιστήμονας πλήρωσε και πληρώνει μέχρι και σήμερα. Οι προσπάθειες αποκατάστασης του ονόματός του ποτέ δε θα είναι αρκετές. Θα παραμένει «εγκλωβισμένος» στους κλειστούς χώρους των στιχομυθιών του σκηνοθέτη. Μία – στην αφετηρία της – βιογραφία που μετατρέπεται άτυπα σε ένα από τα μπλοκμπάστερ (όχι άλλο remake) του καλοκαιριού με κινηματογραφική στόφα και χροιά. Τόσο σύνθετο εγχείρημα που αγγίζει την τελειότητα.

Ο πρωταγωνιστής Κίλιαν Μέρφι (έτοιμος για το Α΄ ανδρικού ρόλου) δίνει μία πολύ προσωπική ερμηνεία. Για το διάστημα των γυρισμάτων Νόλαν και Μέρφι είχαν γίνει ένα. Ο σπουδαίος ηθοποιός «σωματοποιεί» όσα – πολλά – θέλει να πει ο σκηνοθέτης του. Από την άτυπη προοικονομία (κρατήστε το μία ώρα και 58 λεπτά) μέχρι το πέρασμα αστέρων του παγκόσμιου στερεώματος, όπως ο Γκάρυ Όλντμαν στον ρόλο του Τρούμαν ή Κένεθ Μπράνα. «Fusion» σε ασπρόμαυρο και «Fission» στο φανταχτερό. Έτοιμος για ένα ακόμα χρυσό Αγαλματίδιο για τη φωτογραφία του ο Χόιτ Βαν Χόιτεμα και πιθανή υποψηφιότητα για την μουσική του Λούντβιχ Γκόρανσον που απογειώνει την αδρεναλίνη.

Αναμφίβολα έργο ζωής με χαρακτήρα υψηλής αισθητικής. Ο κόσμος αυτό το καλοκαίρι άφησε πλατφόρμες και οθόνες και επέστρεψε στο σινεμά. Μία διαρκής πολυεπίπεδη πάλη. Το ηθικό χρέος, η τεχνολογική εξέλιξη, η πρόοδος και τα λάθη του ανθρώπου. Ο Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ έδωσε τα διαπιστευτήριά του, η στιγμή στο πλάι του Αινστάιν είναι χαρακτηριστική. Ο Νόλαν πέτυχε κι αυτό πολύ δύσκολα πλέον θα αμφισβητηθεί. Ήρθε η ώρα οι κριτικοί ανά τον κόσμο να αγκαλιάσουν το έργο του και η Ακαδημία να δει με διαφορετικό μάτι την υποψηφιότητά του για το Oscar Καλύτερης Ταινίας.