Μπορεί να μπήκε το φθινόπωρο και ο Σεπτέμβριος, ωστόσο ακόμα βρισκόμαστε στη θερινή περίοδο όσον αφορά τους κινηματογράφους. Μία επιλογή που ξεχωρίζει για την αισθητική της προσέγγισης στο δύσκολο ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων. Ο Στεφάν Μπριζέ λιγότερο πολιτικός από ότι τον γνωρίσαμε σε “Νόμο της Αγοράς” κι “Έναν Άλλο Κόσμο”, δίχως τον Βενσάν Λιντόν πρωταγωνιστή του δομεί μία ιστορία με οξυδερκείς προεκτάσεις για το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, την αγάπη και τον επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων όταν μοιάζει ο κόσμος γύρω μας να σκοτεινιάζει και μας παρασύρει στο αδιέξοδό του. Από την 80η Βενετία στις ελληνικές αίθουσες περίπου έναν χρόνο μετά.

Ο Ματιέ σπουδαίος ηθοποιός με φήμη δεν έχει αντέχει άλλο τη “μάσκα”, το “προσωπείο”. Λίγο πριν την πρεμιέρα του στο θέατρο, εξαφανίζεται από το Παρίσι. Νιώθει πως έχει έρθει η στιγμή να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να αποφασίσει ποιο είναι το καλύτερο μονοπάτι να ακολουθήσει από εδώ και στο εξής. Το δυσβάστακτο βάρος τον λυγίζει. Δεν μπορεί πια να σταθεί στα πόδια του. Το σανίδι απαιτεί ψυχή. Στο τέλμα που βλέπει μπροστά του αποφασίζει τη φυγή ως διέξοδο πριν την τελική κατάρρευση. Γνωρίζει τις συνέπειες, ωστόσο ο κορεσμός κι η εξουθένωση δεν του αφήνουν εναλλακτική επιλογή. Υπάρχει αυτή η πολυτέλεια; Η επιλογή είναι μονόδρομος…

Στη δυτική Γαλλία πια βρίσκεται μπροστά στη θάλασσα. Καθαρίζει το μυαλό του και ζυγίζει τις καταστάσεις. Ξαφνικά το τηλέφωνο θα χτυπήσει. Είναι η Alice 16 χρόνια μετά. «Κι αν μπορούσες να ξανασυναντήσεις τον μεγάλο σου έρωτα;» Μία ιστορία για τα ανείπωτα, για τους δρόμους που δεν πήραμε ποτέ, για όσα μετανιώσαμε που δεν κάναμε. Για τις φορές που κάναμε βήματα πίσω προς την ασφάλεια μπροστά στο ρίσκο και το κόστος της επανεκκίνησης. Το να πάρεις το νήμα από εκεί που το έχεις αφήσει δεν αποτελεί πάντα μία εύκολη υπόθεση, ενώ πάντα εγκυμονεί ο κίνδυνος να σπάσει η κλωστή.

Γκιγιόμ Κανέ και Άλμπα Ρορβάχερ δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς του ευρωπαϊκού σινεμά, κάνουν κομμάτι του εαυτού τους τον ρόλο. Ένας ηθοποιός και μία καθηγήτρια πιάνουν επικοινωνούν τόσο βαθιά σε ένα επίπεδο που αγγίζει το εξιδανικευμένο. Το πέρασμα του χρόνου ελάχιστα έχει αλλοιώσει τα συναισθήματά τους. Μπορεί κάποια σημάδια να είναι ορατά στα σώματα, όμως η καρδιά λέει την αλήθεια. Ειδικά η Ρορβάχερ με την ειλικρίνειά της μαγνητίζει τα βλέμματα και δίνει μία από τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας της. Το σενάριο που συνυπογράφει με τον Μπριζέ, η Μαρί Ντικέρ είναι τόσο σφιχτοδεμένο που οδηγεί μαθηματικά στην επιτυχία.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης γνωστός για τη ρεαλιστική προσέγγισή του και τις βαθιές κοινωνικές του παρατηρήσεις καταφέρνει και σε αυτή την ταινία να αναδείξει τις δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων, προσφέροντας συναισθηματικά φορτισμένες στιχομυθίες για την αντοχή και την αγάπη μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Αποφεύγει παγίδες μελοδραματισμού και εστιάζει στα ουσιαστικά μίας σχέσης, μην αφήνοντας περιθώρια στον θεατή να αμφισβητήσει τη δουλειά του σε κανένα της σημείο. Από το σχόλιο του δε λείπει κι η κοινωνικό χροιά, όπως ακριβώς στο σημείο που μιλάει για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Η λεπτομέρεια έχει μεγάλη σημασία συνολικά στο έργο του Μπριζέ.

Η δύναμη του νερού οδηγεί τον Ματιέ σε μία διαδρομή εξαγνισμού των αμαρτιών. Η συνάντηση με την Άλις έμοιαζε σαν κάτι για το οποίο είχε φροντίσει μία ανώτερη δύναμη. Στον έρωτα όμως δεν υπάρχουν “συμβόλαια”. Όσο δύσκολο ήταν να συναντηθούν μαζί ξανά, τόσο εύκολο είναι οι δρόμοι τους να χωρίσουν και πάλι εξαιτίας της πολυπλοκότητας των χαρακτήρων. Αυτό είναι και το επιμύθιο του δημιουργού που θέλει να βάλει το κοινό σε ρόλο πρωταγωνιστή κι εφόσον το καταφέρνει τότε η προσπάθειά του είναι αληθινά σπουδαία. Η επιλογή της εβδομάδας και μία από τις καλύτερες του τελευταίου τριμήνου, καθώς προηγήθηκε μία περίοδος με ελάχιστα έργα να ξεχωρίζουν σε ένα δύσκολο από όλες τις απόψεις καλοκαίρι.

 

➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.