Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο κι από σήμερα στις αίθουσες. Ο Χρήστος Μασσαλάς δεν φτιάχνει ταινίες χωρίς δεύτερα μηνύματα. Χτίζει τοπία μέσα στα οποία ξεχνάς ποιος ήσουν και αρχίζεις να θυμάσαι τι είσαι (σαν μία συνεχής αναμέτρηση με ένα κάτοπτρο). Στο Killerwood κάθε δέντρο είναι ένας μάρτυρας, κάθε σιωπή ένας ψίθυρος απ’ το χώμα, κάθε βλέμμα ένας καθρέφτης που ραγίζει λίγο πριν σου δείξει την αλήθεια. 

Κάπου ανάμεσα στο “Broadway” και την επόμενη ταινία που δεν περιμένεις, ο δημιουργός επιστρέφει με ένα κινηματογραφικό άλμα που είναι ικανό να τον καθιερώσει. Το Killerwood είναι ένα φιλμ-παράδοξο: ταυτόχρονα με στοιχεία horror και αίσθηση εσωτερικής αυτοκριτικής. Πρόκειται για μία αλληγορία για την ίδια τη δημιουργία. Σαν άσκηση αυτο-παρατήρησης στον εαυτό και τον χώρο της ελληνικής παραγωγής ο Μασσαλάς σκηνοθετεί μια ταινία που δεν φοβάται να έρθει αντιμέτωπη με την κριτική. Ο Τίτος, ο πρωταγωνιστής που θέλει να γυρίσει την πρώτη ελληνική slasher movie, αποτυχάνει στο γύρισμα, στο casting, στη σχέση.  

Δεν υπάρχει δράμα, υπάρχει ένα βάρος που αχνοφαίνεται. Όχι αυτό που φωνάζει, αλλά αυτό που βαθαίνει τον ήχο της αναπνοής όταν πέφτει η κάμερα σε μια κηλίδα. Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να σου δείξει τον φόνο, έχει ως κέντρο του τον κόσμο πριν και μετά απ’ αυτόν. Το Killerwood είναι περισσότερο ένα ψυχογεωγραφικό ντοκουμέντο της σήψης που επιμένει να φορά το προσωπείο της κανονικότητας σε μία από την μητροπόλεις του κόσμου, την Αθήνα. 

Το έργο χαρακτηρίζεται από μια έντονη εικαστικότητα, υπόγειο κοινωνικό σχολιασμό και μια ιδιαίτερη ικανότητα να δημιουργεί ατμόσφαιρα που αιωρείται ανάμεσα στο πραγματικό και το υπαρξιακό. Συνδυάζει ρεαλισμό και στυλιζαρισμένο ύφος για να αναδείξει τη σύγκρουση ανάμεσα σε πραγματικότητα και επιθυμία. Ξεκινά να δημιουργεί κόσμους-μικροσύμπαντα που κυριαρχεί το περιθώριο δίχως εξιδανίκευση. 

Με την Έλσα Λεκάκου σε ρυθμό scream queen, τον Βαγγέλη Δαούση σε ρόλο που αγγίζει την καρδιά του καλλιτέχνη. Είναι η ταινία ενός σκηνοθέτης που κοιτάζει τον καθρέφτη του και αποφασίζει να γελάσει. Η φωτογραφία σου κόβει την ανάσα όχι επειδή είναι εντυπωσιακή αλλά επειδή είναι ρεαλιστική σε σημείο κυνισμού. Δεν εξωραΐζει. Παρατηρεί. Και εκεί μέσα σε μια προσωπική αφήγηση, σκάβει τον χώρο για να χωρέσει το τραύμα – όχι σαν δήλωση, αλλά σαν υπόσχεση με την ελπίδα της οριστικής επούλωσής του. Οι χαρακτήρες δε μιλούν πολύ. Όταν το κάνουν οι λέξεις κουβαλούν το βάρος όσων δεν ειπώθηκαν ποτέ. Υπάρχει ένας τρόμος που δεν υψώνει τη φωνή – ένας υπόγειος παλμός, σαν βήμα σε σκοτεινό μονοπάτι που σε ακολουθεί μέχρι τέλους. 

Το “Killerwood” παρουσιάζει ένα δάσος που αποκτά συνείδηση και στρέφεται κατά των ανθρώπων που το απειλούν, λειτουργώντας ως προειδοποίηση για τις συνέπειες της περιβαλλοντικής κατάρρευσης και της αποξένωσης του σύγχρονου ανθρώπου από τη φύση. Δεν είναι “ταινία για φόνο”. Είναι μια τοπογραφία του κακού στην καθημερινότητα. Ένα ηχηρό σύννεφο που καταπίνει κραυγές. Μια σιωπή που δεν τελειώνει με τους τίτλους τέλους. Φεύγεις απ’ την αίθουσα λίγο πιο σιωπηλός απ’ όταν μπήκες. Όχι επειδή δεν κατάλαβες, αλλά επειδή κατάλαβες πολύ περισσότερα απ’ όσα ήθελες.  

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.