Το 2021 στο Φεστιβάλ των Καννών το “Fracture” (ρήξη ή κάταγμα στα γαλλικά) της Κατρίν Κορσινί (Φεύγω, Μία αγάπη ανέφικτη, Η ομορφότερη Εποχή) κερδίζει τον Queer Φοίνικα και γίνεται η ταινία που ο Πρόεδρος της Επιτροπής Σπάικ Λι θα θυμάται για πάντα από εκείνο τη διοργάνωση. Από σήμερα αυτή η γλυκόπικρη ιστορία έρχεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Την ώρα που μαίνονται οι συγκρούσεις στους δρόμους του Παρισιού, με τα Κίτρινα Γιλέκα στο κυρίαρχο φόντο, δύο γυναίκες προσπαθούν να ισορροπήσουν στη σχέση τους.

Η Ραφαέλα και η Ζουλί δοκιμάζουν τα όρια τους. Την ώρα που μία χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό, η σχέση τους πλησιάζει στον χωρισμό. Συνολική διάβρωση. Οι ανθρώπινες σχέσεις κρύβουν πάντα ιδιαιτερότητες. Δημιουργείται ένα παζλ με βαθιά υπαρξιακό χαρακτήρα. Μία ενδελεχής ακτινογραφία των πρωταγωνιστών. Σύντομα ο Γιαν (ένας διαδηλωτής) και η νοσηλεύτρια Κιμ παίρνουν τη σκυτάλη από το ζευγάρι ως παράλληλοι ήρωες και εξελίσσονται στους κυρίαρχους ρόλους για να στηρίξουν τον πολιτικό χαρακτήρα του έργου.

Αγώνας για δικαιοσύνη, «Justice», φλόγα για επανάσταση και από την άλλη πλευρά ανάλγητες ηγεσίας που υπηρετούν ένα συγκεκριμένο δόγμα «ιδιωτικοποιήσεων». Η ταξική πάλι μαίνεται με αβέβαιο αποτέλεσμα, που συχνά οδηγεί σε ματαιότητες κι εν τέλει σε παραίτηση. Οι εικόνες από το νοσοκομείο φέρνουν στο μυαλό μας ανάλογες από το ελληνικό. Υποχρηματοδότηση, απομυθοποίηση και στο βάθος … τα συμφέροντα. Το περιεχόμενο αποκτά μάλιστα επίκαιρο χαρακτήρα για την Ελλάδα, καθώς αυτές τις ημέρες έρχεται προς ψήφιση νομοσχέδιο για το νέο Ε.Σ.Υ. στη Βουλή.

Το ερμηνευτικό εκτόπισμα της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι (Το Ανθρώπινο Κεφάλαιο, Τρελή Χαρά) και η αποκάλυψη της Αϊσατού Ντιαλό (Βραβείο Σέζαρ β΄γυνακείου ρόλου) μένουν στο μυαλό. Ένα κατηγορώ στην υπάρχουσα κατάσταση κι ένα μανιφέστο απέναντι στις προκαταλήψεις και τις ρατσιστικές αντιλήψεις. Η σύνδεση με τους πρόσφατους «Ερωτες της Ανιές» λόγω περιερχομένου αναπόφευκτη. Θεωρώ πως έναν απαλό τρόπο αγγίζει και «Το Πορτραίτο μίας Γυναίκας που Φλέγεται» της Σελίν Σιαμά, που είχε φτάσει μία ανάσα από τον Χρυσό Φοίνικα.

Όπως τονίζει η ίδια η Κορσινί πλέκει αριστοτεχνικά το προσωπικό με το πολιτικό. Ευαισθητοποιεί και ενεργοποιεί τον θεατή. Η φωτογραφία (Ζαν Λαπουάρι) δίνει έναν ντοκιμαντεριστικό, άμεσο τόνο και βοηθάει στην επίτευξη του στόχου και την μεταφορά του μηνύματος. Το λεπτό χιούμορ κι οι νότες του έρχονται να απαλύνουν το δράμα κι ως επιμύθιο μένει μία Ευρώπη βαθιά λαβωμένη με «τραυματισμένους» τους κατοίκους της να αναζητούν ελπίδα σε ένα σκηνικό χάους που συνεχώς επιτείνεται, δίχως να αφήνει περιθώρια διαφυγής από τον δαιδαλώδη λαβύρινθό του.