Η επιστροφή του Ντάρεν Αρονόφσκι μετά το “Μother” είναι ικανή να σε ταξιδέψει στον κόσμο του, να σου γνωρίσει τις αδυναμίες των ανθρώπων και στο τέλος της διαδρομής να σε συνθλίψει συναισθηματικά. Πρόκειται για ένα τόσο δυνατό έργο, βασισμένο στο θεατρικό του Σάμουελ Χάντερ που νιώθεις πως μαζί με τον πρωταγωνιστή εγκλωβίζεσαι και εσύ ως θεατής κυριολεκτικά και μεταφορά στον λαβύρινθο του ξετυλίγματος της πλοκής. Η χαραμάδα διαφυγής σε αποθαρρύνει κι αποφασίζεις να φτάσεις μέχρι την εκπλήρωση του «σκοπού».

Ο Τσάρλι είναι ένας καθηγητής που κάνει τα μαθήματά του εξ΄αποστάσεως με κλειστή κάμερα, καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να μετακινηθεί στο εκπαιδευτικό ίδρυμα που εργάζεται. Τα μεγαλύτερα προβλήματά του όμως έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των τραυμάτων που του προκάλεσαν οι επιλογές του στο παρελθόν. Οι δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων δίνονται υποδειγματικά από τον σκηνοθέτη. Κάθε σκηνή είναι μαεστρικά γραμμένη και ουσιαστικά φέρνει στην επιφάνεια τον ψυχικό κόσμο των ηρώων του μέσα από στοχευμένες στιχομυθίες.

Κατανοώντας πλήρως πως η κλεψύδρα αδειάζει απελπιστικά, ο Τσάρλι δεν έχει επιλογή από το να κλείσει τους λογαριασμούς του και να αναζητήσει «εξαγνισμό» των αμαρτιών του. Η καλή του φίλη Λιζ που τους συνδέει το ίδιο πρόσωπο, η κόρη του Έλι, η πρώην σύζυγός του και ένας νεαρός ιεροκήρυκας συνθέτουν το παζλ των ανθρώπων που επισκέπτονται τον χώρο του. Ο ίδιος αδύναμος πια, παραδομένος στην κατάθλιψη, την παχυσαρκία και τα πάθη του προσμένει το μοιραίο και προσπαθεί να περάσει λίγο χρόνο με όσους πραγματικά αγάπησε.

Πρόκειται για μία συγκλονιστική ερμηνεία σεμιναριακού επιπέδου στην μεγάλη επιστροφή του Φρέιζερ στη σκοτεινή αίθουσα. Ένας άνθρωπος τόσο ευάλωτος που πλέον το μόνο κακό που μπορεί να κάνει είναι στον ίδιο του τον εαυτό. Την ύστατη ώρα είναι ικανός όμως να παραδεχθεί τα λάθη του, να κερδίσει την εσωτερική μάχη και να «πατήσει ξανά στα πόδια» του. Όταν το καταφέρει φτάνει η στιγμή της λύτρωσης της ψυχής του και ξεκινάει ένα νέο ταξίδι.

Το επιτηδευμένο φινάλε αποτελεί ίσως την καλύτερη σκηνή της φετινής κινηματογραφικής σεζόν και μένει για καιρό στο μυαλό του θεατή. “Η Φάλαινα” είναι μία ταινία που πρέπει να παρακολουθήσεις με κομμένη την ανάσα, με τις κεραίες ανοιχτές. Ο πόνος, η απαξίωση, η μοναξιά, ο συναισθηματικός ευνουχισμός, η τιμωρία. Θέλοντας και μη υπάρχει μία έμμεση επίκληση στο θυμικό, χωρίς διδακτισμούς. Μένει ένα πουλί στο παράθυρο να καλεί ξανά στη ζωή, ο χρόνος όμως έχει λιγοστέψει απελπιστικά ….