Η γενοκτονία που έχει λάβει προσωρινή παύση στη Γάζα δεν μπορεί να αφήνει κανέναν μας αμέτοχο. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Όπως κάποτε δεν τραβούσαν την κουρτίνα για το ολοκαύτωμα τώρα δε συγκινούμαστε μπροστά στο χαμό άμαχων μεταξύ των οποίων 20.000 παιδιών σαν τη Χιντ. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές η τέχνη έχει χρέος να μας φέρει αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας, να μας κάνει να νιώσουμε άβολα και να αναλογιστούμε πως η ιστορία γράφεται με εμάς απόντες. Θα το ανεχτούμε; Η απάντηση είναι πολύ προσωπική υπόθεση για τον καθένα. Η ταινία της Κάουτερ Μπεν Χανία έκανε πρεμιέρα στη Βενετία και είναι για όσους ακόμα τολμάμε να αισθανόμαστε ο Χρυσός Λέοντας, παρ΄ότι έφυγε με το μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.
Ένα εξαιρετικό υβρίδιο ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, ίσως το κορυφαίο της δεκαετίας αναπτύσσεται για 90΄ μπροστά στα μάτια μας. Θέλουμε να βοηθήσουμε όπως ο “θείος Ομάρ”, αλλά είμαστε καθηλωμένοι απλά σε μία καρέκλα στον κινηματογράφο. Το αίμα παγώνει. Ο εγκέφαλος δυσκολεύεται να επεξεργαστεί τη αδυναμία του ανθρώπινου είδους που τεχνολογικά φτάσει στο απόγειό του, αλλά η αξία της ζωής καθημερινά εκπίπτει. Κάποτε είχαμε μεγάλες συγκεντρώσεις για τη μονάδα, για τον ευάλωτο, για τον αδύναμο, σήμερα έχουμε χαθεί στη μετάφραση της ατομικής ευθύνης που έβγαλε όλους τους φόβους και τον εγωισμό μας στη χειρότερή τους μορφή.
Η πρόταση της Τυνησίας για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας θέλει να ευαισθητοποιήσει, να κινητοποιήσει, προκαλεί ανατριχίλα, αλλά δεν πρέπει να ξεχαστεί. Μία αληθινή ιστορία που γνωρίζουμε το τέλος της, αλλά η δημιουργός το κάνει εξαιρετικό ντοκιμαντεριστικά. Βιώνουμε το ψυχολογικό θρίλερ με τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανοιχτά ακρόαση με τη Χουάνα. Η μικρή Χιντ εκλιπαρεί, ικετεύει, αντιλαμβάνεται. Από σπόντα γλίτωσε την απευθείας εκτέλεση και βιώνει έναν αργό θάνατο. Η ανάλγητη γραφειοκρατία είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον θάνατό της κι όταν δίνεται το πράσινο φως …
Μία απεγνωσμένη προσπάθεια που ο ισραηλινός στρατός αρνείται να συναισθανθεί και να κερδίσει έστω στιγμιαία επικοινωνιακά. Η ηθική κι οι αισθήσεις έχουν χαθεί. Κτήνη λειτουργούν μονάδα με το ένστικτο. Δεν έχουν ενδοιασμούς, σαν να παίζουν απλά ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Η συμβολή των Τζόναθαν Γκλέιζερ, Μπραντ Πιτ, Χόακιν Φοίνιξ και Αλφόνσο Κουαρόν σε αυτήν την παραγωγή ήταν καθοριστική. Αντιλήφθηκαν όλα τα παραπάνω. Δήλωσαν παρών και δε φοβήθηκαν την κριτική. Για κακή μας τύχη οι ιστορίες πολέμου και ειδικά οι ιστορίες που αφορούν τη Γάζα δεν έχουν happy end. Μπορεί αρκετοί να μιλούν και να γράφουν για την “κακή Χαμάς”, αυτή είναι όμως μονάχα η επιφάνεια των πραγμάτων.
Η αληθινή ιστορία της Χιντ, ενός κοριτσιού 6 ετών που βίωσε τον απόλυτο εφιάλτη θα μας ακολουθεί για πάντα. Δεν είναι μία ταινία τεκμηρίωσης, αλλά μία μαρτυρία για τον κόσμο των τεράστιων αντιθέσεων στον οποίο ζούμε. Αξίζει να τιμηθεί όπου διαγωνίζεται και να ταξιδέψει στον χρόνο. Η ιδανική συνθήκη είναι να την παρακολούθησε στον κινηματογράφο και να αντιληφθείτε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη δίνη για το ανθρώπινο είδος από τον πόλεμο. Η ειρήνη είναι η μεγαλύτερη αξία για την οποία αξίζει να αγωνιζόμαστε, να γράφουμε, να συζητάμε και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
