Ο “Θρίαμβος” του Εμμανουέλ Κουρκόλ μου είχε κεντρίσει την προσοχή στα χρόνια της πανδημίας. “To 1985 στη Σουηδία (πού αλλού;!) ο Γιαν Γιένσον ανεβάζει στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κούμλα το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμουελ Μπέκετ. Ο σκηνοθέτης κερδίζει την εύνοια της διοίκησης του σωφρονιστικού ιδρύματος και ξεκινάει μία ιδιόμορφη περιοδεία στη χώρα. Στην πρεμιέρα που είναι προγραμματισμένη στο Γκέτεμποργκ οργανώνεται μία υποδειγματική απόδραση”. Αυτή τη φορά επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη με την “Ορχήστρα του Αδελφού μου” θέλοντας να διηγηθεί μία ακόμα ευαίσθητη ιστορία που ξεκίνησε το ταξίδι της από τις Κάννες και κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Σαν Σεμπαστιάν. Xαρακτηριστικό είναι επίσης πως στις γαλλικές αίθουσες έκανε 2.500.000 εισιτήρια.
Ένας καταξιωμένος μαέστρος διεθνούς φήμης έρχεται αντιμέτωπος με αλυσιδωτά σοκ που αφορούν την προσωπική του ζωή. Αρχικά ένα πρόβλημα υγείας που τον οδηγεί σε ένα υπαρξιακό αίνιγμα, καθώς αντιλαμβάνεται πως πολλά πράγματα στη ζωή του δεν ήταν όπως είχε μάθει πως είναι … Ξεκινάει ένας μαραθώνιος σε διπλό ταμπλό. Η διαδρομή φέρνει την ένωση δύο αδελφών που μόνο εύκολη διαδικασία δεν είναι με τον τρόπο που ο ένας μπαίνει στη ζωή του άλλου. Aπαιτούνται ειδικοί χειρισμοί, υπομονή κι επιμονή. Δεν είναι όμως μόνο η σχέση, αλλά κι η συσχέτιση με το θέμα υγείας υψίστης σημασίας. Αυτά παντρεύει εξαιρετικά ο σκηνοθέτης.
Από τη φυλακή ως φυσικό τοπίο, στη φυλακή της ψυχής που πρέπει να σπάσει τα δεσμά της και να ελευθερωθεί. Καταλύτης προς αυτήν την κατεύθυνση η τεράστια δύναμη της μουσικής που έχει τη μοναδική ικανότητα να γαληνεύει τα πλήθη, να ηρεμεί τον νου, να ευφραίνει την καρδιά και να αποσυμπιέζει τον εγκέφαλο και κατ΄επέκταση να ενεργοποιηθεί τις αισθήσεις. Ο Κουρκόλ παίζει αυτό το παιχνίδι με μεγάλη επιτυχία. Τιμπό και Τζίμι από δύο “άγνωστοι” θα καταλάβουν την αξία της αδελφικότητας και του πόσα μπορείς να μοιραστείς, ακόμα και τα χρόνια που χάθηκαν στη διαδρομή.
Ενώ το ζήτημα που πραγματεύεται σε όλα τα επίπεδα είναι σύνθετο, ο δημιουργός καταφέρνει να εντάξει και το κωμικό στοιχείο στο ξεδίπλωμα της πλοκής τους δείχνοντας τη σπάνια ικανότητά του να μεταφέρει τις γλυκόπικρες συνθήκες της ίδιας της ζωής στη μεγάλη οθόνη. Σημαντικό μερίδιο επιτυχίας έχει το πρωταγωνιστικό δίδυμο με τους Μπενζαμίν Λαβέρν και Πιερ Λοτάν να αποδίδουν εξαιρετικά. Η περιπέτεια της μεταμόσχευσης κρύβει βαθιά μέσα της την ένωση. Ο δότης δίνει ζωή στον παθόντα και ο κύκλος συνεχίζεται …
Με την επιλογή να μη μείνει στην επιφάνεια των πραγμάτων ο σκηνοθέτης δείχνει τη δύναμή του στο να συνθέτει σύμπαντα. Το έργο του έρχεται να συναντήσεις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Η αλληλεπίδραση δίνει πνοή κυριολεκτική και μεταφορική και στα δύο αδέλφια. Συγκινεί, ευαισθητοποιεί και φέρνει τον θεατή σε ρόλο πρωταγωνιστή. Είτε “υιοθετήσει” κανείς τον ρόλο του Τιμπό, είτε αυτόν του Τζίμι πρέπει να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να αποφασίσει πως θα έπραττε σε μία ανάλογη συνθήκη. Μία ιστορία που δεν έχει εύκολες απαντήσεις και κινητοποιεί τη σκέψη, προκειμένου να παράγει τη δράση.
Μετά τη βράβευση του για την “Καλύτερη Κωμωδία” από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία για τον “Θρίαμβο”, ο Κουρκόλ δείχνει πως πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Το χιούμορ συναντάει το δράμα και έχει τη δύναμη να του δημιουργήσει πόρους αναπνοής. Με ενδιαφέρον θα περιμένουμε την επόμενη δουλειά του. Μένει να φανεί αν θα επιλέξει ένα κατ΄εξοχήν κοινωνικό φιλμ ή θα έχει πάντα τις κωμικές νότες μέσα από μία άμυνας στις “νόσους” της εποχής. Αυτό που μένει από την “Ορχήστρα” είναι ένα χαμόγελο, καθώς αποχωρούμε από τη σκοτεινή αίθουσα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Η ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης εξαρτάται τελικά από μικρές λεπτομέρειες κι η αλήθεια από την οπτική που θα “διαβάσουμε” τα γεγονότα.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
