«Mediterranea» και «Α Ciambra» (με εκτελεστικό παραγωγό τον Μάρτιν Σκορσέζε) καθιέρωσαν τον Γιόνας Καρπινιάνο ως σκηνοθέτη. Ο Ιταλός που ζει μεταξύ της πατρίδας του και της Νέας Υόρκης με το νέο του έργο παραδίδει τη σκυτάλη από τους νεαρούς Αφρικανούς και τον ατίθασο Ρομά σε ένα κορίτσι. Αυτό μπαίνει στην τελική ευθεία και δείχνει ικανό να κόψει πρώτο το νήμα. Καλύτερη Ταινία στο 15νθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες, τιμητική διάκριση από το Variety (Breakout Star of the Year) και David DJ Donatello γυναικείας ερμηνείας για την πρωταγωνίστριά μας.
Η Κιάρα τρέχει στο γυμναστήριο. Από την πρώτη σκηνή νιώθουμε μία αίσθηση εγκλωβισμού λόγω του κλειστού χώρου. Ανήμερα των γενεθλίων της αδελφής της Καρμέλα, η οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με μία σκληρή πραγματικότητα. Η ζωή της τις επόμενες ώρες θα αλλάξει. Στον Νότο της Ιταλίας το οργανωμένο έγκλημα ανθεί. Ο σκηνοθέτης με έξυπνο τρόπο ακολουθεί τη διαδρομή της μαθήτριας και προσπαθεί να δείξει μέσα από τον φακό του τις συνέπειες και τον αντίκτυπο που έχει αυτή η δράση στο περιβάλλον των εγκληματιών. Σπουδαίο κοινωνικοπολιτικό σινεμά, που έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες.
Για μία 15χρονη ψυχή το σοκ είναι μεγάλο. Η παρόρμηση την οδηγεί στα άκρα. Άγνοια κινδύνου. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Αναζητά απεγνωσμένα τον πατέρα της, προκειμένου να μάθει την μία και μοναδική αλήθεια από τον ίδιο. Δεν έχει ανάγκη να ακούσει κανέναν άλλον. Συνεχώς «ρουφάει» το iqos, όπως κι όλοι γύρω της. Το κάπνισμα έχει δώσει τη θέση του σε αυτή την μορφή. Ο Καρπινιάνο σκιαγραφεί μαεστρικά τον ψυχικό της κόσμο και τις συνεχείς μεταπτώσεις που προκύπτουν. Στη μοναχική της πορεία δεν υπάρχει κανένας σύμμαχος. Τα ηθικά διλήμματα συνεχή, ωστόσο είναι αποφασισμένη να φτάσει στην πηγή με κάθε κόστος.
Ο συνθέτης Νταν Ρομέρ (Λούκα, Μυθικά Πλάσματα του Νότου) κι ο σκηνοθέτης-συνθέτης Μπεν Ζάιτλιν χρωματίζουν μουσικά την ταινία. Η Σουάμι Ρατόλο μας αποκαλύπτεται και το αστέρι της μοιάζει ικανό να λάμπει για χρόνια. Ακόμα κι όταν οδηγηθεί στο τέλος (σκόπο), ακόμα κι όταν αντικρίσει με τα μάτια της το θέαμα αρνείται να αποδεχθεί και να συμβιβαστεί την καταβύθιση στον πυθμένα του κοινωνικού ιστού. Λέει όχι στην υιοθέτηση ενός κυκεώνα αμαρτιών που δεν αντέχει να κουβαλήσει ως προσωπικό της σταυρό. Η παιδική της αθωότητα, η επώδυνη ενηλικίωση και η γυναικεία χειραφέτηση σε στάδια με έμφαση στη λεπτομέρεια.
Σκληρός ρεαλισμός, «αυτοί το λένε εμπόριο ναρκωτικών, εμείς επιβίωση». Παραδοχή αναλώσιμου ρόλου, «ο μεγάλος ποτέ δε λερώνει τα χέρια του» κι η διαφθορά που συνεχώς ανακυκλώνει τους απόκληρους μέσα στη δική της χωματερή. Εκεί που μοιάζει πως δεν υπάρχει διαφυγή, γίνεται η έκπληξη. Μία ανατροπή που έχει ανάγκη ο θεατής. Αποτελεί ένα σωσίβιο κι αναδεικνύει τον δυναμισμό της Κιάρα. Έχει πετάξει πια τα ακουστικά. Βγαίνει σε εξωτερικό χώρο και ξεκινάει να τρέχει. Η ιδανική ψυχοθεραπεία για να ξεχάσουμε όλα μας τα προβλήματα.
