Ο λόγος για την ταινία λήξης του φετινού Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και στην τελικά πεντάδα του Oscar Διεθνούς. Ένα συγκινητικό πορτραίτο μιας επώδυνης διαδρομής που ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες, ωστόσο γρήγορα οι αυταπάτες διαλύονται σαν ο αέρας να φύσηξε και να διέλυσε τα όνειρα των παιδιών. Μετά το «Girl», ο 31χρονος δημιουργός Λούκας Ντοντ έρχεται και πάλι αντιμέτωπος με το τρίπτυχο αποδοχή – απώλεια – συμπερίληψη. Αποφασισμένος να δώσει πειστικές απαντήσεις και να διεγείρει τα συναισθήματα και να προκαλέσει συγκίνηση – ευαισθητοποίηση.
Δύο αθώες ψυχές τρέχουν, παίζουν, απολαμβάνουν τη φύση ξέγνοιαστες. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Δεν έχουν ενδοιασμούς, δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις. Βιώνουν την απόλυτη ελευθερία. Η μουσική έρχεται ως το κατάλληλο συμπλήρωμα. Μία αποθέωση της ίδιας της ζωής μακριά από συμβατικές επιταγές. Μεγαλώνοντας όμως οι δύο έφηβοι έρχονται αντιμέτωποι με ομοφοβικά σχόλια. Όπως είναι φυσικό Λεό και Ρεμί δεν έχουν τις ίδιες άμυνες και αντανακλαστικά. Ο ένας από τους δύο θα λυγίσει. Η πορεία της σχέσης τους περνάει από χιλιάδες κύματα. Τίποτα όμως δε θα είναι όπως πριν, καθώς η αμφιβολία κι οι δεύτερες σκέψεις έχουν «δηλητηριάσει» την αγνότητα.
Η αγάπη σε πολλαπλά επίπεδα, το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον κι από την άλλη «τι θα πει ο κόσμος», η ευθύνη και οι συνέπειες. Ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών του. Κάνει μία βαθιά ανασκαφή στα ενδότερά τους και προσπαθεί να δείξει στον θεατή, όσα δεν πρόκειται να ακουστούν σε κανένα σημείο του έργου. Εκεί κρύβεται ένας αξιοσημείωτος πλούτος και μία σειρά από τραύματα. Ο σεβασμός στα δικαιώματα των ανθρώπων τίθεται στην πρώτη γραμμή. Τα περιθώρια ευελιξίας και ελιγμών λόγω της ηλικίας και της ανωριμότητας δεν είναι μεγάλα. Ένα τόσο μεγάλο σοκ είναι δυνατό να διαλύσει όσα δένουν δύο ανθρώπους για χρόνια.
Ερμηνευτικά αποκάλυψη αποτελεί ο Ιντέν Νταμπρίν που παρά το νεαρό της ηλικίας του έφτασε να διεκδικεί με αξιώσεις το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Πλάι του ο Γκουστάβ Ντεβέλ και σαν μία ομπρέλα προστασίας η Σμιλ Ντεκέν. Μία σπουδαία ιστορία. Ένας ύμνος στη φιλία και ένα ταξίδι στην εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, που πρέπει να αποτελέσει οδηγό και μάθημα. Δε θα ήταν υπερβολή μάλιστα να πούμε, πως καλό θα ήταν να διδάσκεται στα σχολεία στο πλαίσιο μίας «κοινωνικής» μόρφωσης προς την κατεύθυνση της αποδοχής της διαφορετικότητας και της διαχείρισης ανάλογων περιστατικών με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Ευχή μας να κόψει πρώτη το νήμα και να κερδίσει το Χρυσό Αγαλματίδιο σε λίγες ημέρες.
