Ο Λανγκ έχει μόλις αποφυλακιστεί. Έχει πάρει το “πτυχίο από το κολλέγιο” μετά από μία δεκαετία κάθειρξης και θα έρθει αντιμέτωπος με ένα απροσδόκητο γεγονός επιστρέφοντας στην επαρχία της Κίνας. Για καλή του τύχη θα μείνει στη ζωή και θα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει έναν νέο κόσμο, τον οποίο πιθανότατα δε φανταζόταν σε καμία περίπτωση πίσω από τα κάγκελα. Η αλήθεια είναι πως εκείνο το διάστημα παραμένει θολό. Η σκηνοθεσία του Γκουάν Χον και η έμμεση συνάντηση με τον Ζία Ζάνγκε που έχει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους μας φέρνει στο μυαλό τη δύναμη της ένωσης στον Πολιτισμό. Πρώτο Βραβείο στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα” στις Κάννες.
Μεταφορά στο 2008 και την Ολυμπιάδα που για τους λίγους έγινε διαβατήριο ανέλιξης. «Ζήσε το όνειρο» ήταν το σύνθημα. Η πλειοψηφία όμως βγήκε λαβωμένη. Ιδιαίτερα στην επαρχία ακολουθείται μία επιχείρηση “σκούπα” για να καλύψει τα κακώς κείμενα. Η πειθαρχία του κινεζικού λαού αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα. Για τον Λανγκ όλα αυτά μοιάζουν ξένα. Μετά τον εγκλεισμό του, αναζητά σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Δυσκολεύεται να συμβιβαστεί, να μπει σε καλούπια, να πει και πάλι… ναι, σκύβοντας το κεφάλι. Παράλληλα απειλείται η ζωή του, αλλά δε δείχνει να φοβάται. Το έχει δουλέψει και προχωρά περήφανα κοιτάζοντας μπροστά.
Η αδυναμία επαφής και επανένταξης δεν τον πτοεί. Αναζητεί δρόμους και διεξόδους. Ψάχνει ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Ένας “αδέσποτος” άνθρωπος, όσο αδόκιμος κι αν μοιάζει ο όρος. Μία πόλη σε συνθήκη κατεδάφισης κάνει την προβολή της μέσα από τη ψυχοσύνθεση του Λανγκ που επιστρέφει, αλλά αδυνατεί να νιώσει το αίσθημα του ανήκειν. Ο Έντι Πενγκ σε μία ερμηνεία ζωής σωματικοποιεί σε απόλυτο βαθμό τον ρόλο του. Οι κινήσεις, οι παύσεις, οι σιωπές του είναι όλα μετρημένα εξαιρετικά, ώστε να αποδώσει το αδιέξοδο που ήσυχα χωρίς κραυγές και κορώνες βιώνει.
Με την ελευθέρωση των ζώων από τον ζωολογικό κήπο δίνεται ένα δυνατό μήνυμα για τη νίκη της Φύσης. Ο Homo Deus είναι τόσο αδύναμος να ελέγξει το μεγαλείο της. Αυτό μας δείχνει εμφατικά ο δημιουργός. Η έρημος Γκόμπι γίνεται μία συναισθηματική φυλακή και για τον καθένα υπάρχει μόνο ένα κλειδί απόδρασης. Η φωτογραφία του Γκάο Γουέιζε επιτείνει ακριβώς αυτήν την αίσθηση. Διαρκείς συμβολισμοί που το ευκολότερο είναι να οδηγήσουν στην παραίτηση κι όμως υπάρχει πάντα χαραμάδα φωτός κι ελπίδας. Μέσα από τα μεγαλύτερα σκοτάδια, αναγεννάται πάνω στις στάχτες κάτι νέο.
Άνθρωποι συντετριμμένοι το ρίχνουν στο αλκοόλ για να νικήσουν την κατάθλιψη. Αναπτύσσεται σε αυτό το φόντο μία διττή παραβολή. Η πρώτη αφορά τη σχέση ανθρώπου-σκύλου και η δεύτερη αυτή του πατέρα με τον γιο. Κοινός παρονομαστής ο Λανγκ. Με ψυχραιμία, με πραότητα, με ηρεμία. Το “Hey You” των Pink Floyd έρχεται να του θυμίσει ποιος υπήρξε στο παρελθόν και να μας απογειώσει, καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικό, διαχρονικό τραγούδι. Ο φαύλος κύκλος καταστροφής ανήκει στο παρελθόν, η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής αναπτύσσεται υποδειγματικά. Μία επώδυνη διαδρομή βρίσκει στην άκρη του τούνελ την πολυπόθητη λύτρωση. Η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία, αρκεί να βρεθεί πραγματικά ο λόγος που θα μπορεί ο καθένας μας να αφεθεί και να οδηγηθεί στην ηρεμία και την προσωπική του γαλήνη.
Ένα φιλμ που αναβλύζει ρομαντισμό. Δίνει μία αίσθηση πως το καλό μένει ζωντανό μέσα στη βιαιότητα της καθημερινότητας και στο τέλος θα νικήσει. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως ο πρωταγωνιστής αμέσως μετά τα γυρίσματα υιοθέτησε στα αλήθεια τον σκύλο που τόσο είχαν δεθεί κι ακριβώς σε αυτό το σημείο έρχεται η ίδια η ζωής και συναντάει την Τέχνη, συμπλέκονται κι αλληλεπιδρούν και πηγαίνουν τους ανθρώπους ένα βήμα μπροστά. Αντιλαμβανόμαστε πως τα καθημερινά, που δεν είναι καθόλου μικρά έχουν σημασία κι είναι ικανά να μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη επανεκκίνηση που θα μας τα “καύσιμα” να συνεχίσουμε στον στίβο της ζωής.
