Ο Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ (“Μικρό Νησί”) επιστρέφει με μία καθ΄όλα επίκαιρη ταινία, καθώς οι Ισπανοί βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομματικών σχηματισμών, ώστε να προκύψει κυβέρνηση συνασπισμού. Η Τέχνη έρχεται να μας θυμίσει τις πιο σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος και να δώσει το δικό της μήνυμα ελευθερίας με τα πουλιά να πετούν ελεύθερα στον ουρανό. Άλλωστε η ίδια η ιστορία έχει δείξει πως άνθρωποι θυσιάστηκαν για τις αξίες και τα ιδανικά της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης. Προς τιμήν τους οφείλουμε να συνεχίσουμε την παράδοση και τον αγώνα για να παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο στις επόμενες γενιές.

Βαρκέλωνη 1976, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο που τόσα δεινά προξένησε στον τόπο. Ο νεαρός Μανουέλ εγκλωβίζεται σε μία πλεκτάνη και φυλακίζεται. Ο εργοδότης του τον έχει “τυλίξει” σε μία κόλα χαρτί. Μάταια αναζητά το δίκιο του και προσμένει τη στιγμή της δίκης που θα τον οδηγήσει στην επιστροφή στην πραγματικότητα. Θολό τοπίο και συνεχείς αναβολές. Από “τουρίστας” γίνεται κομμάτι της κοινωνίας της φυλακής όσο περνάει ο καιρός. Αντιλαμβάνεται τους συσχετισμούς και καλείται να συμμαχήσει για να καταφέρει να μείνει ζωντανός. Στη διαδρομή του θα αντιμετωπίσει κάθε μορφής βία, θα χάσει ανθρώπους που ένιωσε φίλους και συντρόφους. Η γη θα υποχωρήσει κάτω από τα πόδια του αρκετές φορές κι ακόμα περισσότερες θα φλερτάρει με τον θάνατο εξαιτίας της ανήσυχης του φύσης.

Ονειρεύεται τον κόσμο έξω από το κελί. Κάνει τιτάνια προσπάθεια να μη λυγίσει και παραιτηθεί. Είναι ένας νέος 30 ετών. Μοναδική του σύμμαχος η Λουθία που αγνοεί κάθε κοινωνική επιταγή και τον θέλει στο πλευρό της, ακόμα κι αν χρειαστεί να δει το χειρότερό του πρόσωπο. Το αίτημα για αμνηστία είναι αδύνατον να εισακουστεί στα ανώτερα κλιμάκια. Ένας ένας οι υποκινητές των δράσεων αντίστασης “εξαφανίζονται” κι ελλοχεύει ο καθημερινά ο φόβος για το ποιος θα είναι ο επόμενος. Ο πρωταγωνιστής μας ανήκει στους τυχερούς που παραμένουν στην αρένα και μάχονται κόντρα στα θηρία. Έχει ανάγκη να επικοινωνήσει, να ηγηθεί, να συγκροτήσει ένα μέτωπο που θα τον κρατήσει ακμαίο στις επάλξεις.

Μέσα από τον κινηματογράφο του κοινωνικού ρεαλισμού ο σκηνοθέτης επιλέγει συνειδητά να μας θυμίσει πραγματικά γεγονότα μιας εποχής που έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα ακόμα και τη σημερινή γενιά. Υμνεί τη φιλία μέσα από δαιδαλώδεις διακυμάνσεις και δοκιμασίες. «Αυτή η χώρα είναι για τα παιδιά των αφεντικών».  Η ματαιότητα κάθε πράξης αντίστασης και ο μονόδρομος μίας διττής απόδρασης. Ως λύτρωση της ψυχής και ως ένα τέλος σε ένα αστυνομικό θρίλερ που ξετυλίγεται με μεγάλη έμφαση στον κλειστό χώρο, τα αφοπλιστικά πλάνα και τα σκηνικά. Αποτελεί σχεδόν πιστή απεικόνισης, όπως σημείωσαν αρκετοί άνθρωποι που παρακολούθησαν το έργο κι ήταν μάρτυρες των γεγονότων από τα μέσα της δεκαετίας του 70’.

Ένα σύνθετο σύστημα εξουσίας ξετυλίγεται μπροστά μας. Τα κομμάτια του είναι ικανά να κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν τις σχέσεις υποτέλειας που έχουν διαμορφώσει. Μπορεί η Δημοκρατία να επιστρέφει, ωστόσο τα γρανάζια της προηγούμενης εποχής προσπαθούν να κρατήσουν τους ρόλους τους τραυματίζοντας τις ψυχές των συνανθρώπων τους. Όσο οι δικηγόροι και τα κανάλια είναι παρόντες όλοι συζητούν και διαπραγματεύονται με χαμόγελο. Μόλις όμως τα φώτα σβήσουν οι κανόνες αλλάζουν και επικρατεί ο νόμος του ισχυρού χωρίς περιστροφές και περιθώρια διαφυγής. Οι φυλακισμένοι έχουν μάθει να αντέχουν.

Πολυεπίπεδο πολιτικό δράμα που ο θεατής θα δυσκολευτεί να ξεχάσει. Από τις ταινίες που θα μείνουν στην μνήμη του το φετινό καλοκαίρι. Κέρδισε μάλιστα και 5 Goya, τα Βραβεία της Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μία ακόμα επιλογή που σηματοδοτεί την άνοδο του σινεμά της χώρας της Ιβηρικής που δίνει το δικό του στίγμα και προσπαθεί να ανταγωνιστεί κορυφαίες διεθνείς παραγωγές με τον χαρακτήρα που διαμορφώνει χρόνο τον χρόνο.