Υπάρχουν ταινίες που δεν τις βλέπεις για την κινηματογραφική τους αρτιότητα, ούτε για να ανακαλύψεις νέες αφηγηματικές φόρμες, αλλά γιατί είναι κομμάτι μιας συλλογικής μνήμης, μιας χαζοχαρούμενης, απρόβλεπτης διασκέδασης που μοιράζεσαι με φίλους, ποπ κορν και γέλια. Μια τέτοια ήταν το Happy Gilmore του 1996. Μια κωμωδία που έβαλε τον Άνταμ Σάντλερ στο πάνθεον της ποπ κουλτούρας με έναν ρόλο που ταίριαζε γάντι στη σπινταριστή του ενέργεια: έναν αποτυχημένο παίχτη χόκεϊ που γίνεται κατά λάθος, σταρ του γκολφ. 

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, το Happy Gilmore 2 έρχεται να δοκιμάσει τα όρια της νοσταλγίας στο Netflix. Η ερώτηση είναι πάντα η ίδια σε τέτοιες περιπτώσεις: μπορείς να ξαναγυρίσεις σε έναν χαρακτήρα που γεννήθηκε μέσα σε μια εποχή, σε ένα συγκεκριμένο χιούμορ χωρίς να δείχνει ξένος στο σήμερα;

Ο Χάπι είναι πλέον πενηντάρης. Οι μέρες των εξωφρενικών drive και των άγριων μπουνιών στα τουρνουά γκολφ έχουν περάσει. Ζει μια πιο ήσυχη ζωή, αν και η οργή του παραμένει στα κόκκινα, σαν ηφαίστειο που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εκραγεί. Ένα νέο σκάνδαλο αναδύεται στον κόσμο του γκολφ, ένας αλαζόνας νεαρός πρωταθλητής που εκπροσωπεί όλα όσα μισεί ο Χάπι (πλούτος, επιδειξιομανία, περιφρόνηση για τον απλό κόσμο) τον αναγκάζει να επιστρέψει. 

Από εκεί και πέρα το σενάριο ακολουθεί γνώριμα μονοπάτια: εκπαιδεύσεις, αποτυχίες, επανεκκίνηση, μεγάλος τελικός. Στην πορεία όμως βρίσκουμε και μικρές πινελιές που προσπαθούν να φέρουν την ιστορία στο σήμερα: αναφορές στα social media, στη “μαρκετίστικη” διάσταση του αθλητισμού, στη νοσταλγία των θαυμαστών που βλέπουν τον Χάπι σαν μια παλιά ροκ φιγούρα. 

Ο Σάντλερ είναι το άλφα και το ωμέγα της ταινίας. Αν δεν μπορεί να υποστηρίξει ξανά τον Χάπι, όλα καταρρέουν και το περίεργο είναι ότι τα καταφέρνει. Όχι γιατί είναι ο ίδιος στα 50 όπως ήταν στα 30, αλλά γιατί παίζει πάνω στη φθορά, στη μνήμη, στην αμηχανία του χρόνου. Ο Χάπι δεν είναι πια το “τρελό παιδί” που σκορπάει φόβο στους αντιπάλους του. Είναι ένας τύπος που ξέρει ότι έχει μεγαλώσει, που βλέπει το σώμα του να τον προδίδει, αλλά δεν έχει χάσει την ψυχή του. Ο Σάντλερ αφήνει χώρο στην κωμωδία να ακουμπήσει στην αυτοειρωνεία κι αυτό είναι που κάνει ξεχωριστό το φιλμ. 

Η ταινία κερδίζει πόντους από τις επιστροφές γνώριμων προσώπων, αλλά και μερικές καλοδουλεμένες καινούριες παρουσίες. Ο Κρίστοφερ ΜακΝτόναλντ ξαναφορά το κοστούμι του Σούτερ ΜακΓκάβιν, αυτή τη φορά με μια δόση παραίτησης και πικρίας της θρυλικής του φιγούρας. Οι στιγμές του με τον Σάντλερ είναι οι πιο απολαυστικές: σαν δύο γέροι ροκ σταρ που παίζουν ξανά το ίδιο τραγούδι, αλλά με περισσότερο βάθος. 

Από την άλλη, ο νεαρός “αντίπαλος” ένα κράμα YouTube σταρ και αθλητή-διαφημιστή φέρνει την απαραίτητη δόση εκνευρισμού. Δεν είναι μένει στη μνήμη όσο οι παλιοί, αλλά λειτουργεί ως καθρέφτης της εποχής: γκολφ ως περιεχόμενο για TikTok, όχι ως άθλημα. 

Εδώ θα κριθεί η ταινία για πολλούς. Το χιούμορ του 1996 δεν είναι το ίδιο με το χιούμορ του 2025. Οι φάρσες, οι υπερβολικές εκρήξεις, το σλάπστικ έχουν διαφορετικό βάρος σήμερα. Ο Γκίλμορ 2 προσπαθεί να κρατήσει κάτι από την τρέλα του πρωτότυπου, αλλά προσθέτει και δόσεις αυτοσαρκασμού. Ο Σάντλερ και οι σεναριογράφοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κάνουν ακριβώς τα ίδια αστεία, οπότε συχνά παίζουν με την ίδια την ιδέα του sequel. «Ποιος θέλει να δει έναν πενηντάρη να ξαναπαίζει;» ρωτάει κάποια στιγμή ένας χαρακτήρας κι όλο το κοινό γελάει, γιατί ξέρει την απάντηση: εμείς. 

Το Happy Gilmore 2 δεν είναι αριστούργημα. Ούτε προσπαθεί να είναι. Είναι μια ταινία που ξέρει πολύ καλά τι αντιπροσωπεύει: ένα ταξίδι πίσω σε μια εποχή που οι κωμωδίες ήταν πιο αθώες, πιο “χαζές” ίσως, αλλά και πιο άμεσες. Το βλέπεις και γελάς, και κάπου εκεί θυμάσαι ότι η χαρά του σινεμά δεν είναι πάντα η καινοτομία, αλλά και η επιστροφή σε κάτι γνώριμο, σε μια παρέα που δεν περίμενες να ξαναδείς. 

Ο Σάντλερ με όλα τα ελαττώματά του, με το χοντροκομμένο χιούμορ του παραμένει μια φιγούρα που ξέρει να μιλά στην καρδιά των θεατών και ο Χάπι Γκίλμορ με την ατσούμπαλη οργή του είναι ακόμη εδώ για να μας θυμίσει ότι η ζωή και το γκολφ είναι πιο διασκεδαστικά όταν δεν τα παίρνουμε στα σοβαρά.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.