Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Μπορίς Λοζκίν παντρεύει ιδανικά την τεκμηρίωση με τη μυθοπλασία. Μία ιδέα που πριν περάσει στην υλοποίησή της κρύβει πίσω της πολλές ώρες δουλειάς του δημιουργού, που συνειδητά επέλεξε να διεισδύσει στον κόσμο των μεταναστών. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στους περισσότερους γνωστά, σημαντικότερο όλων όμως το ραντεβού με την “υπηρεσία ασύλου”. Κάθε λάθος κοστίζει κι οι συνέπειες ισοδυναμούν με την ματαίωση του ονείρου και την επιστροφή στη χώρα από την οποία προέρχεται ο καθένας και στην προκειμένη περίπτωση, τη Γουϊνέα. 

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών το 2024, όπου κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στην ενότητα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Αμπού Σανγκάρε. Πανελλήνια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, στη συνέχεια ο πρωταγωνιστής Αμπού Σανγκαρέ, τιμήθηκε με το βραβείο α΄ανδρικού ρόλου από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, 4 βραβεία Σεζάρ, ενώ το έργο τιμήθηκε ως το καλύτερο του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ. Όλα αυτά μαρτυρούν πως τον αντίκτυπο που έχει το περιεχόμενο σε όσους ακόμα μπορούν να ευαισθητοποιηθούν και να σεβαστούν τον συνάνθρωπο. Κόπωση, εξάντληση, πόνος, άγχος για τους αόρατους ανθρώπους που απλά μεταφέρουν και προσφέρουν μία υπηρεσία στα μάτια των πολλών. 

Οι κίνδυνοι μεγάλοι, τα πολιτισμικά στοιχεία του σύγχρονου Παρισιού μέσα από το διαρκές πρέσινγκ της κάμερας στον πρωταγωνιστή. Η γραφειοκρατία έρχεται να συμπληρώσει το παζλ ενός burnout που είναι ικανό να διαλύσει τους ανθρώπινους δεσμούς και να οδηγήσει ευαίσθητες προσωπικότητες σε πλήρες αδιέξοδο. Όσο δυνατός κι αν είναι κάποιος είναι θέμα χρόνου να λυγίσει με οδυνηρές συνέπειες. Επαναλαμβάνει όσα πρέπει να πει για να ξεχάσει όσα έζησε, ταυτόχρονα όμως όσα βιώνει του διαγράφουν και τις δύο πραγματικότητες. Μία ζωή επαγγελματική, μία προσωπική (για την οποία ελάχιστα μαθαίνουμε) και μία μυστική που φαίνεται ως έναν βαθμό ο αντίκτυπός της. 

Με την ορμή της κάμερας του Τριστάν Γκαλάν γινόμαστε σκιά του πρωταγωνιστή και κομμάτι του δράματος που βιώνει. Στο βλέμμα του κρύβεται η ελπίδα και ταυτόχρονα η απογοήτευση. Απέχουν μία κλωστή, ένα εγκεφαλικό ερέθισμα. Κάθε στιγμή τα συναισθήματά του μεταβάλλονται. Μεταφέρει, μετακινείται, μετατοπίζεται, όμως κυρίως ακροβατεί. Το ραντεβού στην υπηρεσία ασύλου είναι το απόλυτο ραντεβού ζωής. Κρίνεται και το γνωρίζει καλά. Απομόνωση και αβεβαιότητα. Είναι τόσο ψυχοφθόρο που το μυαλό κι η λογική χάνουν τη δύναμή τους και κατακλύζονται κάποια στιγμή από το συναίσθημα που γίνεται κακός σύμμαχος. 

Έμφαση στη λεπτομέρεια, μεγάλη δουλειά στον ήχο και την απομόνωσή του από τον Μαρκ-Ολιβιέ Μπρουζέ. Για τον σκηνοθέτη σταθμό αποτελεί ως προς τη φιλοσοφία της προσέγγισης το “4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες” του Κριστιάν Μουντζίου. Δεν υπάρχει συνθήκη απόδρασης. Η διάρκεια ιδανική,  μόλις 93΄δίνει στον θεατή το νόημα του μεγαλείου της ανθρώπινης ύπαρξης. Κλειδί η ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας. Αυτό είναι στόχος να μείνει ως επιμύθιο. Το μεγαλείο της Τέχνης, του Πολιτισμού, του Κινηματογράφου.  

Γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Λοζκίν δημιουργεί μία μικρού μήκους ταινία μέσα στην ταινία του. Μία στιχομυθία, μία κατάθεση ψυχής. Ο Σουλεϊμάν παλεύει με όλες τις αντιξοότητες και ταυτόχρονα να πείσει το κοινό. Το φινάλε είναι μία μεγάλη σκηνή κινηματογραφικά, φόρος τιμής θα λέγαμε στο έργο των αδελφών Νταρντέν που θα ήθελαν αυτοί να έχουν σκηνοθετήσει “το Παρίσι” ενός σύγχρονου άθλιου.  

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.