H τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Αντουάν Μπαρό αποτελεί ένα ψυχολογικό θρίλερ που εξελίσσεται σε οικογενειακό δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις, μια διαρκής ακροβασία ανάμεσα στις έννοιες θύτης και θύμα με κεντρικό άξονα τη μόνιμη «καταδίκη» του ανθρώπου να αγαπάει και να πληγώνει ή και να πληγώνει αυτόν που αγαπάει. Αυτή η γαλλική παραγωγή δεν είναι μία από τις συνηθισμένες κωμωδίες που απολαμβάνουμε τα καλοκαίρια στα θερινά, αποτελεί σινεμά υψηλού επιπέδου με πολλαπλά μηνύματα.

Μία αιφνίδια λιποθυμία σε ένα κατάστημα ένδυσης. Έντρομοι οι υπάλληλοι κοιτούν μία γυναίκα ανάμεσα σε μία λίμνη αίματος. Ο χρόνος τρέχει, ταξιδεύει και μας μεταφέρει στην καθημερινότητά της, χωρίς να διευκρινίζεται αν όσα παρακολουθούμε προηγήθηκαν ή έπονται της πρώτης σκηνής. Η πρωταγωνίστριά μας είναι ταυτόχρονα η Ζιντίτ στη Γαλλία και η Μαργκό στην Ελβετία. Αυτή η διπλή ζωή της υπαγορεύει μία καθημερινότητα γεμάτη ψέματα. Η προσπάθειά της να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της δημιουργεί άγχος κι αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης ισορροπίας είναι η αστάθεια στην εργασία της.

Χρονικά είναι ξεκάθαρο πως το έργο τοποθετείται στο παρόν: μεγάλες εταιρίες, διαρκείς μετακινήσεις, κινητά τηλέφωνα. Ο σκηνοθέτης κάνει το σχόλιο του για την απόσταση, κυριολεκτική και μεταφορική, μεταξύ των σύγχρονων ζευγαριών. Ειδικά όταν αυτά έχουν επιλέξει να έχουν παιδιά τότε ο αντίκτυπος είναι μεγάλος στην ενηλικίωσή τους κι αρκετές φορές τα τραύματα που προκύπτουν στη συγκεκριμένη ηλικία τα κουβαλούν για πάντα. Η πρωταγωνίστριά μας θέλει όσο τίποτα, αλλά δεν μπορεί να καταφέρει να είναι σωστή μητέρα στον βαθμό που θα ήθελε. Οι επιλογές της δεν της το επιτρέπουν.

Η ηρωίδα βιώνει την εσωτερική συντριβή αλλεπάλληλα και δυνατεί να δώσει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα καθώς χάνεται σε δαιδαλώδη μονοπάτια μέσα σε ένα λαβύρινθο που η ίδια άθελά της έχει δημιουργήσει. Η Βιρζινί Εφιρά είναι ο καταλύτης στο ξεδίπλωμα της πλοκής. Λίγους μήνες μετά το «Μπενεντέτα» του Πωλ Βερχόφεν, απολαμβάνουμε μία ακόμα σαγηνευτική της ερμηνεία που μαγνητίζει. Έχει καλά κρυμμένο μέσα της το μεγάλο μυστικό. Υπάρχουν στιγμές που με αποφασιστικότητα ξεπερνάει κάθε εμπόδιο κι άλλες που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της και εξελίσσεται σε «δημόσιο κίνδυνο».

Η πρώτη καταιγιστική ώρα με τις συνεχείς ανατροπές και την εναλλαγή χώρου και προσώπων μπερδεύει τον θεατή οποίος, για να κερδίσει την μάχη, πρέπει να μη χάσει ούτε λεπτό, ούτε μία σκηνή. Μετά το αρχικό σοκ ακολουθεί ένα ντελίριο εικόνων που συνοδεύεται από  τη μουσική που επιτείνει τη δράση και επιδρά στο συναίσθημα. Τα πάθη κυριεύουν τον άνθρωπο, που από τη φύση του είναι ευάλωτος σε πειρασμούς και τον οδηγούν σε λάθος αποφάσεις. Η διαφορά είναι πως η Τζούντιτ, ενώ τείνει να χάσει τον εαυτό της, χαμένη ανάμεσα σε δύο άλλες υπάρξεις, δεν μετανιώνει για τίποτα.

Μέχρι το λυτρωτικό, σε μεγάλο βαθμό φινάλε, κανείς δε γνωρίζει ποια είναι η Μαντλίν Κόλλινς και πως προέκυψε ο τίτλος. Είναι ένα από τα μυστικά του Μπαρό, ώστε να μας κρατήσει καθηλωμένους στις θέσεις μας. Το πετυχαίνει και μαζί με αυτό δημιουργεί το πορτραίτο μίας γυναίκας που θα θυμόμαστε για αρκετό καιρό. Η ταινία της εβδομάδας είναι και μία από τις καλύτερες του καλοκαιριού.