Ο Σαντιάγκο Μίτρε υποψήφιος για OSCAR Διεθνούς Ταινίας με το «Αrgentina 1985» επιστρέφει στους θερινούς κινηματογράφους με μία πολυεπίπεδη κωμωδία, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιόζι Χαβίλιο. Η ρήση «τα πάντα είναι πολιτική» διατρέχει το έργο του σπουδαίου σκηνοθέτη που με τα έργα του «Φοιτητής», «Παουλίνα», «Πρόεδρος» ταξίδεψε στα μεγαλύτερα Φεστιβάλ του κόσμου και καθιερώθηκε ως ένας μετρ του είδους. Αυτή τη φορά αφήνει την αγαπημένη του πατρίδα και ταξιδεύει στην Ευρώπη και τη Γαλλία. Από μόνο του αυτό έχει το ενδιαφέρον του. Το είχαμε παρακολουθήσει και με έναν ακόμα σκηνοθέτη ανάλογου διαμετρήματος τον Χιροκάζου Κόρε-Έντα από την Ιαπωνία και τη δική του «Αλήθεια».

Φωνές, σκοτάδι και μία έγκυος γυναίκα ξεπροβάλλει στο φόντο. Η Γαλλίδα Λουσί και ο Αργεντινός Χοσέ υποδέχονται το νέο μέλος της οικογένειάς τους. Το γεγονός αυτό φέρνει χαρά, αλλά και τριγμούς στη σχέση τους. Αδυνατούν να απολαύσουν τη στιγμή. Προσπαθούν να μπουν σε νέα καλούπια, του πατέρα και της μητέρας. Εργαζόμενη η γυναίκα, άνεργος ο σύζυγος στο σπίτι να φροντίζει τον μικρό γιο. Αντιστροφή ρόλων με βάση τις κοινωνικές επιλογές που πιθανώς σοκάρει τον πρωταγωνιστή μας. «Είμαι ο μοναδικός σου σύνδεσμος με τον έξω κόσμο». Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει ένα ντελίριο εναλλαγής εικόνων που κάνει την μαύρη κωμωδία να αγγίζει το θρίλερ.

Μία συνάντηση, το «Petite Fleur» του Σίντεϊ Μπεσέ στο πικάπ κι ένα ιδιόμορφο ταξίδι ξεκινάει. Μία διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις και φυσικά χωρίς επιστροφή. Το παιχνίδι με το φτυάρι, το σπασμένο ποτήρι και το background να θολώνει. Oι διαδοχικές προσπάθειες επιβολής με όρους αρένας άγριων ζώων και ικανοποίησης αρχέγονων ενστίκτων. Οι απόπειρες είναι συνεχείς. Ο «αντίπαλος» εφτάψυχος. Μεσολαβούν κάποια βλέμματα και μία διάθεση απολογίας προς το νέο μέλος. Σαν ένα συγγνώμη της κοινωνίας των μεγαλύτερων προς αυτούς που έρχονται να τους διαδεχθούν ως γενιές σε ένα περιβάλλον που θυμίζει ενεργό κρατήρα ηφαιστείου που «βρυχάται». Είναι αδύνατον για τον Μίτρε να μην έχει κοινωνικοπολιτική χροιά στην αφήγησή του. Με την πίκρα, με το παράπονό του, με την έντονη σφραγίδα του.

Η εντεινόμενη κρίση και οι ποικιλόμορφες συνέπειές της οδηγούν μοιραία σε φθορά των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτό δεν έχει αντίκτυπο μόνο στο ζευγάρι όπως φαίνεται στο πρώτο μέρος της ταινίας, αλλά καθολικά σε ολόκληρο τον ιστό και σε παγκόσμια κλίμακα. Πιθανώς γι΄αυτό να έχουμε κι αυτήν τη γεωγραφική μετατόπιση, καθώς η Λατινική Αμερική παρουσιάζει πολλές ομοιότητες ειδικά με τις χώρες του Νότου της Ευρώπης. Από την Αργεντινή βρισκόμαστε στη Γαλλία. Πόσο μεγάλες είναι οι ενδεχόμενες διαφορές; Ίσως όχι όσο νομίζουμε λόγω της απόστασης των χιλιομέτρων και του Ωκεανού που μας χωρίζει από τη φύση κατασκευής του κόσμου.

Ένα ψυχογράφημα ανδρών, γυναικών, ανθρώπων που αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου. «Αγαπιόντουσαν ως την αυγή», μα απ΄ότι φαίνεται δεν είναι αρκετό. Η αγάπη, το καλό φαίνεται πως δε κερδίζουν πάντα ή καλύτερα σπάνια κερδίζουν στην εποχή μας. Ο δρόμος μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν είναι. Υπάρχει η αίσθηση μίας πικρίας. Κάτω από τις άρτιες αισθητικά εικόνες, έρχονται στιχομυθίες που ανατρέπουν αυτήν την αρμονική ισορροπία και συνύπαρξη. Το μέλλον που ξημερώνει μάλιστα φαντάζει ακόμα πιο ζοφερό κι εκεί αναζητεί το φως της ελπίδας ως ένας καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και τις ιδέες που πρεσβεύει για έναν καλύτερο κόσμο.

Τη στιγμή που ο κόσμος επιστρέφει μαζικά στους θερινούς κινηματογράφους (10.000 εισιτήρια το «Asteroid City» του Γουές Άντερσον) την πρώτη εβδομάδα προβολής του, το έργο του Σαντιάγκο Μίτρε έρχεται να δώσει ένα δικό του μήνυμα που καλό είναι να ακουστεί δυνατά. Στα μεγάλα πλεονεκτήματα της ταινίας τέλος η χρονική της διάρκεια, που δεν κουράζει τον θεατή, αλλά λειτουργεί ευεργετικά ώστε να ενεργοποιήσει συγκεκριμένα αντανακλαστικά του και να τον κάνει να σκεφτεί βαθιά, γιατί οδηγούμαστε σε αυτό το σημείο και τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.