Το πρόβλημα στις σχέσεις Παλαιστινίων-Ισραηλινών είναι καλά κατασκευασμένο κι εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα τρίτων δυνάμεων. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Θύματα, αθώες ψυχές που έχουν εγκλωβιστεί σε έναν πόλεμο δίχως τέος. Οι άνθρωποι από τη φύση τους είναι καλοί, ικανοί να συζητήσουν και να αμβλύνουν κάθε χάσμα κι αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από τη δουλειά του Παλαιστίνιου δικηγόρου, Μπάζελ Άντρα και του Ισραηλινού δημοσιογράφου Γιουβάλ Αμπραχάμ. Η ταινία τεκμηρίωσης βραβεύτηκε στο Βερολίνο ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ, κέρδισε και το Βραβείο Κοινού και πριν λίγες ημέρες τιμήθηκε και στις Νύχτες Πρεμιέρας.
Αρχικός στόχος των δημιουργών ήταν η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης μήπως κι από ένα παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα φτάσουμε και πάλι κοντά σε μία συμφωνία ανάλογη αυτής του Όσλο που λίγο έλειψε να επισφραγίσουν Γιασέρ Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν. «Πιστεύεις θα έρθουν σπίτι μας;». Tραγική ειρωνία και προοικονομία ταυτόχρονα, καθώς βιώνουμε εδώ κι έναν χρόνο την κλιμάκωση σε απόλυτο βαθμό. Συντελείται ο αφανισμός του παλαιστινιακού λαού που πληρώνει το τίμημα της επίθεσης της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου του 2023. Οι άνθρωποι ένιωθαν πως δεν πρέπει να μείνουν άλλο σιωπηλοί κι έτσι δόθηκαν υπερεξουσίες στη Χαμάς που πήρε στο λαιμό της δεκάδες γυναίκες και παιδιά.
Δύο άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής δείχνουν έναν εναλλακτικό δρόμο. Ένα μονοπάτι ανθρωπιάς. Δημιουργούν μία πράξη αντίστασης κι αναζήτησης ενός παραδρόμου προς την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Δεν είναι ρομαντικοί απλά. Έχουν όμως ακόμα συναισθήματα. Η λογική τους δεν έχει παγώσει. Ο φανατισμός δεν τους έχει δηλητηριάσει. Βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της ανθρωπότητας κι αυτή μας χωράει όλους. Μία παγκόσμια κοινότητα που συνεργάζεται και ευημερεί. Πόσοι όμως πραγματικά θέλουν κάτι τέτοιο κι είναι έτοιμοι να θυσιαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση; Στην εποχή του φόβου, του μίσους και της ατομικής ευθύνης που μας απομακρύνει, το εγχείρημα της “Καμίας Άλλης Γης” είναι επαναστατικό.
Ένας διαρκές πήγαινε-έλα. Κατοικίες κατεδαφίζονται κι ολόκληρες ζωές μένουν στον δρόμο σαν σύγχρονα καραβάνια. Λαός βασανισμένος, απόκληρος από μία σκληρή μοίρα. Ήρθε η στιγμή να αφανιστεί; Ο αποφασισμένος. Η κοινή γνώμη δεν έχει πια φωνή. Οι μεγάλες δυνάμεις κάνουν διαχείριση διατήρησης ισορροπιών και οι άνθρωποι καθημερινά χάνονται. Για ποια θρησκεία, για ποιον Θεό να μιλήσουμε όταν τέτοια εγκλήματα πολέμου έχουν γίνει “συνήθεια” σαν μία πίστα ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Ο ιστορικός του μέλλοντος γράφει ήδη τις σκοτεινές σελίδες ενός χρονικού διαστήματος που δεν μας τιμάει σε καμία περίπτωση ως ανθρώπινο είδος. Ακριβώς απέναντι στις ευθύνες μας ερχόμαστε παρακολουθώντας αυτή την ταινία.
Τη στιγμή που τα αποθέματα υπομονής μοιάζουν να έχουν εξαντληθεί, το σκηνοθετικό δίδυμο ρίχνει τις κουρτίνες. Κάθε θεατής αυτού του εγχειρήματος δεν μπορεί πια να πείσει αρχικά τον εαυτό του και στη συνέχεια τον περίγυρό του πως δε γνώριζε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μίας δημιουργίας που έρχεται χρονικά σε τρομακτικούς καιρούς. Ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες ο Πολιτισμός και η Τέχνη οφείλουν με τον τρόπο τους να δηλώσουν ένα δυναμικό παρόν. Αυτό νιώθουν πως είναι το χρέος τους Μπάζελ και Γιουβάλ ταξιδεύοντας τη δουλειά τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Μένει να φανεί αν κι η Αμερικανική Ακαδημία το συμπεριλάβει στην κούρσα για το Όσκαρ.
Μέσα από προσωπικές μαρτυρίες, παρουσιάζονται ο πόνος, η αντίσταση και η απώλεια που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι. Θίγονται βαθιά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Σε μία εποχή που χρόνος μοιάζει να έχει μηδενίσει δημιουργείται μια ουσιαστική και συναισθηματικά φορτισμένη αφήγηση, καλώντας για στοχασμό σχετικά με την αδικία και την αντοχή των λαών. Η βία γεννά μονάχα βία και βρισκόμαστε σε μία συνολική διαδρομή σε παγκόσμια κλίμακα που η ΕΙΡΗΝΗ παύει να είναι ύψιστο διακύβευμα. Οι καιροί που ζούμε είναι επικίνδυνοι και κάθε προσπάθεια σαν αυτή αξίζει να τιμηθεί. Μία ωδή στον άνθρωπο κόντρα σε στερεότυπα και προκαταλήψεις.
