Οι περισσότεροι κριτικοί συνηγορούν πως αυτός θα έπρεπε να είναι ο Χρυσός Φοίνικας στις φετινές Κάννες. Έχοντας παρακολουθήσει τόσο το “Anora”, αλλά και το “Substance” συντάσσομαι μαζί τους, καθώς το έργο του Ζακ Οντιάρ έχει να προσφέρει κάτι καινούριο κινηματογραφικά. Πλέκει ήδη όπως το δράμα, το μιούζικαλ, την (μαύρη) κωμωδία και το αποτέλεσμα τη στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι τέλους αφήνει τον θεατή γεμάτο από κάθε άποψη. Αυτό από μόνο του συνιστά επιτυχία και τον κατατάσσει στους σπουδαίους δημιουργούς των τελευταίων ετών. Κάθε φύσης επαναπροσδιορισμός στη ζωή είναι μία διαδικασία με πολλά μονοπάτια, που όπως είναι φυσικό δεν είναι εύκολο να ολοκληρώσουμε.

Η πρωταγωνίστρια Εμιλία καλείται να αναγνωρίσει τι συμβαίνει, να το αποδεχθεί, να το διαχειριστεί και να προχωρήσει περήφανα μπροστά. Ειδικά όταν το περιβάλλον δεν είναι υποστηρικτικό αυτή η προσπάθεια εξελίσσεται σε γολγοθά. Πόσο εύκολο είναι κανείς να αποδράσει κανείς από ένα παρελθόν που τον κρατάει δέσμιο; Να φωνάξει ως εδώ και να πάρει τη γενναία απόφαση να αντισταθεί. Ο δρόμος προς τη λύτρωση της ψυχής απαιτεί χρόνο και προσωπικές θυσίες. Οι διαδοχικές συγκρούσεις κι απειλές δεν την πτοούν. Δεν το βάζει κάτω. Ο υπερπάντων αγώνας έχει ήδη τεθεί με ξεκάθαρους στόχους. (“είναι η μόνη μου ελπίδα να ζήσω τη δική μου ζωή”). Για να παραμείνει “ζωντανή” πρέπει να κερδίσει αυτήν την αναμέτρηση.

Ένα queer μιούζικαλ για την αγάπη, την κατανόηση, την αποδοχή και γιατί όχι τη συγχώρεση που ως έννοια ατονεί ολοένα και περισσότερο σε μία σκληρή, δύσκαμπτη κοινωνία. Γεμάτο ανατροπές το νέο έργο του Οντιάρ μας θυμίζει πως η ελπίδα γεννιέται μέσα από τις στάχτες μας, ακόμα και σε συνθήκες δίνης και χάους. Στιχομυθίες, συνεχείς ερωτήσεις κι απαντήσεις. Παραστατικότητα, ζωντάνια, θεατρικότητα και μία “συμφωνία” των Τεχνών προκειμένου να αποδώσουν το νόημα που θέλει ο δημιουργός κι έχει βαλθεί να το περάσει για τα καλά μέσα μας. Ο πολυσύνθετος χαρακτήρας, ειδικά της πρωταγωνίστριας, μας βασανίζει, μας ταξιδεύει και στο τέλος μας αφήνει τον αέρα να αποφασίσουμε εμείς, να έχουμε τον τελευταίο λόγο.

Η ταινία έλαβε 9λεπτo χειροκρότημα στο τέλος της προβολής της στο Φεστιβάλ Καννών 2024, καθιστώντας την τη δεύτερη μεγαλύτερη σε standing ovation ταινία του Ζακ Οντιάρ στις Κάννες, μετά την ταινία “De rouille et d’os” που είχε λάβει 10 λεπτά ovation το 2012. Αποτελεί την πρώτη ισπανόφωνη ταινία του και τον ενέπνευσε μια ιστορία από ένα μυθιστόρημα σχετικά με έναν έμπορο ναρκωτικών που επιθυμεί να αλλάξει την ταυτότητά του. Αξιοσημείωτο είναι πως η Ισπανίδα ηθοποιός Κάρλα Σοφία Γκασκόν είναι τρανς γυναίκα. Αυτή είναι η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ως ηθοποιός μετά την ανακοίνωση της μετάβασής της το 2018. Πριν από αυτό είχε μια μακρά καριέρα ως ηθοποιός στον ανδρικό ρόλο.

O δυναμισμός που βγαίνει μέσα από την μουσική δίνει την πολυπόθητη διέξοδο στους ανθρώπους. Η ταινία αν το σκεφτεί καλύτερα κανείς αποτελεί έναν ύμνο και προς την ίδια τη μουσική. Πόνος και ταυτόχρονη αποφασιστικότητα. Στη ζωή κάτι αφήνουμε πάντα πίσω για να προχωρήσουμε. Ο σκηνοθέτης υπάρχουν στιγμές που προκαλεί, ωστόσο όλο αυτό γίνεται συνειδητά και δηλώνει εμφατικά τη δύναμη της Τέχνης. Για ένα ακόμα έργο του αφήνει την αίσθηση πως σε αυτόν τον κόσμο κανένας δεν είναι μόνος. Μπορεί τελικά να είναι ψευδαίσθηση τελικά, αφήνει όμως αίσθημα πληρότητας και μοιράσματος που σπάνια βρίσκεις στον κινηματογράφο το 2024.

Βραβείο της Επιτροπής που συχνά, διαχρονικά παίρνει τελικά η καλύτερη ταινία και βράβευση για τις τέσσερις ηθοποιούς που υποδύονται την Εμιλία. Μία υποψηφιότητα που θα μας απασχολήσει αρχικά στα Βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου έχοντας τις περισσότερες υποψηφιότητες και στη συνέχεια πιθανολογώ πως θα μας κρατήσει σε αγωνία μέχρι τη βραδιά των Όσκαρ (υποψηφιότητα της Γαλλίας για το Διεθνούς Ταινίας). Δεδομένα συζητάμε για ένα πολυδιάστατο φιλμ που δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους. Μία ταινία που τελικά είτε σου αρέσει, είτε όχι θα προκαλέσει δυνατά συναισθήματα και έντονες συζητήσεις, αν όχι συγκινήσεις.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.