Η νέα ταινία της (Χ)ελένα Ρέιν δημιουργήθηκε για να προκαλέσει θόρυβο. Σημασία έχει όμως σε ένα κινηματογραφικό έργο να καταφέρεις ως δημιουργός να αφήσεις μία ολοκληρωμένη εικόνα όσων θέλεις να πεις. Η σκηνοθέτις σαφώς επηρεασμένη από το κινηματογραφικό σύμπαν του Πoλ Βερχόφεν, αλλά κι από σπουδαίες ταινίες του είδους τις τελευταίες 20ετίας επιλέγει να κάνει τη δική απόπειρα και θέσει προβληματισμούς σχετικά με το πως συγχέεται η επιτυχία με την ευτυχία. Από τη Βενετία και τη βράβευση της Νικόλ Κίντμαν, στις Χρυσές Σφαίρες και την ελπίδα για τις τελικές λίστες των Όσκαρ.
Αφετηρία «στα κόκκινα» ή ίσως κι όχι… Η δύναμη της μουσικής κι ένα πρώτο διπλό σοκ. Ο σκύλος, η απειλή κι ο Σάμιουελ που τον ηρεμεί. Η απόλυτα επιτυχημένη CEO τονίζει πως οι ηγεσίες την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, πρέπει να έχουν ολοένα περισσότερο συναισθηματική νοημοσύνη. Μοιάζει να το εννοεί, ωστόσο σε κανένα σημείο της αφήγησης δεν υπάρχει ένα πλάνο που θα δείχνει το «πρόσωπό» της προς τους υφιστάμενούς της. Αντιθέτως οι χώροι των γραφείων – κι όχι μόνο – μετατρέπονται σε «σκηνές» όσων θα ακολουθήσουν. Σε σημείο μάλιστα που ο μέσος θεατής αναρωτιέται, μία κάμερα δεν υπάρχει σε αυτήν την εταιρεία;
Σύντομα για την πρωταγωνίστρια Ρόμι ξεκινάει μία υπαρξιακή αναμέτρηση. Γίνεται χωρίς να το καταλάβει μέρος εναλλαγής ρόλων και παιχνιδιών εξουσίας που δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Από τη μία η φαντασία και τα “θέλω”, από την άλλη το κύρος και τα “πρέπει”. Η διαρκής αυτή ακροβασία την εξαντλεί. Είναι αποφασισμένη όμως να φτάσει μέχρι τέλους. Πασχίζει με αυτόν τον τρόπο να μείνει “ζωντανή” και πιθανώς να ξορκίσει απωθημένα του παρελθόντος. Η ανάγκη της για ικανοποίηση και απόλαυση είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Ταυτόχρονα όμως καλείται να διαχειριστεί ένα “καθεστώς” παραχωρήσεων και διαδοχικών μικρών ηττών. “Δίνει και παίρνει εξουσία” στα όρια ενός εκβιασμού ψυχολογικού, αλλά κι ουσιαστικού στην πράξη.
Όταν μπεις όμως σε έναν τέτοιο χορό, είναι δύσκολο να αποδράσεις. Η Νικόλ Κίντμαν είναι εξαιρετική στις κινήσεις της με το σώμα. Περισσότερα αφήνει να εννοηθούν με τον “αέρα” της και λιγότερα θα ειπωθούν. Τόσο ο Χάρις Ντίκινσον (“Το Τρίγωνο της Θλίψης”) στο πλευρό της, όσο κι οι θεατές νιώθουν την αύρα και τα καλά κρυμμένα μυστικά της που σιγά σιγά αποκαλύπτονται. Κτητικότητα στα όρια της τρέλας (“Προσπαθώ να σε φροντίσω”) και ταυτόχρονα κι ένα κινητό τηλέφωνο που “δε σταματάει να χτυπάει ποτέ” και δημιουργεί συνθήκη πίεσης λόγω αυξημένων ευθυνών.
Συνεχής δοκιμασία των ορίων, ανατροπές, βαθιά κατανόηση από την κόρη που μοιάζει τόσο πολύ στην μάνα. Αρχέγονη πάλη των αρσενικών που αναβιώνει, η περηφάνια για την πορεία μίας γυναίκας που γίνεται σύμβολο για τις υπόλοιπες στον όμιλό της, ο φόβος του Χόλιγουντ για το γυμνό κι οι κύκλοι των σχέσεων που αρκετές φορές δυναμώνουν ένα ζευγάρι όπως αφήνεται να εννοηθεί στην τελευταία σκηνή. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Αυτό κάθε φορά το γνωρίζουν μονάχα οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Αυτό που τελικά φαίνεται από όλη την ιστορία είναι πως ο καθένας από τους πρωταγωνιστές βρήκε τον δρόμο του και τη λύτρωση της ψυχής του. Μοιάζει με happy end χωρίς τυμπανοκρουσίες, αυτό όμως μπορεί να το κρίνει καλύτερα ο καθένας.
Εσωτερικές, διαδοχικές συγκρούσεις και ξεσπάσματα. Ρόλοι στη ζωή, μπροστά σε όλους και πίσω από τις κουρτίνες. Από τη μία ρομποτική και η ακραία εξέλιξη της τεχνολογίας κι από την άλλη η Τέχνη και το δικό της μεγαλείο που όσο κι αν θέλουν κάποιοι ποτέ σε θα σταματήσει να μας εξυψώνει. Ίσως αυτό το κρυφό μήνυμα να είναι και το πλέον σημαντικό σε αυτήν την ταινία που έγινε να σηκώσει μεγάλα ντόρο και να μιλήσει έμμεσα για τους ασφυκτικούς ρυθμούς του παρόντος και την ανάγκη εξεύρεσης βαλβίδων αποσυμπίεσης, τελικά όμως δικαιώνει τον σκηνοθέτη θεατρικών παραστάσεων, Τζέικομπ (Αντίνιο Μπαντέρας) για την πραότητα και τη ψυχραιμία του μακριά από την τρέλα ενός σύμπαντος που τρέχει με τάση να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
