«Ηθοποιός ανάμεσα στους πέντε δολοφονημένους στο σπίτι του Μπέβερλι Χιλς», έγραφε το πρωτοσέλιδο των New York Times την επόμενη μέρα της ανείπωτης τραγωδίας. Το ανερχόμενο αστέρι της υποκριτικής, Σάρον Τέιτ, ένα όνομα που έλαμπε στους κύκλους της κινηματογραφικής βιομηχανίας, βρέθηκε βίαια σφαγμένη, μαζί με τέσσερις φίλους, στην κατοικία της η οποία μετατράπηκε σε ένα αληθινό σκηνικό φρίκης λίγο πιο δίπλα από το Χόλιγουντ. Ακόμη και το γεγονός ότι η Σάρον ήταν οχτώ μηνών έγκυος, δε στάθηκε εμπόδιο στη θηριωδία των αδίστακτων “κακοποιών” που, με βλέμμα θολωμένο από τις παραισθησιογόνες ουσίες, προκάλεσαν ένα ανείπωτο κακό, αγνοώντας την ιερότητα της ζωής που εκείνη τη στιγμή κρατούσαν στα χέρια τους.
«Είμαι ο διάβολος και είμαι εδώ για να κάνω τη δουλειά μου», φέρεται να είχε πει ο αρχηγός της συμμορίας, σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει πως η φρίκη είχε πάρει ανθρώπινη μορφή εκείνη τη νύχτα. Οι 16 μαχαιριές, πέντε από τις οποίες θανάσιμες, δεν ήταν μόνο πλήγματα στο σώμα της Σάρον, αλλά μαχαιριές στο ίδιο το φως, που μέχρι τότε περιέβαλε την ύπαρξή της. Ήταν ένα έγκλημα μίσους, μια σκοτεινή σκιά που έκλεισε βίαια το κεφάλαιο της ζωής της, αφήνοντας πίσω ένα αδιόρατο σημάδι στη μνήμη της ανθρωπότητας.
Η Σάρον Τέιτ γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1943 στο Τέξας. Η μοναδική της ομορφιά την έκανε να ξεχωρίζει από νεαρή ηλικία. Δεν άργησε να γίνει πρωτοσέλιδο σε πολλά περιοδικά της εποχής ενώ το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο “Εye of the Devil” έχει αφήσει εποχή, σαν μια από τις καλύτερες στιγμές της στην ατμόσφαιρα του κινηματογραφικού τρόμου. Λίγο αργότερα, με την ερμηνεία της στην “Κοιλάδα με τις Κούκλες” έφτασε να διεκδικεί τη Χρυσή Σφαίρα. Η καρμική συνάντηση με τον Ρόμαν Πολάνσκι έρχεται στη “Νύχτα των Βρυκολάκων” κι αφού πρώτα έχει χωρίσει με τον ηθοποιό Φιλίπ Φουκέ. Ο έρωτάς τους είναι τόσο δυνατός που σύντομα θα μείνει έγκυος. Τη μοιραία νύχτα ο σπουδαίος σκηνοθέτης απουσιάζει στην Ευρώπη και το Λονδίνο. Παράλληλα ο Πολάνσκι που δεν φαίνεται να ήταν τόσο θετικός στην κύηση, φέρεται να συνάπτει σχέση με Μισέλ Φίλιπς των The Mamas & The Papas. Μία δεκαετία μετά η μητέρα της Ντόρις Τέιτ υποστηρίζει πως «από θύμα δολοφονίας η κόρη της θα μετατραπεί σε σύμβολο δικαιωμάτων των θυμάτων».
Φωτ.: Publicity Photo
Ο Τσαρλς Μάνσον ήταν ένας από τους πιο διαβόητους εγκληματίες του 20ού αιώνα. Γνωστός ως ο ηγέτης της “Οικογένειας Μάνσον”, μιας αίρεσης που δημιούργησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με κεντρικό σύνθημα «σεξουαλική απελευθέρωση, παραθρησκεία και ουσίες» και βάση το διαβόητο Spahn Ranch. Οι οπαδοί του, ή τα μέλη της οικογενείας του αν προτιμάτε, τον έβλεπαν ως έναν μεσσία και τον ακολουθούσαν τυφλά. Μάλιστα τους έπεισε πως θα ξεσπούσε ένας φυλετικός πόλεμος, τον οποίο ονόμασε “Helter Skelter”, εμπνευσμένος από το ομότιτλο τραγούδι των Beatles. Ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Τέιτ και άλλων τεσσάρων ατόμων στις 9 Αυγούστου 1969. Η πράξη αυτή σόκαρε την αμερικανική κοινωνία. Ο Μάνσον και τα μέλη της ομάδας του καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη το 1971. Παρέμεινε στη φυλακή μέχρι το θάνατό του το 2017, αφήνοντας πίσω του μια από τις πιο σκοτεινές κληρονομιές στην αμερικανική ιστορία των εγκλημάτων.
H Σάρον Τέιτ στην ταινία “Eye of the Devil”, 1967.
Η αναβίωση του Ταραντίνο με το “Κάποτε στο Χόλιγουντ”
Το 2019 έρχεται η ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο να μας θυμίσει πως «το Χόλιγουντ μας έμαθε να σκοτώνουμε». Μία διαδρομή μνήμης και ταυτόχρονα ένα γράμμα αγάπης. Η Μάργκοτ Ρόμπι αναλαμβάνει έναν ρόλο με ειδικό φορτίο. Ακτινοβολεί και μιλώντας ελάχιστα μεταφέρει μία αύρα αισιοδοξίας για το μέλλον. Οι διαδρομές της ανερχόμενης σταρ, Τέιτ και του Ρικ είναι παράλληλές, όπως δεν τέμνονται στην καθημερινότητα παρ΄ότι γείτονες, έτσι ποτέ δεν καταφέρνει ο Ρικ να πρωταγωνιστήσει στο σινεμά. Διπλός παραλληλισμός. Από το σαρδόνιο χιούμορ μέχρι το απόλυτα αίσθημα της ματαιότητας η απόσταση είναι μικρή. Άκρως ελεγειακό με λεπτή κορύφωση κι ένα ολιγόλεπτο κρεσέντο γεμάτο ένταση, που συνειρμικά μας φέρνει στο μυαλό το έγκλημα μίσους που σημάδεψε το Χόλιγουντ το 1969.
Αναλυτικά όλα τα παραπάνω περιγράφονται στο βιβλίο του Έντι Σάντερς, “Sharon Tate: Recollection” (2014) που έκανε εξαιρετικές πωλήσεις. Μέσα από τις γραμμές του πιστοποιείται η διαχρονικότητα του μηνύματος της συνέχειας της ζωής και η Σάρον παίρνει στο πάνθεον της ιστορίας κινηματογραφικής (και όχι μόνο) τη θέση που της αξίζει. Ο χρόνος μηδενίζει κάθε φορά που θυμόμαστε αυτήν την ιστορία. Ένα γεγονός που συγκλόνισε το κοινό και άφησε ένα βαθύ σημάδι στην αμερικανική κουλτούρα και κοινωνία. Μία θυσία που σημάδεψε τον 20ο αιώνα και φτάνει στο παρόν να μας θυμίζει πως τα χαρακτηριστικά της βίας αρκετές φορές είναι ικανά να ξεπεράσουν κάθε κώδικα ηθικής σκορπώντας πόνο, δίχως ξεκάθαρο κίνητρο και σκοπό.
