Η Ζιστίν Τριέ έγινε η τρίτη γυναίκα που με όπλο το σενάριό της (συνυπογράφει ο Αρτούρ Χαραρί) κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες πριν λίγους μήνες. Είχαν προηγηθεί οι Τζέιν Κάμπιον και η Ζουλιά Ντικουρνό. Κατάφερε να δημιουργήσει μία ταινία με προοπτική. Η εικόνα της σε ταξιδεύει σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο ανάγνωσης και το είδος θολώνει. Ξεκινάει φαινομενικά ως ένα δικαστικό δράμα, αλλά αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του ψυχολογικού θρίλερ. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχουν νικητές, αλλά μόνο χαμένοι στα μονοπάτια μιας ζωής που μας θέλει συνεχώς «απασχολημένους».

Τον τελευταίο χρόνο η Σάντρα, μια Γερμανίδα συγγραφέας, ο Γάλλος σύζυγός της Σάμουελ και ο εντεκάχρονος γιος τους Ντάνιελ ζουν σε μια απομακρυσμένη πόλη στις γαλλικές Άλπεις. Όταν ο σύζυγος βρίσκεται νεκρός στο χιόνι, γεννάται το ερώτημα αυτοκτόνησε ή σκοτώθηκε. Η αιτία θανάτου μένει αδιευκρίνιστη και η συνοδοιπόρος του θεωρείται αυτόματα η κύρια ύποπτη. Γρήγορα μεταφερόμαστε στο περιβάλλον της αίθουσας κι εκεί η δίκη ξεπερνάει τη διερεύνηση των συνθηκών του θανάτου. Μετατρέπεται σε ένα ταξίδι στα βάθη της συγκρουσιακής σχέσης του ζευγαριού.

Δεν είναι όμως μονάχα αυτή η δυναμική που αναπτύσσεται σε ένα τόσο σύνθετο και καλοδομημένο φιλμ. Η δημιουργός έχει την ικανότητα να διευρύνει το μήνυμά της και να το ανάγει στην κοινωνία. Καθ΄όλη τη διάρκεια της παρουσία στο δικαστήριο παίζει με τον φακό της και διαμορφώνει το κοινό σε πρωταγωνιστές. Σε μία εποχή που όλοι επιθυμούν να δικάζουν από το καφενείο, τα social media, τις κουβέντες στον δρόμο μέχρι τους χώρους που πραγματικά απονέμεται η Δικαιοσύνη η Τριέ χτυπάει στην καρδιά του προβλήματος. Δηλώνει μία δεύτερη «Πτώση», με τον δικό της εμφατικό τρόπο. Αυτήν της κοινωνίας, του κόσμου γύρω μας που καταρρέει κι εμείς αδύναμοι, παραιτημένοι πιθανώς δεχόμαστε μοιρολατρικά τα όσα συμβαίνουν ως φυσιολογικά.

Κατά τη βράβευσή της σε ένα κοινωνικοπολιτικό μανιφέστο μέσα από τα βάθη της ψυχής της δήλωσε: «Αυτή τη χρονιά η χώρα (Γαλλία) έχει καταληφθεί από μια ιστορική, εξαιρετικά δυναμική, ομόφωνη διαμαρτυρία απέναντι στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Αυτή η διαμαρτυρία έχει καταπιεστεί με σοκαριστικό τρόπο κι αυτό το μοτίβο κυριαρχικής, ασύστολης δύναμης ξεσπά σε διάφορους τομείς. Κοινωνικά είναι η πιο σοκαριστική έκφραση (των παραπάνω), αλλά επίσης το βλέπουμε σε όλες τις σφαίρες επιρροής και η κινηματογραφική βιομηχανία δεν έχει γλιτώσει. Η εμπορευματοποίηση της κουλτούρας που η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση υπερασπίζεται, θα σπάσει την πολιτιστική γαλλική εξαίρεση. Χρειάζεται ο χώρος που είχα εγώ πριν 15 χρόνια σε έναν λιγότερο επιθετικό κόσμο. Τότε ήταν πιθανό να κάνεις λάθη και να αρχίσεις ξανά».

Kαταλύτης για την επιτυχία όσων είχε σχεδιάσει η Τριέ είναι η Σάντρα Χίλερ (Toni Erdmann, Στους Διαδρόμους). Με γερμανική πειθαρχία, ισχυρή αίσθηση του εγώ κι ένα λάγνο βλέμμα που αποπροσανατολίζει τον θεατή δίνει ίσως τη σπουδαιότερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας της. Πραγματικά μαγνητίζει και δεν αφήνει περιθώρια να αντιληφθούμε αν όντως είναι αθώα ή ένοχη. Η ίδια γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την έκβαση των γεγονότων και καλείται να συμβιβαστεί πρώτα απ΄όλα με τον ίδιο της τον εαυτό, καθώς η εσωτερική σύγκρουση αποτελεί τον κρατήρα του ηφαιστείου που είναι έτοιμος να εκραγεί.

Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στην Αίγλη Ζαππείου σε μία συνεργασία του Athens Open Air Film Festival, του Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας και της Spentzos Film. Από σήμερα όλοι οι σινεφίλ δίνουν ραντεβού σε θερινά σινεμά και σκοτεινές αίθουσες που σιγά σιγά ανοίγουν, προκειμένου να ανακαλύψουν τα αίτια της «Πτώσης». Αυτό θα συμβεί μέσα από μία παράλληλη διαδικασία. Θα παρακολουθούν το έργο και ταυτόχρονα θα ανακαλύπτουν τι κρύβουν μέσα τους. Τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και προσεγγίσεων θα πιστοποιηθούν αποχωρώντας κι ακούγοντας τις συζητήσεις των υπόλοιπων θεατών που θα έχουν μία εντελώς διαφορετική οπτική πάνω σε ξετύλιγμα της πλοκής και την απονομή ή όχι της Δικαιοσύνης στο λυτρωτικό (;) φινάλε.