Το να βρεις μια καλή ταινία τρόμου είναι συχνά πιο δύσκολο από το να βρεις μια καλή δραματική ταινία, δράσης ή επιστημονικής φαντασίας. Ειδικά στο είδος του τρόμου, οι ταινίες που εστιάζουν σε υπερφυσικά στοιχεία, όπως φαντάσματα, ζόμπι, βαμπίρ και πνεύματα, τα οποία έχουμε συνηθίσει στο είδος του τρόμου, επιτυγχάνουν τον στόχο τους, να είναι τρομακτικές στιγμιαία κατά την παρακολούθηση, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν σοβαρή επίδραση στο κοινό γιατί δεν είναι πολύ πιθανό να συμβούν.

Για το λόγο αυτό, οι θεατές που απολαμβάνουν το είδος των ταινιών τρόμου βρίσκονται συνήθως πάντα σε αναζήτηση ενός καλύτερου “τρόμου”. Κατά την αναζήτηση του, είναι σπάνιο για τους λάτρεις του είδους, που καταναλώνουν τις περισσότερες από τις κακής ποιότητας(!) ταινίες τρόμου που κυκλοφορούν στην αγορά, να “τρομάξουν” πραγματικά. Σε αυτό το σημείο έρχεται να μας σώσει ο γαλλικός κινηματογράφος τρόμου, ο οποίος βασίζεται στο ανθρώπινο γένος ως στοιχείο του φόβου.

Θύματα που δέχονται επίθεση από άγνωστο άτομο ή ομάδα ατόμων, των οποίων τα σπίτια παραβιάζονται για τους πιο σκληρούς σκοπούς ή που κρατούνται αιχμάλωτοι, υποβάλλονται σε αδιανόητα βασανιστήρια… Αυτά τα γεγονότα, που είναι πιο πιθανό να συμβούν από μια επίθεση ζόμπι ή ένα δάγκωμα βαμπίρ, αποτελούν το ύφος που το νέο κύμα του γαλλικού τρόμου αρέσκεται να προβάλλει περισσότερο στην οθόνη. Αυτό το κύμα χρησιμοποιεί την πιο φιλόδοξη, σκληρή, ενοχλητική και αιματηρή μέθοδο για να αποδείξει στο ανθρώπινο είδος ότι το πιο φοβερό πλάσμα στη ζωή είναι ο άνθρωπος. Παρακολουθώντας τις ταινίες αυτού του κινήματος, μπορεί να νομίζετε ότι κινηματογραφείται μια πραγματική βία, ή μπορεί να έχετε την ψευδαίσθηση ότι εσείς οι ίδιοι είστε το θύμα του οποίου η κοιλιά ανοίγεται από έναν ψυχοπαθή. Αφού παρακολουθήσετε αυτές τις ταινίες, θα νιώσετε την ανάγκη να ελέγξετε τις πόρτες και τα παράθυρα άλλη μια φορά πριν κοιμηθείτε.

Να είστε ασφαλείς, καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε τον γαλλικό κινηματογράφο τρόμου!

Les Diaboliques (1955)

Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες ταινίες τρόμου-θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου, το “Les Diaboliques” είναι η πρώτη ταινία που εισήγαγε στην κινηματογραφική λογοτεχνία τα κλισέ των ταινιών τρόμου, όπως τα ξένα σώματα που εμφανίζονται στο δωμάτιο τη νύχτα, οι σκιές και τα σκοτάδια στο παράθυρο. Η πλοκή αυτής της ασπρόμαυρης ταινίας αφορά δύο γυναίκες που, χάρη στο μίσος τους για έναν άνδρα, συναντιούνται για έναν κοινό σκοπό και διαπράττουν έναν τέλειο φόνο. Παρόλο που στην αρχή όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά, αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα μυστηριώδη γεγονότα που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει. Έτσι, αρχίζετε σταδιακά να συναντάτε τα στοιχεία του τρόμου-θρίλερ. Η ταινία αποτελεί ένα από τα πιο “παράξενα” παραδείγματα του είδους της με τη σκοτεινή της ατμόσφαιρα, τη χρήση μουσικής που δεν έχουμε συνηθίσει σε ταινίες τρόμου, την απλότητα των διαλόγων και τη σιωπηλή και αργή εξέλιξή της. Υπάρχει επίσης ένα ριμέικ της ταινίας του 1996, το “Diabolique”, σε σκηνοθεσία Jeremiah S. Chechik και με πρωταγωνιστές τους Sharon Stone, Isabelle Adjani, Chazz Palminteri και Kathy Bates.

Frontière(s)  (2007)

Η ταινία ξεκινά ως μια καθαρά πολιτική ταινία και όχι ως ταινία τρόμου. Στο “Frontière(s)”, συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα έρχονται αντιμέτωπα στις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Μέσα στο χάος της πόλης, μια μικρή συμμορία κλεφτών αρχίζει να προετοιμάζεται για μια μεγάλη ληστεία. Αν τα μέλη της συμμορίας τα καταφέρουν, σχεδιάζουν να διαφύγουν από τη χώρα. Ωστόσο, τα πράγματα πάνε άσχημα κατά τη διάρκεια της ληστείας και η συμμορία διασπάται. Προσπαθώντας να ξεφύγουν από την αστυνομία, κάποια μέλη της συμμορίας κρύβονται σε έναν εγκαταλελειμμένο ξενώνα κοντά στα σύνορα με το Λουξεμβούργο. Το ύφος της ταινίας αρχίζει να αλλάζει ακριβώς όταν τα μέλη της συμμορίας φτάνουν σε αυτόν τον ξενώνα. Οι ληστές σύντομα γίνονται θύματα των ιδιοκτητών αυτού του ξενοδοχείου. Διότι οι ιδιοκτήτες του ξενώνα είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να πραγματοποιήσουν τις ναζιστικές φαντασιώσεις τους περί άριων φυλών σε αυτούς τους ανθρώπους. Τώρα έχουν αρχίσει οι μέρες των βασάνων αυτής της νεαρής συμμορίας. Σε αυτή την ταινία, όπου θα γίνετε μάρτυρες κάθε είδους βασανιστηρίων και εξευτελισμού, θα συναντήσετε επίσης πολιτικές αναφορές στο φασισμό και το ρατσισμό.

Dans ma peau (2002)

Αυτή η ταινία, σε σκηνοθεσία της Marina de Van και με την ίδια στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αφορά την παράξενη ιστορία της Esther, η οποία τραυματίστηκε στο πόδι της μετά από ένα ατύχημα σε ένα πάρτι. Αυτό το τυχαίο ατύχημα φέρνει έναν νέο τρόπο ζωής για την Esther.  Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η νεαρή γυναίκα ανοίγει νέες πληγές στο ίδιο της το σώμα και μάλιστα αρχίζει να τρώει τη σάρκα της. Αυτή η ταινία, η οποία φέρνει μια διαφορετική οπτική στον κανιβαλισμό, μεταφέρει την αίσθηση της ανησυχίας στο υψηλότερο σημείο, ειδικά στις σκηνές όπου ο χαρακτήρας είναι μόνος με τον εαυτό του. Η ταινία, η οποία έλαβε το βραβείο “Prix Très Special” που απονέμουν οι δημοσιογράφοι στη Γαλλία στις πιο ενοχλητικές ταινίες, καταφέρνει να δέσει το κοινό με τον εαυτό της.

Haute Tension (2003)

Η ταινία αυτή, που θεωρείται από ορισμένους ως το σημείο καμπής του νέου γαλλικού κινηματογράφου τρόμου, αποτελεί ένα επιτυχημένο παράδειγμα του είδους slasher με τον γρήγορο ρυθμό της που αυξάνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από δύο φίλες που ξεκινούν για ένα σπίτι όπου θα κοιμηθούν προκειμένου να διαβάσουν για τις εξετάσεις τους και τι τους συμβαίνει μετά την άφιξή τους στο σπίτι. Φτάνοντας σε αυτό το εγκαταλελειμμένο σπίτι σε πολύ προχωρημένη ώρα, οι δύο φίλες αποκοιμιούνται άμεσα επειδή είναι κουρασμένες. Οι δύο νεαρές που πηγαίνουν στα δωμάτιά τους για να κοιμηθούν ξυπνούν μετά από λίγο από τον ήχο της πόρτας που χτυπάει -είναι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος. Η ταινία είναι ένα από τα παλαιότερα παραδείγματα των ταινιών που κολυμπούν στην αφθονία του “plot twist” σήμερα.

À l’intérieur (2007)

Να είστε σίγουροι ότι θα δείτε μια από τις πιο αιματηρές ταινίες όχι μόνο στα γαλλικά αλλά και σε ολόκληρη την ιστορία του κινηματογράφου. Μια ταινία πορνό με αίμα, η οποία διαδραματίζεται την τελευταία ημέρα πριν από τη γέννηση μιας εγκύου γυναίκας που έχει χάσει τον σύζυγό της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το βράδυ πριν μπει σε ελεγχόμενο τοκετό στο νοσοκομείο, ξεκουράζεται μόνη της στο αμυδρά φωτισμένο σπίτι της και δέχεται την επίσκεψη ενός απρόσκλητου επισκέπτη. Για κάποιο άγνωστο λόγο, ο επισκέπτης αυτός αρχίζει να βασανίζει ατελείωτα την έγκυο γυναίκα. Ενώ αυτό το βασανιστήριο συνεχίζεται, ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να κάνει μια έκπληξη. Αντιμετωπίζουμε απροσδόκητα ένα στοιχείο ζόμπι στην ταινία. Έτσι, ο αυστηρός γαλλικός ρεαλισμός της ταινίας διαταράσσεται από αυτό το στοιχείο ζόμπι. Η ταινία σας κάνει κυριολεκτικά να είστε στην τσίτα σε κάθε σκηνή. Υποθέτω ότι αφού παρακολουθήσετε αυτή την ταινία, δεν θα είστε σε θέση να εμπιστευτείτε κανέναν ξένο.

Martyrs (2008)

Βρίσκεστε μπροστά σε μια ταινία που θα σας τρομάξει, θα σας αηδιάσει και θα σας κάνει να νιώσετε ταυτόχρονα τα βάσανα της ύπαρξης. Το θέμα αυτής της ταινίας, που είναι τόσο στοχαστικό όσο και τρομακτικό, είναι η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που απήχθη και βασανίστηκε όταν ήταν παιδί και της φίλης της που επίσης υπέστη παιδική κακοποίηση. Οι δύο αυτές νεαρές γυναίκες εισβάλλουν στο σπίτι μιας φαινομενικά φυσιολογικής οικογένειας και τα γεγονότα αρχίζουν να εκτυλίσσονται. Τα μέλη αυτής της οικογένειας, που στην πραγματικότητα είναι μέλη μιας αίρεσης βασανιστηρίων, πιστεύουν ότι ο πόνος είναι ιερός και ανταμείβουν τους ανθρώπους στους οποίους προκαλούν πόνο με αυτή την ιερότητα. Τα μέλη της αίρεσης, τα οποία δοκιμάζουν χίλιους και έναν τρόπους βασανισμού σε αυτούς τους ανθρώπους, προσπαθούν επίσης να πάρουν μια ιδέα για την ύπαρξη ζωής μετά θάνατον. Έτσι, η ταινία απέχει πολύ από το να είναι μια συνηθισμένη ταινία τρόμου δίνοντας τις σκηνές βασανιστηρίων μέσα σε αυτή την αναζήτηση της ύπαρξης.