Το πορτραίτο μίας αντισυμβατικής προσωπικότητας εξερευνούμε στο αφιέρωμά μας στη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Γεννήθηκε στο Ιλλινόις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κι υιοθετήθηκε από γονείς καναδικής καταγωγής. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Bethany College και έκανε το μεταπτυχιακό της στο Yale. Ακολούθησε μία μακρά πορεία στον Κινηματογράφο και το Θέατρο. Σε αυτή την μοναδική διαδρομή κατάφερε να κερδίσει τρία Χρυσά Αγαλματίδια (Fargo, Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι και Nomadland) και βραβεία SEG, Χρυσή Σφαίρα και BAFTA.
Συνδέθηκε με τον σκηνοθέτη Τζόελ Κοέν στο “Μόνο Αίμα” και την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν. Μαζί υιοθέτησαν τον Πέδρο. Αποτέλεσε για χρόνια την μούσα των αδελφών Κοέν και με το δικό τους Fargo κέρδισε για πρώτη φορά το OSCAR το 1996. Στη συνέχεια βρέθηκε υποψήφια με το “Σχεδόν Διάσημοι” το 2000 και το 2005 με την “Άνιση Μάχη”. Η συνεργασία με τον Ιρλανδό, Μάρτιν ΜακΝτόνα στο “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri” έμελλε να τη φέρει και πάλι στην κορυφή. Mία σπαρακτική ερμηνεία που κρύβει μέσα της τεράστια ευαισθησία. Δεν έχει τίποτα να χάσει κι όμως είναι έτοιμη να τολμήσει τα πάντα.
Δηλωμένη φεμινίστρια, στην πρώτη γραμμή των δικαιωμάτων για τις γυναίκες, δε συμβιβάστηκε ποτέ και δεν έκανε “εκπτώσεις” στην ηθική και τα πιστεύω της για να γίνει αρεστή και να επιβιώσει στον χώρο. Δεν το είχε ανάγκη. Το δυναμικό της εκτόπισμα και η ερμηνευτική δεινότητα δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Διαλύεται μέσα στους ρόλους που υποδύεται από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή. Σε κάθε της παρουσία διδάσκει δίχως υπερβολή την υποκριτική τέχνη. Σε τυφλώνει η καθαρή της σκέψη και η εσωτερική της ομορφιά. Η καθαρότητα απ΄όλες τις απόψεις αντικατοπτρίζεται και την κάνει να ξεχωρίζει.
Κάπως έτσι έφτασε στην επιλογή της η Κλόε Ζάο για το Nomadland. Xρυσός Λέοντας στη Βενετία και συνολικά τρία OSCAR, με την πρωταγωνίστριά μας να κερδίσει εκτός του Α΄γυνακείου ρόλου κι αυτό της παραγωγής (συμπαραγωγός). Ένα μαγικό ταξίδι από το “Rose Garden” μέχρι το “Oltremare“. Ένας άνθρωπος βασανισμένος προσπαθεί να πείσει κάθε εργοδότη πως δεν είναι ζητιάνος, αλλά μία αξιοπρεπής οντότητα. “Δεν μπορώ να ζω πια με επιδόματα, I like work”. Ταυτίστηκε με αυτόν της τον ρόλο και μόνο τυχαία δεν είναι κραυγή της κατά τη διάρκεια της απονομής για τον “Λύκο“, Μάικλ Σνάιντερ που λίγες ημέρες πριν την απονομή πέθανε.
Δεν έχει διστάσει στο πέρασμα του χρόνου να επικρίνει πρακτικές και την τακτική του Hollywood. Πασχίζει όπως ακριβώς και στους ρόλους της να σώσει κυριολεκτικά και μεταφορικά ό,τι έχει απομείνει. Διατηρεί στο ακέραιο τις αξίες της για τους ανθρώπους και τον Πολιτισμό. Δεν επαναπαύεται στιγμή. Συνεχίζει να συμμετέχει σε σπουδαίες παραγωγές και φέτος την απολαύσαμε την μεγάλη οθόνη στο “French Dispatch” τους Γουές Άντερσον. Εμείς περιμένουμε την επόμενη δουλειά της κι της ευχόμαστε ολόψυχα Χρόνια Πολλά και δημιουργικά.
