Υπάρχουν Φεστιβάλ που τα παρακολουθείς για τις ταινίες και Φεστιβάλ που πηγαίνεις για την εμπειρία. Το Λοκάρνο ανήκει και στις δύο κατηγορίες. Στις όχθες της λίμνης Ματζόρε, ανάμεσα σε πλακόστρωτα στενά και καμπαναριά εδώ και δεκαετίες παίζεται το πιο θαρραλέο και αντισυμβατικό σινεμά. Είναι ένα από τα μακροβιότερα Φεστιβάλ στον κόσμο με φήμη που στηρίζεται τόσο στις ανατρεπτικές επιλογές του προγράμματος όσο και στις βραδιές στην Piazza Grande, την τεράστια ανοιχτή πλατεία που γεμίζει με 8.000 θεατές κάτω από τα αστέρια.
Φέτος το Λοκάρνο επέστρεψε με συνδυασμό παγκόσμιων πρεμιέρων, ταινιών που έκαναν αίσθηση στις Κάννες και στο Σάντανς, αλλά και σπάνιων επαναπροβολών. Η Piazza Grande φιλοξενεί από το μεσογειακό δράμα The Birthday Party με τον Willem Dafoe, μέχρι το θρίλερ The Dead of Winter με την Emma Thompson και μια προβολή σε 35mm του The Shining του Stanley Kubrick. Στα τιμητικά βραβεία παρελαύνουν ονόματα όπως Jackie Chan, Lucy Liu, Alexander Payne, Golshifteh Farahani και η τετράκις νικήτρια Όσκαρ σχεδιάστρια κοστουμιών Milena Canonero.
Όμως η καρδιά του Λοκάρνο χτυπά και αλλού: στις λιγότερο εμπορικές επιλογές, στις πειραματικές φωνές και στους δημιουργούς που ξεφεύγουν από τις φόρμες της αγοράς. Φέτος ο Ρουμάνος Radu Jude επέστρεψε με το σχεδόν τρίωρο Dracula, που αποδομεί τον μύθο του βρικόλακα μέσα από δεκάδες ιστορίες, κάποιες με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης. Ο Abdellatif Kechiche παρουσιάζει το πολυσυζητημένο Mektoub, My Love: Canto Due, ενώ ο Duwayne Dunham, συνεργάτης και μοντέρ του David Lynch υπογράφει το Legend of the Happy Worker, μια κωμική γουέστερν παραβολή που φέρει και την τελευταία παραγωγική υπογραφή του εκλιπόντος Lynch.
Παράλληλα, η φετινή αναδρομή ταξιδεύει στο βρετανικό σινεμά της μεταπολεμικής περιόδου (1945–1960) με Ealing comedies, φιλμ νουάρ και εμβληματικούς τίτλους σε αναβαθμισμένες κόπιες.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, ξεχωρίσαμε πέντε ταινίες που ελπίζουμε να πάρουν διανομή στην Ελλάδα κι αξίζει να βάλετε στην κορυφή της λίστας σας:
1. Blue Heron (Σκηνοθεσία: Sophy Romvari)
Η Καναδοουγγρικής καταγωγής Sophy Romvari έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στα διεθνή Φεστιβάλ με μικρού μήκους ταινίες όπως τα Still Processing και Norman Norman. Το Blue Heron είναι το πολυαναμενόμενο πρώτο της μεγάλου μήκους και διαγωνίζεται στην ενότητα Cineasti del Presente, εκεί όπου το Λοκάρνο δίνει χώρο στις νέες φωνές.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στο Βανκούβερ Άιλαντ και μέσα από το βλέμμα της μικρότερης κόρης, παρακολουθούμε μια οικογένεια έξι μελών που μετακομίζει σε νέο σπίτι. Μία αλλαγή που φαίνεται να πυροδοτεί απρόβλεπτες και επικίνδυνες συμπεριφορές στον μεγαλύτερο γιο. Ένα φιλμ για το πως το σινεμά προσπαθεί να αποτυπώσει τη μνήμη χωρίς ρωγμές.
2. Celtic Utopia (Σκηνοθεσία: Dennis Harvey, Lars Lovén)
Αν πέρυσι το Kneecap έφερε στο προσκήνιο την εκρηκτική δυναμική της ιρλανδόγλωσσης μουσικής, το ντοκιμαντέρ Celtic Utopia ανοίγει τον φακό ακόμη πιο πλατιά. Οι Harvey και Lovén εξερευνούν πώς η παράδοση της ιρλανδικής φολκ μουσικής αναγεννιέται, επηρεάζοντας είδη όπως το πανκ και το χιπ χοπ, αλλά και πως κουβαλά τις πληγές της αποικιοκρατίας και της μερικής ανεξαρτησίας. Ένα μουσικό ταξίδι που είναι ταυτόχρονα πολιτική τοποθέτηση και καλλιτεχνικό μανιφέστο.
3. Dry Leaf (Σκηνοθεσία: Alexandre Koberidze)
Ο Γεωργιανός Alexandre Koberidze μας χάρισε το 2021 το What Do We See When We Look at the Sky?, μια ταινία-ωδή στην αγάπη και τις τυχαίες συναντήσεις. Στο Dry Leaf, μια από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια συμμετοχές του διεθνούς διαγωνιστικού, επιστρέφει με κάτι εξίσου απρόβλεπτο: ένα τρίωρο φιλμ γυρισμένο σε παλιό Sony Ericsson.
Η υπόθεση ξεκινά όταν η φωτογράφος Λίζα εξαφανίζεται. Η τελευταία της δραστηριότητα; Φωτογράφιζε επαρχιακά γήπεδα ποδοσφαίρου στη Γεωργία. Ο πατέρας της και η καλύτερή της φίλη ξεκινούν μια αναζήτηση που παίρνει παράξενες διαστάσεις, καθώς σε αυτή εμπλέκεται και… ένα αόρατο πρόσωπο.
4. Two Seasons, Two Strangers (Σκηνοθεσία: Sho Miyake)
Ο Sho Miyake θεωρείται από τις πιο σημαντικές ιαπωνικές φωνές της γενιάς του. Στη νέα του ταινία, βασισμένη στο manga του Yoshiharu Tsuge Mr. Ben and his Igloo, A View of the Seasideπαρακολουθούμε μια σεναριογράφο σε δημιουργικό τέλμα που ταξιδεύει σε ένα χιονισμένο χωριό. Εκεί συναντά έναν μυστηριώδη άνδρα που διατηρεί έναν έρημο ξενώνα. Μια γνωριμία που θα την οδηγήσει σε μια απρόσμενη περιπέτεια. Μινιμαλιστικό, ατμοσφαιρικό και γεμάτο σιωπές που μιλούν πιο δυνατά από τους διαλόγους.
5. With Hasan in Gaza (Σκηνοθεσία: Kamal Aljafari)
Ο Kamal Aljafari συνεχίζει το έργο του πάνω στην (ανα)κατάκτηση της παλαιστινιακής οπτικής μνήμης. Στο With Hasan in Gaza χρησιμοποιεί πρόσφατα ανακαλυφθείσες κασέτες MiniDV που καταγράφουν στιγμές ζωής στη Γάζα το 2001. Με αυτές φτιάχνει ένα κινηματογραφικό μνημόσυνο για έναν τόπο και έναν λαό, μια στοχαστική αναδρομή στον χρόνο και στις μνήμες μακριά από την ειδησεογραφική βία των εικόνων που συνήθως μας φτάνουν από την περιοχή.
Το Λοκάρνο παραμένει πιστό στη φήμη του: ένα Φεστιβάλ που δεν φοβάται να ρισκάρει, να δώσει βήμα στο καινούριο και να τιμήσει το παλιό. Είτε βρεθείτε στην Piazza Grande για μια βραδιά κάτω από τον έναστρο ουρανό, είτε χαθείτε σε μια μικρή αίθουσα του GranRex για μια σπάνια προβολή, η εμπειρία είναι η ίδια: το σινεμά εδώ παραμένει ζωντανό, ανυπότακτο και έτοιμο να σας ξαφνιάσει και παράλληλα τροφοδοτεί τη διανομή με διαμαντάκια για όλη την κινηματογραφική σεζόν.
*Με στοιχεία από το ΙndieWire.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Υπάρχουν Φεστιβάλ που τα παρακολουθείς για τις ταινίες και Φεστιβάλ που πηγαίνεις για την εμπειρία. Το Λοκάρνο ανήκει και στις δύο κατηγορίες. Στις όχθες της λίμνης Ματζόρε, ανάμεσα σε πλακόστρωτα στενά και καμπαναριά εδώ και δεκαετίες παίζεται το πιο θαρραλέο και αντισυμβατικό σινεμά. Είναι ένα από τα μακροβιότερα Φεστιβάλ στον κόσμο με φήμη που στηρίζεται τόσο στις ανατρεπτικές επιλογές του προγράμματος όσο και στις βραδιές στην Piazza Grande, την τεράστια ανοιχτή πλατεία που γεμίζει με 8.000 θεατές κάτω από τα αστέρια.
Φέτος το Λοκάρνο επέστρεψε με συνδυασμό παγκόσμιων πρεμιέρων, ταινιών που έκαναν αίσθηση στις Κάννες και στο Σάντανς, αλλά και σπάνιων επαναπροβολών. Η Piazza Grande φιλοξενεί από το μεσογειακό δράμα The Birthday Party με τον Willem Dafoe, μέχρι το θρίλερ The Dead of Winter με την Emma Thompson και μια προβολή σε 35mm του The Shining του Stanley Kubrick. Στα τιμητικά βραβεία παρελαύνουν ονόματα όπως Jackie Chan, Lucy Liu, Alexander Payne, Golshifteh Farahani και η τετράκις νικήτρια Όσκαρ σχεδιάστρια κοστουμιών Milena Canonero.
Όμως η καρδιά του Λοκάρνο χτυπά και αλλού: στις λιγότερο εμπορικές επιλογές, στις πειραματικές φωνές και στους δημιουργούς που ξεφεύγουν από τις φόρμες της αγοράς. Φέτος ο Ρουμάνος Radu Jude επέστρεψε με το σχεδόν τρίωρο Dracula, που αποδομεί τον μύθο του βρικόλακα μέσα από δεκάδες ιστορίες, κάποιες με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης. Ο Abdellatif Kechiche παρουσιάζει το πολυσυζητημένο Mektoub, My Love: Canto Due, ενώ ο Duwayne Dunham, συνεργάτης και μοντέρ του David Lynch υπογράφει το Legend of the Happy Worker, μια κωμική γουέστερν παραβολή που φέρει και την τελευταία παραγωγική υπογραφή του εκλιπόντος Lynch.
Παράλληλα, η φετινή αναδρομή ταξιδεύει στο βρετανικό σινεμά της μεταπολεμικής περιόδου (1945–1960) με Ealing comedies, φιλμ νουάρ και εμβληματικούς τίτλους σε αναβαθμισμένες κόπιες.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, ξεχωρίσαμε πέντε ταινίες που ελπίζουμε να πάρουν διανομή στην Ελλάδα κι αξίζει να βάλετε στην κορυφή της λίστας σας:
1. Blue Heron (Σκηνοθεσία: Sophy Romvari)
Η Καναδοουγγρικής καταγωγής Sophy Romvari έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στα διεθνή Φεστιβάλ με μικρού μήκους ταινίες όπως τα Still Processing και Norman Norman. Το Blue Heron είναι το πολυαναμενόμενο πρώτο της μεγάλου μήκους και διαγωνίζεται στην ενότητα Cineasti del Presente, εκεί όπου το Λοκάρνο δίνει χώρο στις νέες φωνές.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στο Βανκούβερ Άιλαντ και μέσα από το βλέμμα της μικρότερης κόρης, παρακολουθούμε μια οικογένεια έξι μελών που μετακομίζει σε νέο σπίτι. Μία αλλαγή που φαίνεται να πυροδοτεί απρόβλεπτες και επικίνδυνες συμπεριφορές στον μεγαλύτερο γιο. Ένα φιλμ για το πως το σινεμά προσπαθεί να αποτυπώσει τη μνήμη χωρίς ρωγμές.
2. Celtic Utopia (Σκηνοθεσία: Dennis Harvey, Lars Lovén)
Αν πέρυσι το Kneecap έφερε στο προσκήνιο την εκρηκτική δυναμική της ιρλανδόγλωσσης μουσικής, το ντοκιμαντέρ Celtic Utopia ανοίγει τον φακό ακόμη πιο πλατιά. Οι Harvey και Lovén εξερευνούν πώς η παράδοση της ιρλανδικής φολκ μουσικής αναγεννιέται, επηρεάζοντας είδη όπως το πανκ και το χιπ χοπ, αλλά και πως κουβαλά τις πληγές της αποικιοκρατίας και της μερικής ανεξαρτησίας. Ένα μουσικό ταξίδι που είναι ταυτόχρονα πολιτική τοποθέτηση και καλλιτεχνικό μανιφέστο.
3. Dry Leaf (Σκηνοθεσία: Alexandre Koberidze)
Ο Γεωργιανός Alexandre Koberidze μας χάρισε το 2021 το What Do We See When We Look at the Sky?, μια ταινία-ωδή στην αγάπη και τις τυχαίες συναντήσεις. Στο Dry Leaf, μια από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια συμμετοχές του διεθνούς διαγωνιστικού, επιστρέφει με κάτι εξίσου απρόβλεπτο: ένα τρίωρο φιλμ γυρισμένο σε παλιό Sony Ericsson.
Η υπόθεση ξεκινά όταν η φωτογράφος Λίζα εξαφανίζεται. Η τελευταία της δραστηριότητα; Φωτογράφιζε επαρχιακά γήπεδα ποδοσφαίρου στη Γεωργία. Ο πατέρας της και η καλύτερή της φίλη ξεκινούν μια αναζήτηση που παίρνει παράξενες διαστάσεις, καθώς σε αυτή εμπλέκεται και… ένα αόρατο πρόσωπο.
4. Two Seasons, Two Strangers (Σκηνοθεσία: Sho Miyake)
Ο Sho Miyake θεωρείται από τις πιο σημαντικές ιαπωνικές φωνές της γενιάς του. Στη νέα του ταινία, βασισμένη στο manga του Yoshiharu Tsuge Mr. Ben and his Igloo, A View of the Seasideπαρακολουθούμε μια σεναριογράφο σε δημιουργικό τέλμα που ταξιδεύει σε ένα χιονισμένο χωριό. Εκεί συναντά έναν μυστηριώδη άνδρα που διατηρεί έναν έρημο ξενώνα. Μια γνωριμία που θα την οδηγήσει σε μια απρόσμενη περιπέτεια. Μινιμαλιστικό, ατμοσφαιρικό και γεμάτο σιωπές που μιλούν πιο δυνατά από τους διαλόγους.
5. With Hasan in Gaza (Σκηνοθεσία: Kamal Aljafari)
Ο Kamal Aljafari συνεχίζει το έργο του πάνω στην (ανα)κατάκτηση της παλαιστινιακής οπτικής μνήμης. Στο With Hasan in Gaza χρησιμοποιεί πρόσφατα ανακαλυφθείσες κασέτες MiniDV που καταγράφουν στιγμές ζωής στη Γάζα το 2001. Με αυτές φτιάχνει ένα κινηματογραφικό μνημόσυνο για έναν τόπο και έναν λαό, μια στοχαστική αναδρομή στον χρόνο και στις μνήμες μακριά από την ειδησεογραφική βία των εικόνων που συνήθως μας φτάνουν από την περιοχή.
Το Λοκάρνο παραμένει πιστό στη φήμη του: ένα Φεστιβάλ που δεν φοβάται να ρισκάρει, να δώσει βήμα στο καινούριο και να τιμήσει το παλιό. Είτε βρεθείτε στην Piazza Grande για μια βραδιά κάτω από τον έναστρο ουρανό, είτε χαθείτε σε μια μικρή αίθουσα του GranRex για μια σπάνια προβολή, η εμπειρία είναι η ίδια: το σινεμά εδώ παραμένει ζωντανό, ανυπότακτο και έτοιμο να σας ξαφνιάσει και παράλληλα τροφοδοτεί τη διανομή με διαμαντάκια για όλη την κινηματογραφική σεζόν.
*Με στοιχεία από το ΙndieWire.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
