Sold out πρεμιέρα στο Ολύμπιον σε καιρό πανδημίας παρουσία της σκηνοθέτιδας και της πρωταγωνίστριας, Νατάσα Σιντέεβα. Το Γαλλικό Ινστιτούτο της Ελλάδας σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου φέρνει στην Αθήνα για μία και μοναδική προβολή το έργο, την προσεχή Παρασκευή 20:00 στο Αuditorium Theo Angelopoulos (Σινά 31).

“Αυτός που ελέγχει τα Μέσα, ελέγχει το μυαλό”… Το τμήμα “Post Reality” έκρυβε αυτήν την ευχάριστη έκπληξη. Νωρίτερα μάλιστα στις αρχές του Μάρτη μάλιστα η ταινία ήταν να κάνει πρεμιέρα στη Ρωσία. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε… Ακύρωση της πρεμιέρας και αναβολή επ’ αόριστον. Ειδικά αυτήν την περίοδο ο Βλάντιμιρ Πούτιν δεν είχε καμία διάθεση να μπει σε περιπέτειες. Διεξάγει έναν πόλεμο και η δημοτικότητά του συνεχώς μειώνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε το λιμάνι της. Έλληνες και ξένοι ανταποκριτές ασχολήθηκαν ενδελεχώς με το περιεχόμενό της. Τι ήταν όμως αυτό που κέρδισε το κοινό;

Ακολουθούμε τη διαδρομή της Νατάσα Σιντέεβα στο εγχείρημά της “Dozhd”. Ο μοναδικός ανεξάρτητος τηλεοπτικός σταθμός που άντεξε μέχρι πριν από λίγο καιρό. Μας συστήνεται με το υπερπολυτελές αυτοκίνητό της. Αστή, παντρεμένη με τον τραπεζίτη Αλεξάντερ Βινοκούροφ και “απολιτίκ”. Εξελίσσεται όμως σε ακτιβίστρια, σε ιδεαλίστρια και σε υπερασπιστή της αμερόληπτης ενημέρωσης. Σε αυτήν την πορεία γνωρίζουμε τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της “Αρκούδας” από την πρώτη εκλογή του Πούτιν μέχρι και σήμερα. Φίλοι μετατράπηκαν σε κατασκόπους και απλοί πολίτες σε προδότες.

Τρεις είναι οι πυλώνες με τους οποίους θα ασχοληθώ παρακάτω. Έχουμε ένα ξεκάθαρο πολιτικό σχόλιο για την κατάσταση που βιώνει η χώρα. Οι πιέσεις διαδοχικές και σε πολλαπλά επίπεδα. Λογοκρισία, φόβος, έμμεσες εξοντώσεις και δολοφονίες χαρακτήρων στο βωμό μίας εξουσίας που πρέπει να παραμείνει σε γυάλα. Αυτή η καθημερινή τριβή σε διαμορφώνει και ταυτόχρονα σε διαβρώνει. Η προπαγάνδα κερδίζει την μάχη της ενημέρωσης και μαζί αλλοιώνει το αισθητήριο του κοινού. Έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να διαχωρίσεις τα ρευστά όρια ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική σου ζωή.

Δε μένω όμως μονάχα στα προφανή. Αναπτύσσεται εξαιρετικά το πορτρέτο των καθημερινών, ανθρώπινων σχέσεων στον απόηχο των συγκρούσεων, των απογοητεύσεων, των ματαιώσεων. Η Βέρα αποχωρεί, αλλά σέβεται κι αγαπά τη Νατάσα. Επιστρέφει από απόσταση. Οι θεατές όταν έρχεται η ώρα να δείξουν έμπρακτη στήριξη βήμα βήμα κάνουν πίσω. Η πρωταγωνίστρια φτάνει στα όριά της κι έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον οργανισμό. Παράλληλα όμως δοκιμάζεται κι η σχέση της με τον σύζυγό της. Δαιδαλώδες τοπίο και η άκρη του μίτου έχει χαθεί. Πού θα καταλήξει όλο αυτό;

Φυσικά από την αναφορά μου δεν θα μπορούσε να λείπει η αποθέωση της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Μία ομάδα ανθρώπων που έβαλε το κοινό καλό πάνω από τις ζωές τους. Χρησιμοποίησαν κάθε μέσο και ψυχικό απόθεμα για να μείνει το κανάλι ζωντανό και να εξασφαλίσει μία διαφορετική φωνή για τον ρωσικό λαό από άκρη σε άκρη. Ταινίες μυθοπλασίας (Spotlight, Truth, The Post) που αφορούν αυτό το αντικείμενο και επίσης το πραγματεύτηκαν με τον ενδεδειγμένο τρόπο τιμήθηκαν με δεκάδες Βραβεία και έφτασαν μέχρι τα Χρυσά Αγαλματίδια.

Ως επιμύθιο μένει η φράση της πρωταγωνίστριας, “έχω παραμείνει άνθρωπος”. Η σκηνή που χορεύει στη βροχή είναι μαγική. “Dοzhd” άλλωστε σημαίνει βροχή. Αναζητεί ακόμα το φως της ελπίδας για να προσπαθήσει ξανά. Ονειρεύεται να σβήσει σαν εφιάλτης αυτή η παρένθεση και να επιστρέψει στη Ρωσία για να τη ξαναχτίσει μαζί με τους ανθρώπους της από την αρχή. Έναυσμα – αφορμή για να σκεφτούμε και να αντιληφθούμε πόσο εύκολη είναι εκτροπή. Ένα όνειρο, ένας στόχος ζωής. Άθλος που θα μνημονεύεται για χρόνια ή ιδανική χαμένη υπόθεση;