Ο Ντέιβι Τσου (Diamond Island) με καταγωγή από την Καμπότζη έχει να πει μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Με έμφαση στη λεπτομέρεια, χειρουργική ακρίβεια στην εκτέλεση και έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο φέρνει στην μεγάλη οθόνη τη διαδρομή της Φρεντί. Από το Φεστιβάλ των Καννών, στη «Χρυσή Αθήνα» τις Νύχτες Πρεμιέρας και από σήμερα στις αίθουσες. «Μόνο αυτό έχω από την Κορέα» …
Από τη Γαλλία στο αεροπλάνο για Σεούλ. Μία απόφαση που δεν είναι συνηθισμένη. Η πρωταγωνίστριά μας βασανίζεται εσωτερικά. Υπάρχει μία βαθιά επιθυμία – που ακόμα κι η ίδια αρνείται – να γνωρίσει τον τόπο που γεννήθηκε. Από την πρώτη στιχομυθία που κεντράρει στα πρόσωπα κατανοούμε πως ξεκινάει ένα παιχνίδι αμεσότητας με επίκληση στο συναίσθημα του θεατή. Ο δρόμος γεμάτος εμπόδια. Επιφυλακτικότητα, αρνητική διάθεση, απόσταση από τους ανθρώπους που θα συναντήσει και την κοσμοθεωρία του τόπου. Η αναζήτηση των ριζών εξελίσσεται σε μία επώδυνη προσπάθεια που πληγώνει τη Φρεντί. Μπορεί να απογαλακτίστηκε νωρίς, μπορεί να έχει ενηλικιωθεί, αλλά σε αυτό της το βήμα οι όροι είναι διαφορετικοί.
Σκέφτεται, υποφέρει, άλλες φορές βουβά κι άλλες φορές κραυγάζοντας, «Let’s go Back». Άγνωστη η γλώσσα και η φιλοσοφία. Προσπαθεί να συνεννοηθεί με αγγλικά, γαλλικά και τη βοήθεια μίας φίλης. Σε αυτό το ταξίδι όμως, παρά τις στιγμές εκτόνωσης, είναι ΜΟΝΗ, είναι τόσο μόνη… Το γνωρίζει εκ προοιμίου, το αντιλαμβάνεται όμως έντονα και στην πράξη. Καλείται να διαχειριστεί μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Από την μία η ανακάλυψη της αλήθειας κι από την άλλη το αίσθημα του εγκλωβισμού σε έναν ξένο τόπο. Συναντήσεις και «απολογίες» δεν τη συγκινούν. Έχει σκληρύνει και οι πληγές της παραμένουν ανοιχτές.
Πρόκειται για μία τρομερή ερμηνεία της Παρκ Τζι-μιν στο ντεμπούτο της. Σαγηνευτική. Εσωτερικεύει το πρόβλημα, αλλά με το βλέμμα της μαγνητίζει τον θεατή και τον αναγκάζει κι αυτόν με τη σειρά του να ταραχθεί εσωτερικά. Ανοίγει έναν διάλογο μαζί του. Τι θα έκανε στη θέση της; Άγχος, πίκρα, ένταση και μία διαφυγή στις νότες και την μουσική. Μία πράξη αντίστασης και ταυτόχρονα μία δήλωση ελευθερίας. Σημαίνουσα είναι επίσης η παράδοση μέσα από στίχους που μένουν στην ιστορία ως παροιμίες ή αποφθέγματα. Συλλογή εμπειριών για μία γυναίκα 25 ετών που εκπληρώνει έναν στόχο νωρίς.
Ο ίδιος ο Τσου τονίζει πως η ζωή σε κάνει να αναδιαμορφώνεις την ταυτότητά σου, καθώς και τη σχέση σου με τον κόσμο και τον εαυτό σου. Η προοπτική που τον ενδιέφερε ήταν ο δρόμος που ακολουθεί μια γυναίκα που αρνείται συνεχώς να ενταχθεί σε προκαθορισμένες κατηγοριοποιήσεις ή να αφήνει άλλους να μιλούν για εκείνη. Η όμορφη κοπέλα περνά τον χρόνο της ανακαλύπτοντας τον εαυτό της, επαναπροσδιορίζοντας τον και επιβεβαιώνοντας ξανά τον εαυτό της. Αυτό είναι το παγκόσμιο θέμα της ταυτότητας. «Ποιος είμαι; Ποια είναι η θέση μου; Πού στέκομαι σε σύγκριση με άλλους»;
Αν πέτυχε τον σκοπό της – βρήκε τον δρόμο προς τη λύτρωση – παραμένει ασαφές. Ο σκηνοθέτης έχει δουλέψει τρομερά στο επίπεδο της μεταφοράς της ιδέας, του σεναρίου του στην απόδοση που αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο της Φρεντί. Δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις, αμφιβολίες, λάθη. «Ένα ταξίδι που αξίζει να κάνεις. Αιχμηρό και καθηλωτικό». Προσδεθείτε η πτήση ξεκινάει…
