Το Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας ολοκληρώθηκε, τα Βραβεία είναι πλέον γνωστά κι ήρθε η πολυπόθητη στιγμή να γράψουμε για τα έργα που έκλεψαν την καρδιά μας. Θα ασχοληθούμε στις παρακάτω σειρές με ελληνικές ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού. Ξεχωρίσαμε επτά επιλογές που νομίζω αξίζουν την προσοχή μας και στο μέλλον θα μας απασχολήσουν, με τη συμμετοχή τους σε διεθνή Φεστιβάλ και πιθανώς με την προβολή κάποιων εξ αυτών από την ΕΡΤ.

O Xρυσός Διόνυσος απονεμήθηκε στο «5pm Seaside» του Βάλεντιν Στέισκαλ κι εκεί συναντάμε τη βραβευμένη ερμηνεία του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου (μαζί του ο Κίμωνας Κουρής) που το ευρύ κοινό γνώρισε στα «Μαγνητικά Πεδία». Ο Νίκος έχει γενέθλια. Έρχεται να του το θυμίσει η μητέρα του. Σύντομα θα βρεθεί σε μία έρημη παραλία για να συναντήσει ένα πρόσωπο με το οποίο έχουν αφήσει κάτι σε εκκρεμότητα από το παρελθόν. Ένταση, βία, αλλεπάλληλα σοκ, αλλά ταυτόχρονα ευαισθησία, συγκίνηση και μία αστάθμητη κατάσταση με ασαφή όρια που μπερδεύει τον θεατή μέχρι το φινάλε που μένουν ως επιμύθιο … μία συγγνώμη κι ένα χρόνια πολλά.

Σε δύο ταινίες είδαμε να συμμετέχει ο Γιάννης Τσορτέκης με το μοναδικό του στυλ. Η πρώτη το 11:20 του Δημήτρη Νάκου κι η δεύτερη το “Όχι Αύριο” με σκηνοθέτη την Αμέρισσα Μπάστα. Στο επίκεντρο βρίσκεται με διαφορετική μορφή η παραβατικότητα. Μία οικιακή βοηθός (αρκετές έχασαν τη δουλειά τους στα χρόνια του COVID-19) αναζητά απελπισμένα εργασία. Για κακή της τύχη πηγαίνει σε μία πρώην πελάτισσα την ώρα που την έχουν ληστέψει. Ο γιος της, ένας επιχειρηματίας με χρέη και παιδιά να περιμένουν σπίτι, είναι αποφασισμένος να ρίξει φως στην υπόθεση. Η αστυνομία θα έρθει δύο ώρες μετά, αυτός αναλαμβάνει ρόλο αρχιφύλακα και δικαστή. Δικαιώνεται για την εμμονή του; Στη δεύτερη περίπτωση ένας νεαρός επιστρέφει στο σπίτι του για λίγες μόνο ώρες. Θέλει να βοηθήσει την μητέρα του, να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στον πατέρα του, να περάσει χρόνο με τον αδελφό του και να δει του φίλους του. Δεν προλαβαίνει να τα κάνει όλα. Η κλεψύδρα αδειάζει. Η ώρα της επιστροφής πλησιάζει. Ας κρατήσουμε το όνομα του Νικολάκη Ζεγκίνογλου για τα επόμενα χρόνια.

Έχετε δει τον Γιώργο Μαζωνάκη να πρωταγωνιστεί σε ταινία; Ήρθε η στιγμή. Ο λόγος για τον «Θρόνο του Ξέρξη» της Εύης Καλογεροπούλου, που συμμετείχε στις Κάννες. Στο Πέραμα νέοι άνθρωποι στην μάχη της βιοπάλης. “Κοιτάζουν ελεύθερα, αλλά δεν ακουμπάνε”. Ο σεβασμός στον θεσμό της γυναίκας, τα εργατικά ατυχήματα, η ανάγκη για απόδραση και ελευθερία όσο οι πρωταγωνιστές κοιτούν τον ορίζοντα στο βάθος. Η θάλασσα τους καλεί σαν πειρασμός να δοκιμάσουν την τύχη τους κι ίσως εκεί βρουν την αληθινή ευτυχία. Μυθική η σκηνή του “Ανήκω σε εμένα” που δεν ερμηνεύεται από τον γνωστό καλλιτέχνη …

Αποκάλυψη αποτέλεσε το ιδιαιτέρως ευρηματικό “Τokakis ή What’s My Name” του Θάνου Τοκάκη. Ένα άτυπο αντίο στον αδελφό Βασίλη, ένας εξαιρετικός αυτοσαρκασμός και ένα αιχμηρό σχόλιο για την κοινωνία που ζούμε. Ο “Αχιλλέας“, ένας ρόλος που βαραίνει την πορεία του στο ταξίδι του σε ολόκληρη την Ελλάδα. “Ήταν αληθινές οι φάπες που σου έριχνε ο Φιλιππίδης”; Πολύπλευρα τραυματισμένος, συνεχίζει να δέχεται χτυπήματα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τέλους στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα, με ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Μία βαθιά εσωτερική ερμηνεία που αγγίζει τα όρια της προσωπικής αναζήτησης με διάθεση για σάτιρα και διακωμώδηση της καθημερινότητας που ζούμε.

Από την αναφορά μας δε θα μπορούσε να λείπει ο Δημήτρης Καταλειφός, που πρωταγωνιστεί στο «Fault» της Κατερίνας Παπαναστασάτου. Eμπνευσμένο από το θεατρικό του Γιάννη Τσίρου, “Μάτια Τέσσερα”. Η προσπάθεια ενός ανθρώπου να σώσει την εγγονή που είναι σαν κόρη του. Η τραγική της μοίρα την έχει οδηγήσει σε ένα μοιραίο λάθος. Ο κηδεμόνας της φαίνεται να νιώθει τύψεις. Δεν εξηγείται τίποτα περαιτέρω. Αναζητά επίμονα την εξιλέωση. – “Τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω”; – Να πεθάνεις … Μαχαιριά. Μένουν τα βλέμματα και μία εικόνα του “Σταυρωμένου” στην τελευταία σκηνή να προσπαθούν να εξηγήσουν και να δικαιολογήσουν όσα δε θα ειπωθούν ποτέ.

Το Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου κέρδισε το “Pendulus” του Δημήτρη Γκότση, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ο Χρήστος είναι ένα παιδί αλβανικής καταγωγής. Παλεύει μεταξύ δύο κόσμων. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τον κάνει να ντρέπεται για την καταγωγή του. Η μάχη είναι όμως διττή, καθώς κι οι συμπατριώτες του τον αποδοκιμάζουν. Θέλει να ζήσει, να ερωτευτεί, να αγαπήσει. Ένα βαθιά αντιρατσιστικό έργο που ξεχώρισε ανάμεσα στο πανόραμα των ταινιών που παρακολουθήσαμε.

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται το αφιέρωμά μας στο 45ο Φεστιβάλ της Δράμας και ανανεώνουμε το ραντεβού για του χρόνου την ίδια εποχή, ενώ στα προσεχώς ακολουθούν οι Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας και φυσικά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Μείνετε συντονισμένοι …