Στην Ελλάδα μόνο μέσα στο 2021 είχαμε 17 επιβεβαιωμένες δολοφονίες γυναικών που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Το πρόβλημα όμως – όπως είναι φυσικό – ξεφεύγει από τα στενά όρια της πατρίδας μας. Ιταλία, Τουρκία και πολλές ακόμα χώρες αντιμετωπίζουν την ίδια συνθήκη τρόμου.

Η Τουρκία, μετά την αποχώρηση από τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, συνθήκη – ορόσημο για την πρόληψη και την καταπολέμηση της έμφυλης και της ενδοοικογενειακής βίας, άφησε εκατομμύρια γυναίκες εκτεθειμένες με τους θύτες συχνά να μένουν ατιμώρητοι ή να τους επιβάλλονται ποινές … χάδι. Τα νούμερα προκαλούν πανικό. Μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί κάποιας μορφής βία. Ο αριθμός των θυμάτων συνεχώς μεγαλώνει. Η Ιpek Bozkurt, μία θαρραλέα δικηγόρος είναι αποφασισμένη να δώσει τον αγώνα της για δικαιοσύνη. Πρωταγωνίστριες οι Αrzu και Κubra. Κατάφεραν να επιζήσουν των επιθέσεων, ωστόσο τα τραύματα που φέρουν θα τους κατατρέχουν για ολόκληρη τη ζωής τους.

Λίγους μήνες νωρίτερα είχαμε δει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης το “Femicidio” της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου. Εκεί ο λόγος δόθηκε στη Λάουρα Ρόβερι και το σκηνικό μεταφέρθηκε στην Ιταλία. Ένα παράδειγμα θάρρους σε μία χρονική περίοδο που όπως μας πληροφορεί το έργο, μία γυναίκα δολοφονείται ανά τρεις ημέρες στη γειτονική χώρα. Ο πόνος ανείπωτος για τις οικογένειες που μένουν πίσω και καλούνται να διαχειριστούν την απώλεια. Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι αντιδράσεις έρχονται συχνά με καθυστερημένα αντανακλαστικά. Ίσως έχει έρθει όμως η ώρα για μία συλλογική δράση.

Ο ανθρώπινος νους αρκετές φορές θολώνει, τα πάντα σκοτεινιάζουν. Δεν πρέπει όμως τα ένστικτα να ξεπερνούν τη λογική. Υπάρχουν όρια κι όπλα, όπως ο διάλογος μέσω του οποίου μπορεί να λυθεί κάθε διαφορά. Αυτό το έλλογο στοιχείο μας διαχωρίζει άλλωστε από την πραγματική ζούγκλα και το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Είναι γεγονός πως ο αναγκαστικός εγκλεισμός οδήγησε σε περαιτέρω τριβή και έφερε στην επιφάνεια προβλήματα. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα ως όντα να στερήσουμε τη ζωή από κανέναν συνάνθρωπό μας. Πόσο δε μάλλον ως άντρες να επιτεθούμε σε γυναίκες.

Φτάνοντας σε αυτό το έσχατο σημείο πρώτα απ΄όλα έχουμε ηττηθεί οι ίδιοι μέσα μας. Η αγάπη δίνει λύσεις, η σκέψη γεφυρώνει χάσματα κι όταν ο δρόμος δεν έχει επιστροφή η απόσταση δίνει τη λύση. Το μυαλό οφείλει να καθαρίσει πριν δράσουμε. Είναι μεγάλο προτέρημα για τον καθένα μας να έχει την ικανότητα να “κερδίσει” χρόνο από τα γεγονότα και να σκεφτεί, ως ένας τρίτος, ως παρατηρητής ψύχραιμα. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι αυτονόητο, θέλει πολλή “εσωτερική” δουλειά. Είναι όμως ένα στάδιο που εφόσον φτάσουμε σε αυτό έχουμε κάνει μεγάλο μέρος της διαδρομής.

Σήμερα οι άνθρωποι δυσκολεύονται να ακούσουν. Ευκολότερα κρίνουν και προσπαθούν να αναζητήσουν ευθύνες στους άλλους. Όλη αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε εντάσεις με απροσδόκητα αποτελέσματα. Χρέος μας είναι να σηκώσουμε ένα τείχος, να πούμε ένα stop και να προσπαθήσουμε να έχουμε μία επανεκκίνηση σε όλα τα επίπεδα. Με σεβασμό, με κατανόηση, με επικοινωνία ανάμεσά μας. Σε κάθε χώρα το μέγεθος του προβλήματος είναι διαφορετικό, πρέπει όμως όλοι μας να βάλουμε το λιθαράκι μας σε μία συνολική προσπάθεια για εκτόνωσή του.