Ο Γιώργος Λάνθιμος τα κατάφερε. Κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας με το “Poor Things”, αφήνοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για τον επίσης σπουδαίο Ιάπωνα, Ριγουσούκε Χαμαγκούτσι και το “Evil Does Not Exist”. Μία δικαίωση για τον δημιουργό και τον ελληνικό κινηματογράφο. Ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα και επιβεβαιώνει πως ο σκηνοθέτης με την ανεξάντλητη δημιουργική του τάση κι ένταση είναι ικανός να κατακτήσει τον κόσμο. Δεν το έβαλε κάτω ποτέ, δε συμβιβάστηκε, έκανε την Τέχνη με τους δικούς του όρους και η καθολική αποδοχή είναι πλέον γεγονός.

Με τον “Κυνόδοντα” τάραξε τα λιμνάζοντα νερά και έσπασε φραγμούς και ταμπού. Αρκετοί αποδοκίμασαν εκείνη του την προσπάθεια, ωστόσο το βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών έδειχνε πως το μέλλον του προμηνύεται λαμπρό. Ακολουθεί ο “Αστακός” που καθιερώνει τον αθηναίο σκηνοθέτη στις συνειδήσεις των σινεφίλ και του δίνει το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες. Ο ίδιος όμως δε σταματάει. Το μυαλό του τρέχει και ζωγραφίζει εικόνες και κάθε φορά ένα νέο σύμπαν. “Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού” του δίνει το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στις Κάννες και πιστοποιεί την εξέλιξή του. Έχει όμως πάρα πολλά να μας πει ακόμα.

Το 2018 έρχεται η στιγμή που ο αινιγματικός κινηματογραφικός του κόσμος βρίσκει ταυτότητα. Έμπειρος, μεστός, μετά από αρκετούς πειραματισμούς δημιουργεί την πιο πλήρη του ταινία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο “Favourite” δεν υπάρχει πλέον στο πλευρό του ο Ευθύμης Φιλίππου και το σενάριο υπογράφει ο Τόνι ΜακΝαμάρα. Η ερμηνεία την Ολίβια Κόλμαν την οδηγεί στο Όσκαρ Α΄γυναικείου ρόλου με τρομερές συμπρωταγωνίστριες τις Ρέιτσελ Βάις και Έμα Στόουν, που εξελίσσεται σε “μούσα” του. Αισθητικά υπάρχει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Μέσα από την έντονη πίεση και το στρες έρχεται το τέλος (ο σκοπός). Ένας φαύλος κύκλος δίχως τελειωμό. Προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια, με απόλυτα ταιριαστή σε κάθε σκηνή μουσική.

Πέρασαν πέντε χρόνια κι ο Λάνθιμος επέστρεψε και πάλι στη Βενετία για να κάνει την πρεμιέρα του. Αυτή τη φορά αποφασισμένος να είναι ο μεγάλος νικητής. Στην προβολή του “Poor Things” το χειροκρότημα ήταν ζεστό και παρατεταμένο. Όλα έδειχναν πως είχε εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς. Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί. Χρυσός Λέοντας και μεγάλες προσδοκίες εν όψει των υποψηφιοτήτων για τα Βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μία συνεχιζόμενη ανοδική πορεία και μία εκρηκτική χημεία με τον σεναριογράφο, ΜακΝαμάρα. Ένα δίδυμο ικανό να μας προσφέρει πολλές πολλές ακόμα εντυπωσιακές στιγμές στη σκοτεινή αίθουσα και την μεγάλη οθόνη τα επόμενα χρόνια.

Λίγα λόγια για το “Poor Things”

Στη Βικτωριανή Αγγλία οικοδομείται μία παραλλαγή της κλασικής ιστορίας του Φρανκεστάιν. Το ξετύλιγμα της πλοκής επικεντρώνεται σε μία γυναίκα, την Belle Baxter που της ξαναδίνει ζωή ένας εκκεντρικός επιστήμονας, ο Gofwin Baxter. Ένα στόρυ αγάπης, εφευρετικότητας και επιστημονικής τόλμης. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Αlasdair Grey που κυκλοφόρησε το 1992. Στο μυθιστόρημα η Victoria Blessington αυτοκτονεί προκειμένου να απελευθερωθεί από τον άντρα που την κακοποιεί κι ανασταίνεται μέσα στην αθωότητα σαν να γεννιέται ξανά.

Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μία επιτυχία που βάζει τον Έλληνα σκηνοθέτη στο πάνθεον των δημιουργών σε παγκόσμια κλίμακα. Φαντάστηκε έναν κόσμο και τον πλάθει. Όσα εμπόδια κι αν συναντήσει, τα προσπερνά, αλλά ποτέ δεν κάνει πίσω. Ονειρεύτηκε και κατάφερε να κάνει πραγματικότητα όσα είδε κι έμοιαζαν ουτοπία. Τόλμησε κι αυτό αρκετοί δε θα του το συγχωρήσουν ποτέ. Λυτρώθηκε όμως και μαζί του ανεβάζει όλους εμάς με το έργο του. Μας δίνει την αφορμή, το έναυσμα να χαμογελάσουμε μέσα σε μία συνθήκη συνεχούς τραγωδίας κι αυτό του το χρωστάμε. Ξεκλειδώνει τις ψυχές μας και ρίχνει άπλετο φως στο σκοτάδι. Ο Λάνθιμός νίκησε, ο Κινηματογράφος νίκησε. Αγαπήστε τους!